Kościół Zmartwychwstania Pańskiego w Drawsku Pomorskim
53°31′52″N 15°48′40″E/53,531111 15,811111 3 z dnia 23.02.1953
| |||||||||||||||
| kościół parafialny | |||||||||||||||
.jpg) widok ogólny | |||||||||||||||
| Państwo | |||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Województwo | |||||||||||||||
| Miejscowość | |||||||||||||||
| Wyznanie | |||||||||||||||
| Kościół | |||||||||||||||
| Parafia | |||||||||||||||
| Wezwanie | |||||||||||||||
| Wspomnienie liturgiczne | |||||||||||||||
| |||||||||||||||
| |||||||||||||||
Położenie na mapie Drawska Pomorskiego  | |||||||||||||||
Położenie na mapie Polski  | |||||||||||||||
Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego  | |||||||||||||||
Położenie na mapie powiatu drawskiego  | |||||||||||||||
Położenie na mapie gminy Drawsko Pomorskie  | |||||||||||||||
| 53°31′52″N 15°48′40″E/53,531111 15,811111
| |||||||||||||||
Kościół Zmartwychwstania Pańskiego w Drawsku Pomorskim – jeden z dwóch rzymskokatolickich kościołów parafialnych należący do dekanatu Drawsko Pomorskie, diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej, metropolii szczecińsko-kamieńskiej, zlokalizowany w Drawsku Pomorskim, w województwie zachodniopomorskim.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Świątynia została zbudowana w stylu późnogotyckim Proces budowy trwał od połowy XIV w. (położenie kamienia węgielnego) do połowy XV w. (wybudowanie wieży). W 1664 świątynię nawiedził pożar powodując m.in. zawalenie się gotyckich sklepień – odbudowano je w 1913 r.
Architektura[edytuj | edytuj kod]
Jest to kościół halowy o trzech nawach, posiadający ośmioboczną absydę i wysoką na 75 m wieżę. Pomimo wielokrotnych pożarów w mieście, które także niszczyły kościół, oraz zmian i przebudów, budowla zachowała do dnia dzisiejszego architekturę późnogotycką. Najcenniejszymi jej elementami są portale boczne: północny i południowy, które są ozdobione przez tzw. bestiariusze, czyli płaskorzeźby wypalone w cegle, na których są przedstawione postacie na pół ludzkie i mityczne (smoki, syreny, centaury, rycerze, jednorożce) oraz motywy roślinne. Portal główny poddano przebudowie w połowie XIX stulecia na sześciouskokowy. Został on zbudowany z cegły czerwonej i czarnej, która jest ułożona w malownicze pasy.
Wyposażenie[edytuj | edytuj kod]
Zabytkowy wystrój wnętrza tworzą: barokowy, drewniany ołtarz główny z 1705-1706, drewniana balustrada ołtarzowa, barokowa chrzcielnica, drewniana ambona, dwie drewniane empory organowe, drewniany prospekt organowy, neobarokowe stalle oraz komplet witraży z początku XX w.[1].
-
Wnętrze kościoła -
Ołtarz -
Empora organowa
Elementy dekoracyjno-symboliczne portalu południowego i północnego[edytuj | edytuj kod]
Portal południowy został ozdobiony 12 ceramicznymi reliefami umieszczonymi w strefie kapitelowej.
 |
Głowa (najprawdopodobniej) kobiety z przykrytymi włosami - symbol skromności i pobożności. |
 |
Postać o niecodziennym wyglądzie: z sześcioma wydłużonymi elementami na głowie i dwoma "gałęziami" wyrastającymi z łokci. Jest to najprawdopodobniej przedstawienie gorgony - mitologicznego stworzenia mającego węże zamiast włosów oraz skrzydła u ramion. |
 |
Postać w tunice z uniesionymi w górę rękami, w lewej dłoni trzymająca niemożliwy do rozpoznania przedmiot. Najprawdopodobniej postać ta jest personifikacją jakiejś wady lub grzesznego zachowania. |
 |
Mężczyzna w nakryciu głowy z krzyżem, podparty pod boki. Być może jest to satyra na lenistwo nieobce także stanowi duchownemu. |
 |
Naga, łysa postać, płci żeńskiej z długim ogonem. Jest to najprawdopodobniej małpa - uznawana w średniowieczu za symbol głupoty. |
 |
Półleżący człowiek, który jedną ręka podtyka coś psu, a twarzą dotyka jego zadu. Scena ma charakter obsceniczny i ostrzega przed składaniem hołdu złym mocom i uleganiu grzesznym namiętnościom. |
 |
Na dwóch sąsiadujących płytach przedstawiona jest scena walki dwóch centaurów. Mają one nakrycia głowy (kaptur lub spiczastą czapkę) oraz okrągłe tarcze, a jeden z nich ma dodatkowo miecz. Centaury były symbolem fałszywości dzikości i pijaństwa - a sama walka jest rezultatem gniewu. |
 |
Postać (najprawdopodobniej kobieta) z szeroko rozstawionymi nogami co może sugerować, iż jest to personifikacja rozpusty. |
 |
Relief przedstawia człowieka siedzącego na świni i trzymającego w jednym ręku lilię, a w drugim - kwiat (najprawdopodobniej różę). Świnia to symbol nieczystości lub diabła, lilia i róża to symbole, czystości i doskonałości. |
 |
Małpa trzymająca lustro to symbol głupoty i pychy. |
 |
Syrena z podwojonym ogonem - tak bywała często przedstawiana w sztuce romańskiej. Syrena to symbol zwodniczych pokus czyhających na grzeszników. |
 |
Kobieta o bujnych lokach – symbol osoby próżnej i nieskromnej. |
Portal północny jest zdecydowanie mniej rozbudowany symbolicznie. Przeważają na nim wizerunki smoków i mantykor.
 |
Ustawiony pionowo wizerunek smoka z głową diabła (widoczne rogi) |
 |
Składająca się z pięciu płytek kompozycja przedstawiająca dwa splątane ze sobą szyjami dwunożne, skrzydlate smoki. Być może jest to ilustracja dwoistej (zawierającej pierwiastki dobra i zła), skomplikowanej natury człowieka. Według J. Kochanowskiej płytki pochodzą z początku XX w. i są kopią średniowiecznych oryginałów. |
 |
Na sześciu płytkach przedstawione są dwie mantykory (samiec i samica) |
 |
Mantykora |
 |
Mantykora |
 |
Naga kobieta wyobrażająca biblijną Ewę |
 |
Kobieta w sukni stojąca na rogatym smoku z długim ogonem i brodą. Scena symbolizuje zwycięstwo Maryi nad szatanem przedstawionym tu w formie smoka. |
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Zabytki miasta i gminy. Urząd Miasta i Gminy w Drawsku Pomorskim. [dostęp 2013-03-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-03-09)].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jarosław Ellwart: Pomorze Środkowe - przewodnik turystyczny. Gdynia: Wydawnictwo REGION, 2011, s. 262. ISBN 978-83-7591-042-1.
- Janina Kochanowska: Perły Pomorza. Szczecin: Oficyna IN PLUS, 2011, s. 188. ISBN 978-83-89402-81-3.
- Dariusz Piasek: Smoki, szachownice i święci ... czyli o symbolice wybranych elementów dekoracyjnych średniowiecznych kościołów na nowomarchijskim odcinku „szlaku krzyżowców” Część 2. [dostęp 2016-11-24].