Kościół Notre-Dame w Le Raincy
48°53′45″N 2°30′49″E/48,895833 2,513611 PA00079948
| |||||||||||||||||
| kościół parafialny | |||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
| Państwo | |||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość | |||||||||||||||||
| Wyznanie | |||||||||||||||||
| Kościół | |||||||||||||||||
| parafia |
Paroisse Notre-Dame du Raincy | ||||||||||||||||
| Wezwanie | |||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
Położenie na mapie Francji  | |||||||||||||||||
| 48°53′45″N 2°30′49″E/48,895833 2,513611
| |||||||||||||||||
| Strona internetowa | |||||||||||||||||
Kościół Notre-Dame w Le Raincy (fr. Église Notre-Dame du Raincy) – kościół pod wezwaniem Najświętszej Maryi Panny w Le Raincy (departament Sekwana-Saint-Denis, Francja). Zbudowany według projektu Auguste’a Perreta. Arcydzieło wczesnego modernizmu[1]. 29 czerwca 1966 wpisany na listę pomników historii we Francji[2].
Historia[edytuj | edytuj kod]
9 lutego 1922 inżynier Guyot sporządził projekt budowy kościoła w Le Raincy, który przedstawiał założenia kościoła klasycznego. Plan budowy został na nowo opracowany 8 marca 1922 przez Augusta Perreta. 30 kwietnia tego samego roku wmurowaniem aktu erekcyjnego rozpoczęto budowę kościoła. Konsekracja z 17 czerwca 1923 oznaczała zakończenie budowy[3].
Zbudowany w przeciągu 13 miesięcy kościół został niezwłocznie nazwany „świętą kaplicą z betonu”. Kosztorys budowy świątyni opiewał na 1 800 000 franków. Ksiądz, który konsultował się z Perretem ws. budowy kościoła, miał do dyspozycji tylko 300 000. Architekt zaakceptował to finansowe wyzwanie, dodając do niego własne – artystyczne; przy okazji budowy kościoła chciał wypróbować beton jako najbardziej ekonomiczny materiał i wykazać, że zbudowana z niego świątynia też będzie piękna. Wcześniejszym dziełem Perreta, zbudowanym z betonu, był paryski Théâtre des Champs Élysées (1913)[4].
W latach 1988–1996 przeprowadzono restaurację kościoła[3].
Architektura[edytuj | edytuj kod]
.jpg)
Kościół Notre-Dame ma 56 m długości i 20 m szerokości. Jego wieża wznosi się na wysokość 50 m[3]. Założenie jest klasyczne: świątynia składa się z apsydy i trzech naw. Nawa główna przekryta jest sklepionym stropem, podtrzymywanym przez bardzo cienkie kolumny (ok. 30 cm średnicy) ozdobione kanelurami. Ponieważ kolumny były wykonane z betonu, w zupełności wystarczyły do podtrzymania konstrukcji stropu. Ściany boczne i fasada zostały wykonane z perforowanych betonowych płyt. Duża ilość znajdujących się w nich otworów umożliwia łatwe przedostawanie się światła do wnętrza. W górnej części ścian znajdują się okna, zaprojektowane przez Maurice’a Denisa, wypełnione kolorowym szkłem. Świetliste wnętrze było jednym z głównych celów architekta, który chciał, aby wierni mogli swobodnie czytać teksty liturgiczne.
Kościół po wybudowaniu nie spotkał się jednak z pełną aprobatą. Mieszkańcy nie byli zadowoleni z wieży, uważanej za zbyt „geometryczną”. Strzelista, kilkukondygnacyjna wieża zbudowana została z kolumn, połączonych w wiązki i zwieńczona krzyżem[4]. Nad znajdującym się w przyziemiu wieży portalem widnieje rzeźba Pietà dłuta Antoine’a Bourdelle’a[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ UNESCO World Heritage Centre: Le Havre, the City Rebuilt by Auguste Perret. [dostęp 2012-09-12]. (ang.).
- ↑ Le ministère de la culture et de la communication: Monuments historiques ; Label XXe. [dostęp 2012-09-12]. (fr.).
- ↑ a b c d Structurae: Église Notre-Dame du Raincy. [dostęp 2012-09-12]. (fr.).
- ↑ a b Jean-Louis (wyd.) Ferrier: Art of Our Century – The Story of Western Art 1900 to the Present. s. 232.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jean-Louis (wyd.) Ferrier, Walter D. Glanze (tłum.): Art of Our Century – The Story of Western Art 1900 to the Present. Harlow, Essex: Longman Group UK Ltd., 1989, s. 232. ISBN 0-852-00037-8. (ang.).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Strona oficjalna (Architecture religieuse en occident), paroisse.leraincy.free.fr [dostęp 2012-09-25]
- Rzut poprzeczny kościoła. usc.edu. [zarchiwizowane z tego adresu (2006-09-12)]., www.usc.edu [dostęp 2012-09-25]
