Kodeks ucznia
Kodeks ucznia – zbiór praw i obowiązków uczniowskich określający relacje między uczniem i nauczycielem w szkolnym procesie edukacyjnym obejmującym kształcenie i wychowanie, respektujący zasadę wspomagania rodziców w dziele wychowania. Znane są dwa kodeksy ucznia opracowane na szczeblu ministerstwa:
- wydany przez Ministerstwo Oświaty i Wychowania 5 września 1975 r.
- wydany przez Ministerstwo Edukacji Narodowej 19 lipca 1988 r.[1]
Powyższe zarządzenie pozbawiono mocy prawnej[2] i zobowiązano poszczególne szkoły do samodzielnego opracowania praw i obowiązków ucznia oraz nagród i kar: „(...) system kar i nagród stosowanych wobec ucznia, określony w statucie szkoły, nie może być sprzeczny z polskim i międzynarodowym prawem w zakresie praw człowieka, obywatela, praw dziecka, z ogólną normą państwa demokratycznego”. Nie jest jednak tak, że szkoły mogą dowolnie regulować w statucie prawa i obowiązki uczniów. Jak bowiem zauważa Mikołaj Wolanin, „szkoły publiczne [...] są [...] związane zasadą legalizmu (czasem nazywaną zasadą praworządności) wyrażaną przez art. 7 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej [...] To zatem sprawia, że szkoły publiczne, uchwalając swój statut i tym samym regulując kwestię obowiązków osób, które będą się w ich murach uczyły, muszą przestrzegać licznych przepisów prawa, które je obowiązują, w tym także wszelkich konstytucyjnych zasad oraz międzynarodowych praw przewidywanych właściwymi ratyfikowanymi umowami”[3].
Opracowania te często zamieszczane są w statutach szkół pod nazwą kodeksu ucznia. Współodpowiedzialność Ministerstwa Edukacji Narodowej za wychowanie w placówkach oświatowych ustała z momentem uchylenia „Kodeksu ucznia” na mocy Zarządzenia nr 14 Ministra Edukacji Narodowej z dnia 19 czerwca 1992 roku[4]. Ranga kodeksu ucznia stanowi element dyskusji nad wychowaniem w polskich szkołach[5].
Podejście do kodeksów ucznia w poszczególnych krajach bywa różne. Przykładowo, w Chicago (USA) „Kodeks Ucznia” dla szkół publicznych ustanawia wydział oświaty tego miasta, który jako organ prowadzący (odpowiednik kuratorium) czuwa zarazem nad przestrzeganiem ustaleń zawartych w tym dokumencie. Ów Kodeks Ucznia musi być zgodny z Kodeksem Szkolnym stanu Illinois. Na uwagę zasługuje fakt, że rodzice z dziećmi otrzymują kopię „Kodeksu Ucznia” wraz z „pokwitowaniem”, na którym są zobowiązani potwierdzić otrzymanie tego dokumentu, oraz złożyć pisemną deklarację przestrzegania zawartych w Kodeksie zasad.
Na ogół kodeksy ucznia występujące w odrębnej postaci składają się ze wstępu (preambuły), praw ucznia, obowiązków ucznia, nagród, kar oraz postanowień końcowych, zgodnie ze swoimi pierwowzorami[6][7].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Dziennik Urzędowy MEN nr 6, poz. 42.
- ↑ Zapytanie w sprawie kodeksu ucznia orka2.sejm.gov.pl.
- ↑ Mikołaj Wolanin, Obowiązki ucznia, wyd. 1, Kraków: Oficyna Wydawnicza "Impuls", 2021, s. 76, ISBN 978-83-66990-59-3.
- ↑ Dziennik Urzędowy MENiS Nr 4, poz.18/1992 r.
- ↑ Froissart Ferdynand „Projekt – Kodeks Ucznia”, Dyrektor Szkoły, Miesięcznik Kierowniczej Kadry Oświatowej, nr 1, Warszawa 2009.
- ↑ Kodeks Ucznia wprowadzony zarządzeniem Ministra Oświaty i Wychowania z dnia 8 sierpnia 1975 r. (nr DWI – 500 – 2/75).
- ↑ Kodeks Ucznia wprowadzony w formie załącznika do zarządzenia nr 38 Ministra Edukacji Narodowej z dnia 19 lipca 1988 r., Nowa Szkoła, Miesięcznik Ministerstwa Edukacji Narodowej, 1 stycznia 1989 nr 469.