Kościół Matki Bożej Pocieszenia w Poznaniu
| kościół parafialny | |||||||
| |||||||
| Państwo | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Województwo | |||||||
| Miejscowość | |||||||
| Wyznanie | |||||||
| Kościół | |||||||
| Parafia | |||||||
| Wezwanie |
Matki Bożej Pocieszenia | ||||||
| |||||||
| |||||||
Położenie na mapie Poznania  | |||||||
Położenie na mapie Polski  | |||||||
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego  | |||||||
 52°27′08,16″N 16°52′37,68″E/52,452267 16,877133
| |||||||
Kościół Matki Bożej Pocieszenia w Poznaniu – rzymskokatolicki kościół parafialny z lat 1970-1973 przy ul. Kartuskiej w dzielnicy Podolany.
Historia i architektura[edytuj | edytuj kod]
W latach 30. XX w. na nowo powstałym osiedlu urządzono kaplicę filialną parafii św. Jana Vianneya na Sołaczu, w domu prywatnym przy ul. Iwonickiej. Następnie, po II wojnie światowej, swój dom przy ul. Kartuskiej udostępniła rodzina Wietrzykowskich. W latach 1970-1973 na parceli tej z inicjatywy ks. Antoniego Sroki wzniesiono kościół, przy którym w 1978 r. została zorganizowana samodzielna parafia.
Kościół został zbudowany według projektu poznańskiego architekta Jana Kopydłowskiego. Jest niską i stosunkowo szeroką bezwieżową budowlą krytą dwuspadowym dachem ze świetlikiem nad prezbiterium. Został wzniesiony na rzucie prostokąta, jako jednonawowy, z wydzielonym wyższym i węższym prezbiterium, do którego po bokach przylegają empory, powstałe poprzez wydzielenie w obwodzie murów niższej kaplicy i zakrystii. Na tle współczesnej architektury sakralnej Poznania, wyróżnia się prostą przeszkloną fasadą, doskonale współgrającą z zielenią obszernego parkowego otoczenia, nawiązująca do wzorów zaczerpniętych z architektury amerykańskiej. Jest ona zarazem, wraz ze świetlikiem po stronie przeciwnej, jedynym źródłem światła dziennego, gdyż ściany boczne są pozbawione okien. W prezbiterium znajduje się Ukrzyżowanie wyrzeźbione przez Edwarda Iwańskiego. W ołtarzu bocznym umieszczono kopię obrazu Matki Bożej Pocieszenia czczonego w kolegiacie w Szamotułach. Obrazy św. Ojca Pio i Miłosierdzia Bożego (w kaplicy) malował Tomasz Matusewicz. Rolę dzwonnicy pełni metalowa ażurowa konstrukcja usytuowana w pobliżu świątyni. W 1998 r. ustawiono obelisk upamiętniający Stanisława Wietrzykowskiego jako fundatora kościoła i jego rodzinę oraz ks. prob. Antoniego Srokę. Cmentarz parafialny z nowo wznoszoną obszerną kaplicą został zlokalizowany na granicy miasta, w Suchym Lesie przy ul. Borówkowej.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
- Kościół św. Ojca Pio w Poznaniu - teren wydzielony z parafii podolańskiej
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Marcin Libicki, Poznań. Przewodnik, fot. Piotr Libicki, Poznań Gazeta Handlowa, 1997, ISBN 83-902028-4-0
- Jerzy Sobczak, Kościoły Poznania, Poznań, Wydaw. Debiuty, 2006, ISBN 83-922466-4-0