Religia państwowa

Religia państwowa – religia wspierana ideowo lub w systemie prawnym, jako jedyna, przez państwo.

Jej struktury wyznaniowe są najczęściej bądź bezpośrednio finansowane przez państwo bądź posiadają przywileje względem innych wyznań. W systemach monarchicznych jest to z reguły religia wyznawana przez panującego władcę. Nierzadko obowiązują regulacje zakazujące osobom innych wyznań zajmowania określonych stanowisk, dotyczące sprawowania przez duchownych pewnych funkcji administracyjnych, uprzywilejowania nauki religii państwowej w szkołach.

W Unii Europejskiej religiami państwowymi są np. prawosławie w Grecji, anglikanizm w Anglii, prezbiterianizm w Szkocji, luteranizm w Danii. W tych krajach zakazana jest jednak dyskryminacja osób należących do mniejszości wyznaniowych. W 2000 Szwecja zrezygnowała z luteranizmu jako religii państwowej – od tej pory osoby rodzące się w Szwecji nie są już domyślnie członkami kościoła, którego głową jest król Szwecji.

Religie państwowe na świecie[edytuj | edytuj kod]

Państwa żydowskie[edytuj | edytuj kod]

Izrael^[1]

Państwa chrześcijańskie[edytuj | edytuj kod]

Katolicyzm

Argentyna^{[potrzebny przypis]}
Kostaryka
Liechtenstein
Malta
Monako
Salwador
Szwajcaria (kantony rzymskokatolickie: Appenzell Innerrhoden, Nidwalden, Schwyz, Uri; kantony starokatolickie: Argowia, Bazylea, Berno)^{[potrzebny przypis]}
Watykan (Teokracja)

Prawosławie

Protestantyzm

Dania
Islandia
Norwegia
Szkocja
Szwajcaria (kantony: Argowia, Bazylea, Berno, Glarus, Gryzonia, Schwyz, Turgowia, Uri, Zurych)^{[potrzebny przypis]}
Tuvalu^[2]

Anglikanizm

Anglia. Status państwowy posiada Kościół Anglii (Church of England)^[3]

W niektórych z wymienionych państw (np. w Argentynie, Finlandii) wspomniane wyznania nie mają oficjalnego statusu religii państwowej, ale utrzymują specjalne stosunki z państwem, które zatwierdza np. nominacje biskupie.

Państwa islamskie[edytuj | edytuj kod]

Sunnizm

Szyizm

Iran (Teokracja)

Państwa buddyjskie[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Państwo wyznaniowe

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Leksykon religioznawczy, Wydawnictwo Współczesne, Warszawa 1988, s. 103.
↑ 2010 Report on International Religious Freedom – Tuvalu. UNHCR. [dostęp 2017-10-16].
↑ Tadeusz JT.J. Zieliński Tadeusz JT.J., Państwowy Kościół Anglii. Studium prawa wyznaniowego, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe ChAT, 2016, s. 13, ISBN 978-83-60273-36-4 .

[1] Leksykon religioznawczy, Wydawnictwo Współczesne, Warszawa 1988, s. 103.

[2] 2010 Report on International Religious Freedom – Tuvalu. UNHCR. [dostęp 2017-10-16].

[3] Tadeusz JT.J. Zieliński Tadeusz JT.J., Państwowy Kościół Anglii. Studium prawa wyznaniowego, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe ChAT, 2016, s. 13, ISBN 978-83-60273-36-4 .

[1]

[2]

[3]