Kokarda narodowa

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Towarzysz 1 Wielkopolskiej Brygady Kawalerii Narodowej w mundurze według ordynansu z 1790 z biało-czerwoną kokardą
Uchwała Sejmu Polskiego z 1831 dotycząca kokard narodowych
Dama przypina biało-czerwoną kokardę na rogatywce powstańca styczniowego – fragm. obrazu Artura Grottgera
Rogatywka 1 Pułku Ułanów Legionów Polskich z biało-czerwoną kokardą
Para prezydencka z kokardami narodowymi (2010)

Kokarda narodowa – rozetka w barwach biało-czerwonych będąca patriotycznym, narodowym symbolem Polaków.

Wygląd[edytuj | edytuj kod]

Kokarda jest kolistą rozetką (wcześniej również stosowano kokardy w owalnym kształcie) złożoną z dwóch kolorowych wstążek. Według zaleceń średnica kokardy narodowej powinna wynosić od 4 do 6 cm i powinna składać się z dwóch okręgów białego centralnego oraz okalającego go czerwonego. Zgodnie z heraldycznym znaczeniem barw kokarda odwzorowuje godło Królestwa Polskiego: białego orła na czerwonym polu.

„Kokardki państwowe (narodowe) polskie okrągłe mają mieć:

1) środek (serce) biały objęty kołem czerwonem poza którem na zewnątrz jest jeszcze biały otok albo
2) kokardka narodowa polska ma mieć tylko środek (serce) biały otoczony na zewnątrz barwą czerwoną (cynober).
Kolor bowiem biały jako zastępujący godło Orła białego musi być zawsze na pierwszem miejscu drugie miejsce przypada barwie tarczy t. j. barwie czerwonej”. – hasło Kokarda Narodowa – Encyklopedia „Gutenberga” – 1931 r.

Pomimo takich ustaleń heraldycznych, powszechnym stało się noszenie kokard o odwróconej kolejności barw (czerwone serce z białym otokiem) – ukazał to m.in. Artur Grottger na obrazie Pożegnanie powstańca.

  • Kokarda narodowa
  • Kokarda noszona m.in. w okresie powstania styczniowego
    Kokarda noszona m.in. w okresie powstania styczniowego
  • Kokarda noszona m.in. w okresie powstania wielkopolskiego (poprawna heraldycznie)[1]
    Kokarda noszona m.in. w okresie powstania wielkopolskiego (poprawna heraldycznie)[1]
  • Kokarda heraldyczna (forma najbardziej rozbudowana)
    Kokarda heraldyczna (forma najbardziej rozbudowana)
  • Kokarda heraldyczna z orzełkiem wzór 1919
    Kokarda heraldyczna z orzełkiem wzór 1919
  • Kokarda heraldyczna z orzełkiem III RP
    Kokarda heraldyczna z orzełkiem III RP

Historia[edytuj | edytuj kod]

Barwy biała i czerwona zostały uznane za narodowe po raz pierwszy 3 maja 1792. Podczas obchodów pierwszej rocznicy uchwalenia Ustawy Rządowej damy wystąpiły w białych sukniach przepasanych czerwoną wstęgą, a panowie nałożyli na siebie szarfy biało-czerwone. Nawiązano tą manifestacją do heraldyki Królestwa Polskiego – białego orła na czerwonej tarczy herbowej[2].

Początkowo w wieku XVIII i XIX (do roku 1830) Wojsko Polskie nosiło na czapkach kokardy w kolorze białym[3][4] i symbolizowały one orła białego. Noszono również masowo kokardy w barwach czerwonych i niebieskich przez kilka miesięcy w roku 1812 po proklamowaniu przez sejm przywrócenia Królestwa Polskiego[5].

Po raz pierwszy polskie barwy zostały skodyfikowane uchwałą Sejmu Królestwa Polskiego z 7 lutego 1831[5], gdzie wspomniano również o narodowych kokardach nawiązujących do barw Królestwa Polskiego oraz Litwy:

Izba Senatorska i Izba Poselska po wysłuchaniu Wniosków Komisji Sejmowych, zważywszy potrzebę nadania jednostajnej oznaki, pod którą winni się łączyć Polacy, postanowiły i stanowią:
Artykuł 1.
Kokardę Narodową stanowić będą kolory herbu Królestwa Polskiego i Wielkiego Księstwa Litewskiego, to jest kolor biały z czerwonym.
Artykuł 2.
Wszyscy Polacy, a mianowicie Wojsko Polskie te kolory nosić mają w miejscu gdzie takowe oznaki dotąd noszonymi były.
Przyjęto na posiedzeniu Izby Poselskiej dnia 7 lutego 1831 roku.

Zastosowanie biało-czerwonych kokard[edytuj | edytuj kod]

Kokardy narodowe przypinane były na manifestacjach patriotycznych oraz w czasie powstań narodowych:

Kokarda obecnie[edytuj | edytuj kod]

Kokarda narodowa bywa błędnie nazywana „kotylionem”.

9 kwietnia 2014 r. Minister Obrony Narodowej zarządził do użycia w jednostkach Sił Zbrojnych RP kokardy heraldyczne (białe serce, czerwony otok), wpinane z lewej strony w klapę munduru lub ubioru cywilnego podczas uroczystości państwowych[7].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Adam Chmiel, Barwa i chorągiew polska, Kraków 1919
  2. ↑ Alfred Znamierowski, Insygnia, symbole i herby polskie, Świat Książki, Warszawa 2003, ISBN 837311601
  3. ↑ Kokarda Encyklopedia „Gutenberga”
  4. ↑ Zygmunt Gloger, Encyklopedja Staro-polska, Warszawa 1900–1903, hasło kokarda
  5. ↑ a b Alfred Znamierowski, Insygnia, symbole i herby polskie, Świat Książki, Warszawa 2003, ISBN 837311601, s. 159
  6. ↑ Zdzisław Żygulski, Henryk Wielecki, Polski mundur wojskowy, Kraków: KAW, 1988, ISBN 83-03-01483-8, OCLC 834557354.
  7. ↑ Zarządzenie Nr 5/MON z dnia 9 kwietnia 2014 r. w sprawie sposobu i okoliczności stosowania symboli Rzeczypospolitej Polskiej w jednostkach Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. Urz. MON 2014 Poz. 125.)

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • F. Kamocki, O proporcach, banderach, sztandarach i kokardach, Warszawa 1917
  • Adam Chmiel, Barwa i chorągiew polska, Kraków 1919
  • Zygmunt Gloger, Encyklopedja Staro-polska, Warszawa 1900–1903
  • Alfred Znamierowski, Insygnia, symbole i herby polskie, Świat Książki, Warszawa 2003, ISBN 83-7311-601-X
  • Zdzisław Żygulski, Henryk Wielecki, Polski mundur wojskowy, Kraków: KAW, 1988, ISBN 83-03-01483-8, OCLC 834557354.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Symbole narodowe Polski
Konstytucyjne
Militarne
Nazwy i kody
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Kokarda_narodowa&oldid=70183986”