Kościół św. Kazimierza i klasztor księży Misjonarzy we Lwowie
| kościół seminaryjny (przed 1784) | |||||||||||
.jpg) Były kościół św. Kazimierza | |||||||||||
| Państwo | |||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Obwód | |||||||||||
| Miejscowość | |||||||||||
| Wyznanie | |||||||||||
| Kościół | |||||||||||
| Wezwanie | |||||||||||
| |||||||||||
| |||||||||||
Położenie na mapie Lwowa  | |||||||||||
Położenie na mapie Ukrainy  | |||||||||||
Położenie na mapie obwodu lwowskiego  | |||||||||||
 49°50′56,96″N 24°01′34,51″E/49,849156 24,026253
| |||||||||||
Kościół św. Kazimierza i klasztor księży Misjonarzy we Lwowie – zabytkowy zespół położony przy ul. Zamarstynowskiej 9 (ukr. Замарстинівської, 9).
Historia[edytuj | edytuj kod]
Pierwszą świątynię w miejscu późniejszego kościoła św. Kazimierza ufundował w 1639 lwowski kupiec, Ormianin Izaak Agopsowicz. Wzniesienie świątyni, która otrzymała wezwanie św. Krzyża, przypisywane było Pawłowi Rzymianinowi. W okresie późniejszym kościół przejęli przybyli z Włoch teatyni, którzy utworzyli przy nim kolegium papieskie dla katolików obrządku ormiańskiego.
W 1744 przy kościele powstał klasztor a kościół został przebudowany w stylu rokokowym przez lwowskiego architekta Bernarda Meretyna. W 1747 teatyni sprzedali kościół i klasztor księżom misjonarzom ze zgromadzenia św. Wincentego à Paulo, którzy otworzyli seminarium duchowne, ufundowane przez arcybiskupa metropolitę lwowskiego, Mikołaja Ignacego Wyżyckiego.
W 1772 roku, w momencie zajęcia Lwowa przez Austriaków w wyniku pierwszego rozbioru Polski w konwencie żyło ośmiu członków zgromadzenia św. Wincentego à Paulo. W 1784 seminarium i dom misjonarzy uległy kasacie w wyniku reform józefińskich przeprowadzonych przez cesarza Józefa II. W gmachach klasztornych ulokowano więzienie a kościół stał się kaplicą więzienną.
W okresie międzywojennym (1918–1939) w klasztorze mieściło się nadal więzienie wojskowe, a także sąd garnizonowy. W latach 1939–1941 w budynkach klasztornych mieściło się więzienie śledcze NKWD, w którym w czerwcu 1941 roku, funkcjonariusze sowieckich służb bezpieczeństwa zamordowali co najmniej tysiąc więźniów[1] (według danych niemieckich ok. 3 tys. osób)[2].
Po 1990 w klasztorze umieszczono wydział prawny lwowskiej akademii ministerstwa spraw wewnętrznych.
Architektura[edytuj | edytuj kod]
Kościół św. Kazimierza jest niewielką jednonawową budowlą, bezwieżową, o grubych murach, wzniesioną z cegły i kamienia na planie kwadratu, nakrytą dwuspadowym dachem, z niewielką kwadratową apsydą. Pod względem formy i wystroju architektonicznego kościół św. Kazimierza bardzo przypomina powstały mniej więcej w tym samym czasie kościół św. Łazarza.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Bogdan Musiał: Rozstrzelać elementy kontrrewolucyjne. Brutalizacja wojny niemiecko-sowieckiej latem 1941 roku. Warszawa: Stowarzyszenie Kulturalne Fronda, 2001, s. 102. ISBN 83-88747-40-1.
- ↑ Jerzy Węgierski: Lwów pod okupacją sowiecką 1939–1941. Warszawa: Editions Spotkania, 1991, s. 275. ISBN 83-85195-15-7.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Ryszard Chanas, Janusz Czerwiński: Lwów, Przewodnik turystyczny. Wrocław: Ossolineum, 1992. ISBN 83-04-03913-3.
- Bartłomiej Kaczorowski: Zabytki starego Lwowa. Warszawa: Oficyna Wydawnicza INTERIM, 1990. ISBN 83-85083-02-2.
- Aleksander Medyński: Lwów. Przewodnik dla zwiedzających miasto. Lwów: wyd. nakładem autora, 1937.
- Grzegorz Rąkowski: Lwów. Przewodnik krajoznawczo-historyczny po Ukrainie Zachodniej. Część IV. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Rewasz”, 2008. ISBN 978-83-89188-70-8.