Kościół św. Michała i klasztor bernardynów w Zasławiu

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kościół św. Michała i klasztor bernardynów
w Zasławiu
Ilustracja
Państwo

 Ukraina

Obwód

 chmielnicki

Miejscowość

Zasław

Kościół

Kościół katolicki

Właściciel

bernardyni

Typ zakonu

męski

Fundator

Janusz Zasławski

Styl

manieryzm

Data budowy

1602

Data zamknięcia

1932

Położenie na mapie obwodu chmielnickiego
Mapa konturowa obwodu chmielnickiego, u góry nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Kościół św. Michała i klasztor bernardynóww Zasławiu”
Położenie na mapie Ukrainy
Mapa konturowa Ukrainy, u góry po lewej znajduje się punkt z opisem „Kościół św. Michała i klasztor bernardynóww Zasławiu”
Ziemia50°07′37″N 26°48′59″E/50,126944 26,816389
Multimedia w Wikimedia Commons

Klasztor bernardynów w Zasławiu (ukr. Костел святого Михайла та монастир ордену отців бернардинів) – były klasztor oo. Bernardynów wraz z kościołem św. Michała. Obecnie więzienie.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Dawniej w tym miejscu, znajdował się monaster Trójcy Przenajświętszej, w którym czczona była Zasławska Ikona Matki Bożej. Na zamówienie wołyńskiej księżnej Anastazji Zasławskiej powstał tam też Ewangeliarz peresopnicki[1].

Fundatorem klasztoru oo. Bernardynów był książę Janusz Zasławski. Architektami Jakub Madlain i Bernard Awelides. Budowa trwała od 1602 do 1630 lat. W czasie powstania Chmielnickiego 1648 roku zespół klasztorny został uszkodzony. W latach 1727–1780 odbyła się rekonstrukcja klasztoru. Od roku 1797 główna siedziba Ruskiej prowincji[2]. Od roku 1841 dekretem carskim klasztor został uznany za «etatowy 2 klasy», mieli w nim mieszkać do śmierci bernardyni usuwani z likwidowanych klasztorów, a po zgonie ostatniego z nich klasztor miano zamknąć. Na początku XX wieku służył władzom carskim jako miejsce odosobnienia nieprawomyślnych księży katolickich. W 1910 roku zmarł ostatni zasławski zakonnik. W 1914 roku bernardyni wrócili do Zasławia. Ostatnim administratorem klasztoru do 1915 r. był Gustaw Jełowicki. W okresie okupacji sowieckiej klasztor przekształcono na więzienie. Ostatni zakonnik opuścił klasztor w 1932 roku. Kościół pozostawał zamknięty. W XXI w. jedno z najcięższych więzień na Ukrainie.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Анна Романовська, Володимир Федотов. Знаки часу. Звідки «хвилі» в Пересопницькому Євангелії?. [dostęp 2011-08-25].
  2. ↑ HISTORIA ZAKONU NA ZIEMIACH POLSKICH. [dostęp 2011-08-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-05)].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Betlej A., Kościół oo. Bernardynów w Zasławiu. Źródła archiwalne do dziejów wystroju późnobarokowego [w] Biuletyn Historii Sztuki, nr 3-4, 1995.
  • Tokarzewski M., Z kronik zakonnych kościoła i klasztoru oo. Bernardynów w Zasławiu na Wołyniu, Warszawa 1913.
  • Wyczawski H. E., Zasław [w] Klasztory bernardyńskie w Polsce w jej granicach historycznych, Kalwaria Zebrzydowska 1985.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Kościół_św._Michała_i_klasztor_bernardynów_w_Zasławiu&oldid=71250947”