Kościół Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny w Kołobrzegu

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kościół Rektoralny pw. Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny
Mały kościół nad rzeką
1215 z dnia 27.01.1998 r.[1]
Kościół rektoralny
Ilustracja
Kościół Rektoralny pw. Niepokalanego Poczęcia NMP w Kołobrzegu
Państwo

 Polska

Miejscowość

Kołobrzeg

Adres

Katedralna 35

Wyznanie

katolickie

Kościół

rzymskokatolicki

rektorat samodzielny

diecezja koszalińsko-kołobrzeska

Niepokalane Poczęcie NMP
• nadający tytuł

od 12 sierpnia 1945
o. Polikarp Maciejowski

Wezwanie

Niepokalanego Poczęcia NMP

Wspomnienie liturgiczne

8 grudnia

Przedmioty szczególnego kultu
Relikwie

św. Bonifacy, św. Perpetua, św. Jan Paweł II, św. Antoni Padewski, bł. M. Angela Truszkowska, bł. Michał Sopoćko

Cudowne wizerunki

obraz Najświętszego Serca Pana Jezusa

Położenie na mapie Kołobrzegu
Mapa konturowa Kołobrzegu, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Kościół Rektoralny pw. Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, u góry po lewej znajduje się punkt z opisem „Kościół Rektoralny pw. Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny”
Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego
Mapa konturowa województwa zachodniopomorskiego, u góry znajduje się punkt z opisem „Kościół Rektoralny pw. Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny”
Położenie na mapie powiatu kołobrzeskiego
Mapa konturowa powiatu kołobrzeskiego, u góry znajduje się punkt z opisem „Kościół Rektoralny pw. Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny”
Ziemia54°10′30,48″N 15°34′21,84″E/54,175133 15,572733
Wnętrze kościoła

Kościół Rektoralny pw. Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny w Kołobrzegu (pot. Mały kościół nad rzeką) – kościół rektoralny w Kołobrzegu.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Po lokacji miasta w 1255 był to teren bagienny, służący jako wysypisko śmieci. W 1545 przeniesiono w to miejsce Klasztor Sióstr Benedyktynek w Kołobrzegu (zreformowany). Kościół klasztorny wraz z klasztorem spłonął w pożarze 11 września 1630. Budynek został odbudowany ze środków księcia Ernesta Bogusława de Croy w 1640, ale jego uroczyste poświęcenie odbyło się dopiero 11 września 1649.

W 1653 kościół klasztorny stał się luterańskim kościołem garnizonowym. 1 czerwca 1675 został pochowany w nim Maciej Krockow-Krokowski. W 1832 kościół został odbudowany po zniszczeniach wojennych, powstałych po oblężeniach miasta, najpierw przez Rosjan, potem przez Francuzów. Przetrwał niezniszczony II wojnę światową.

Od 1945 roku do 18 października 1994 kościół parafii rzymskokatolickiej św. Marcina w Kołobrzegu. W latach 1945–1972 świątynią opiekowali się franciszkanie, później duchowieństwo diecezjalne. 17 sierpnia 1975 w kościele modlił się kardynał Karol Wojtyła, który przewodniczył uroczystościom 975-lecia biskupstwa w Kołobrzegu.

Od 19 października 1994 roku kościół rektoralny należący do Domu Księży Emerytów w Kołobrzegu, którego właścicielem jest diecezja koszalińsko-kołobrzeska. Świątynia bezpośrednio podlega Biskupowi Koszalińsko-Kołobrzeskiemu. Bp Edward Dajczak 28 października 2017 dokonał konsekracji kościoła, a 28 czerwca 2019 wydał dekret potwierdzający ustanowienie rektoratu rzymskokatolickiego w 1994 r.

Kościół służy Księżom Emerytom Diecezji Koszalińsko-Kołobrzeskiej, którzy mieszkają w Domu Księży Emerytów - erygowanym 11 października 1994 przez Biskupa Czesława Domina. Emerytowani kapłani sprawują w swoim kościele Msze Święte, spowiadają i odprawiają wszelkie nabożeństwa oprócz chrztów, ślubów i pogrzebów. Każdorazowy dyrektor Domu Księży Emerytów w Kołobrzegu jest zarazem rektorem kościoła pw. Niepokalanego Poczęcia NMP.

Duszpasterze[edytuj | edytuj kod]

Polikarp Maciejowski OFMConv. 1945–1946 proboszcz
Stefan Leitholtz OFMConv. 1946–1950 proboszcz
Alfons Neumann OFMConv. 1950–1953 proboszcz
Szymon Grodzki OFMConv. 1953–1959 proboszcz
Piotr Mielczarek OFMConv. 1959–1970 proboszcz
Lesław Czerniawski OFMConv. 1970–1972 proboszcz
Józef Słomski 1972–1980 proboszcz
Marian Michalik 1980–1988 proboszcz
Marian Wołoszyn 1988–1994 proboszcz
Józef Słomski 1994 proboszcz
Jerzy Urbański 1994–2003 rektor
Ryszard Kizielewicz 2003–2005 rektor
Jarosław Zieliński 2005–2011 rektor
Jerzy Chęciński 2011–2015 rektor
Piotr Zieliński 2015–2020 rektor
Marcin Lipnicki od 2020 rektor

Architektura[edytuj | edytuj kod]

Jednonawowy kościół neogotycki z czerwonej cegły. Zwieńczony sygnaturką, a w niej drugi najstarszy dzwon Kołobrzegu odlany w 1898. We wnętrzu wyposażenie skromne, historyczne w stylu neogotyckim. W kościele znajdują się powojenne obrazy ufundowane przez pierwszych mieszkańców Kołobrzegu. Szczególnym kultem otoczony jest obraz Najświętszego Serca Pana Jezusa przez wielu kołobrzeżan określany mianem cudownego. Przed tym wizerunkiem wiele osób – duchownych i wiernych otrzymało łaski, czego widocznym znakiem są liczne wota. Od 1961 nieprzerwanie w każdy wtorek wierni modlą się nowenną do św. Antoniego i całują jego relikwie.

Konwent dla Panien z XIX wieku[edytuj | edytuj kod]

Wizerunek Najświętszego Serca Pana Jezusa otoczony szczególną czcią wiernych

Wokół świątyni wznoszą się neogotyckie zabudowania dawnego Konwentu dla Panien, który został poświęcony 6 kwietnia 1886. Konwent przeznaczony był dla 16 niezamężnych córek zasłużonych ojców. Panny z konwentu często za opłatą udzielały korepetycji. Po II wojnie światowej budynek został zaadaptowany na klasztor ojców franciszkanów oraz plebanię parafii pw. św. Marcina. Ponadto w kilku pomieszczeniach od 1960 mieści się klasztor sióstr felicjanek.

Władze PRL 22 sierpnia 1963 dokonały przymusowej eksmisji franciszkanów i sióstr zakonnych do mniej więcej 1/3 części budynku. W powstałych lokalach, jako mieszkaniach komunalnych, zamieszkali lokatorowie przydzieleni przez ADM. Kościół całą posesję odzyskał dopiero w połowie lat 90. XX w.

Od 1994 cały zespół budynków jest diecezjalnym Domem Księży Emerytów w Kołobrzegu. W latach 2017–2019 DKE przeszedł gruntowny remont wewnątrz budynku i został dostosowany do zamieszkania przez starsze osoby. W planie jest także dobudowanie skrzydła we wschodniej części posesji, co sprawi, że obiekt będzie posiadał zamknięty wirydarz.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Jerzy Patan, Przewodnik po Kołobrzegu i okolicach, Kołobrzeg: Agencja Wydawnicza „Patan-Press”, 1996, ISBN 83-905486-0-9, OCLC 749258558.
  • Hieronim Kroczyński, Kronika Kołobrzegu, Kołobrzeg: Wydawnictwo Le Petit Café, 2005, ISBN 83-900271-3-5, OCLC 931408022.

Literatura[edytuj | edytuj kod]

  • Robert Dziemba, ks. Piotr Zieliński, Wielka historia małego kościoła w Kołobrzegu. Miejsce spoczynku Macieja von Korockowa, Wydawnictwo Kamera, Fundacja Historia Kołobrzegu, Kołobrzeg 2020, ISBN 978-83-62437-93-1

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]