Kościół św. Zygmunta i św. Marii Magdaleny w Wawrzeńczycach
 A-375 [A-320/M] z dnia 07.06.1972[1].
| |||||||||
| kościół parafialny | |||||||||
| |||||||||
| Państwo | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość |
32-125 Wawrzeńczyce 388 | ||||||||
| Wyznanie | |||||||||
| Kościół | |||||||||
|
Parafia św. Marii Magdaleny w Wawrzeńczycach | |||||||||
| Wezwanie |
św. Zygmunta i św. Marii Magdaleny | ||||||||
| |||||||||
| |||||||||
Położenie na mapie gminy Igołomia-Wawrzeńczyce  | |||||||||
Położenie na mapie Polski  | |||||||||
Położenie na mapie województwa małopolskiego  | |||||||||
Położenie na mapie powiatu krakowskiego  | |||||||||
 50°06′17,694″N 20°18′20,344″E/50,104915 20,305651
| |||||||||
| Strona internetowa | |||||||||
Kościół pw. św. Zygmunta i św. Marii Magdaleny w Wawrzeńczycach – rzymskokatolicki kościół parafialny, znajdujący się w miejscowości Wawrzeńczyce, w gminie Igołomia-Wawrzeńczyce, w powiecie krakowskim.
Kościół wybudowany w 1223 i drewniana dzwonnica z 1872 roku, został wpisany do rejestru zabytków nieruchomych województwa małopolskiego.
Historia[edytuj | edytuj kod]
W 1223 roku z fundacji bp. Iwona Odrowąża wybudowano pierwszy murowany kościół, obecne prezbiterium[2]. 8 kwietnia 1667 roku w kościele wybuchł pożar[3].
Architektura[edytuj | edytuj kod]
Najstarszą częścią budowli jest ceglane, prostokątne, dwuprzęsłowe, orientowane prezbiterium z 1223 roku. Część murów z zachowanym wątkiem wendyjskim. W XV i na przełomie XV i XVI wieku prezbiterium przekryto sklepieniem krzyżowo-żebrowym i dobudowano jednonawowy korpus, przekryty stropem. W 1741 roku, po stronie północnej dobudowano prostokątną, barokową kaplicę. Ścianę szczytową fasady frontowej i szczyt prezbiterium, odbudowano w 1917 roku, po zniszczeniach wojennych. Na ścianie szczytowej prezbiterium, cegła ułożona w jodełkę(zobacz). Po stronie południowej, w latach 1919–1932 dobudowano, na planie półkola, modernistyczną, kaplicę z obejściem(zobacz). Autorem projektu był architekt, Bohdan Treter (1886–1945). Barokowa wieżyczka na sygnaturkę, osadzona została na styku dwóch połaci.[3][2].
Wystrój i wyposażenie[edytuj | edytuj kod]
- ołtarz główny barokowy, przerobiony w 1877 roku, a w nim kurdyban z różnokolorowymi deseniami o motywach roślinnych;
- pięć ołtarzy bocznych z późnobarokowymi obrazami;
- portal w formie trójliścia ściętego;
- lawaterz kamienny z odpływem wody na zewnątrz;
- łuk tęczowy i okna ze sklepieniem ostrołukowym;
- polichromia w nawie głównej, autorstwa Wacława Taraczewskiego z 1955 roku;
- polichromia w prezbiterium autorstwa Pawła i Aleksandra Mitka z 1988 roku;
- epitafia:
- 1793 – Marcjany z Romerów, voto Goaryskiej, noto Kowalskiej i jej synowej z Bukowskich Tomaszowj Gorayskiej;
- 1789 – ks. Jakuba Śmigalskiego;
- monstrancja wczesnobarokowa, ze stopą z 1700 roku;
- dwa kielichy: z 1646 roku i późnobarokowy;
- portal ostrołukowy, profilowany i fazowany z późnogotycką tarczą z herbem Nieczuja;
- nad portalem kruchty herb Korab i insygnia bpa Jakuba Zadzika, pochodzące podobno z dawnej bramy przejazdowej, obok katedry w Kielcach[3].
Dzwonnica[edytuj | edytuj kod]
Drewniana wolno stojąca dzwonnica, o konstrukcji słupowo-ryglowej, pochodzi z 1872 roku. Dzwony pochodzą z XVII i XVIII wieku[2].
Otoczenie[edytuj | edytuj kod]
Na cmentarzu parafialnym w 1828 roku wybudowano, na planie elipsy, kaplice grobową. Plebanię(zobacz) pochodzi z lat 1922–1923[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych – województwo małopolskie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2023.
- ↑ a b c Krasnowolski 2013 ↓, s. 288.
- ↑ a b c d Strona parafii ↓.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Bogusław Krasnowolski: Leksykon zabytków architektury Małopolski. Kraków: Arkady, 2013. ISBN 978-83-2134744-8.
- Strona parafii. diecezja.pl. [dostęp 2017-05-17].