Kobrowce

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kobrowce
Państwo

 Białoruś

Obwód

 grodzieński

Rejon

szczuczyński

Populacja (2009)
• liczba ludności


155[1]

Nr kierunkowy

+375 1514

Kod pocztowy

231535

Położenie na mapie obwodu grodzieńskiego
Mapa konturowa obwodu grodzieńskiego, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Kobrowce”
Położenie na mapie Białorusi
Mapa konturowa Białorusi, po lewej znajduje się punkt z opisem „Kobrowce”
Ziemia53°45′50″N 24°33′20″E/53,763889 24,555556

Kobrowce[2] (białorus. Кобраўцы, Kobraucy, ros. Кобровцы, Kobrowcy) – wieś na Białorusi w rejonie szczuczyńskim obwodu grodzieńskiego, w possowiecie Ostryna.

Położenie geograficzne[edytuj | edytuj kod]

W XIX w. opisywane jako miejscowości położone nad rzeką Kobrówką[3].

Obecnie wieś znajduje się przy drodze krajowej R145 (рэспубліканска дарога Р145), biegnącej z Grodna przez Ostrynę i Raduń do Dociszek przy granicy białorusko-litewskiej[4]. Leży ok. 4 km na północ od Ostryny i 22 km na północny zachód od Szczuczyna.

Historia[edytuj | edytuj kod]

W okresie Rzeczypospolitej Obojga Narodów miejscowość leżała w powiecie lidzkim województwa wileńskiego.

Prawdopodobnie tu, pod Ostryną, został zabity hetman polny litewski Wincenty Aleksander Gosiewski, porwany przez zbuntowanych żołnierzy ze Związku Braterskiego[5].

Po 1795 r. w wyniku III rozbioru Rzeczypospolitej Kobrowce znalazły się na obszarze tzw. ziem zabranych zaboru rosyjskiego w powiecie (ujeździe) lidzkim kolejnych guberni: słonimskiej (17951797), litewskiej (do 1801), grodzieńskiej (do 1843) i wileńskiej.

Słownik geograficzny Królestwa Polskiego pod nazwą „Kobrowce” wymienia trzy, leżące obok siebie, jednostki osadnicze: wieś, okolicę szlachecką i folwark[3]. W XIX w. wśród właścicieli dóbr ziemskich w Kobrowcach pojawiają się nazwiska: Narbut h. Trąby, h. Zadora, Sielawa h. Sielawa, Kos(s)akowski, Skinder h. Śreniawa, Olechnowicz h. Leliwa, Osiecki, Rymkiewicz h. Pomian, Sidorowicz h. Sydoryk, Snacki h. Mordeły, h. Ślepowron, Szczuka h. Grabie[6][7][8][9].

W 1866 r. zaludnienie trzech wspomnianych jednostek osadniczych w Kobrowcach prezentowało się następująco:

  • folwark: 34 mieszkańców;
  • okolica: 14 domów, 134 mieszkańców;
  • wieś: 13 domów, 140 mieszkańców[3].

W dwudziestoleciu międzywojennym wieś znalazła się w gminie Ostryna[10], początkowo w powiecie lidzkim, następnie (od 1929) w powiecie szczuczyńskim województwa nowogródzkiego Rzeczypospolitej Polskiej.

Spisu powszechny z 1921 r. uwzględnił trzy jednostki osadnicze o nazwie „Kobrowce” w gminie Ostryna:

  • Kobrowce – okolica: 50 domów, 230 mieszkańców: 121 mężczyzn, 109 kobiet; pod względem wyznania: 164 rzymskich katolików, 66 prawosławnych; pod względem deklarowanej narodowości: 165 Polaków, 65 Białorusinów;
  • Kobrowce I – folwark: 1 dom mieszkalny, 9 mieszkańców: 5 mężczyzn, 4 kobiety; pod względem wyznania: 5 rzymskich katolików, 4 prawosławnych; pod względem deklarowanej narodowości: 5 Polaków, 4 Białorusinów;
  • Kobrowce II – folwark: 2 domy, 18 mieszkańców: 10 mężczyzn, 8 kobiet; pod względem wyznania: 16 rzymskich katolików, 2 prawosławnych; pod względem deklarowanej narodowości: 15 Polaków, 3 Białorusinów[11].

Po agresji ZSRR na Polskę w 1939 r. miejscowość znalazła się w składzie Białoruskiej SRR (rejon szczuczyński od 15 stycznia 1940). W l. 1941-1944 była pod okupacją niemiecką (Komisariat Rzeszy Wschód). Od września 1944 r. w obwodzie grodzieńskim BSRR. Od 1990 r. w niepodległej Republice Białorusi.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Liczby ludności miejscowości obwodu grodzieńskiego na podstawie spisu ludności wg stanu na dzień 14 października 2009 roku. (ros.).
  2. Protokół 64. posiedzenia Komisji Standaryzacji Nazw Geograficznych poza Granicami Rzeczypospolitej Polskiej. 2011-10-26. [dostęp 2013-05-25].
  3. a b c Kobrowce, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. IV: Kęs – Kutno, Warszawa 1883, s. 205.
  4. Ирина Козлик: Самые опасные дороги Беларуси: Дороги Гродненской области. kp.by, 2009-06-17. [dostęp 2013-05-23]. (ros.).
  5. Antoni Grzymała-Przybytko: Krótki przewodnik turystyczny po powiatach lidzkim i szczuczyńskim. Pawet, 2011-04-07. [dostęp 2013-05-23].
  6. Czesław Malewski: Rody szlacheckie w powiecie lidzkim na Litwie w XIX wieku. Janusz Stankiewicz. Genealogia, przodkowie, badania genealogiczne, forum dyskusyjne, 2007-04-15. [dostęp 2013-05-23].
  7. Czesław Malewski: Rody szlacheckie w powiecie lidzkim na Litwie w XIX wieku. Ziemia lidzka. [dostęp 2013-05-23].
  8. Majątki powiatu lidzkiego. Genealogia Polska. [dostęp 2013-05-23].
  9. O Narbutowiczach. Potyczki z genealogią, 2004-2007. [dostęp 2013-05-23].
  10. Gmina wiejska Ostryna. Radzima.net. [dostęp 2013-05-25].
  11. Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej: opracowany na podstawie wyników pierwszego powszechnego spisu ludności z dn. 30 września 1921 r. i innych źródeł urzędowych.. T. 7: Województwo nowogródzkie. Warszawa: Główny Urząd Statystyczny, 1924, s. 25. [dostęp 2013-05-25].

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]