Konstanty Obidziński

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Konstanty Obidziński
podpułkownik kawalerii podpułkownik kawalerii
Data urodzenia

18 lutego 1885

Data i miejsce śmierci

8 maja 1926
Żółkiew

Przebieg służby
Lata służby

do 1926

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

5 Pułk Ułanów
6 Pułk Strzelców Konnych

Stanowiska

zastępca dowódcy pułku
dowódca pułku

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941)

Konstanty Obidziński (ur. 18 lutego 1885[1], zm. 8 maja 1926 w Żółkwi[2]) – podpułkownik kawalerii Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

22 maja 1920 roku został przeniesiony z Oficerskiej Szkoły Jazdy w Tarnowie do 5 pułku Ułanów Zasławskich na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[3]. Po zakończeniu wojny z bolszewikami został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 77. lokatą w korpusie oficerów jazdy oraz odznaczony Krzyżem Walecznych. W dalszym ciągu pełnił służbę na stanowisku zastępcy dowódcy 5 pułku Ułanów Zasławskich i komendanta kadry szwadronu zapasowego tegoż pułku w Ostrołęce[4]. Z dniem 20 listopada 1924 został przeniesiony do 6 pułku strzelców konnych w Żółkwi na stanowisko dowódcy[5][6][7].

8 maja 1926 w Żółkwi razem z wachmistrzem Janem Gadomskim został zastrzelony z rewolweru przez starszego wachmistrza Stanisława Kisielewskiego[8][9]. 20 maja 1926 wyrokiem wojskowego sądu doraźnego wachmistrz Kisielewski został skazany za podwójne zabójstwo na karę śmierci i degradację. Dowódca Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie wyrok zatwierdził, a pełniący obowiązki prezydenta RP, Marszałek Sejmu Maciej Rataj nie skorzystał z prawa łaski. Skazany został rozstrzelany tego samego dnia we Lwowie[10][9].

27 lipca 1926 roku Prezydent RP nadał pośmiertnie Konstantemu Obidzińskiemu stopień pułkownika[11][7].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Spis oficerów 1921 ↓, s. 247, 794.
  2. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 44 z 14 października 1926 roku, s. 363.
  3. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 19 z 22 maja 1920 roku, s. 374.
  4. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 609, 676.
  5. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 123 z 21 listopada 1924 roku, s. 686.
  6. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 591, 598.
  7. a b Gnat-Wieteska 1998 ↓, s. 12.
  8. „Polska Zbrojna” nr 136 z 19 maja 1926 roku, s. 4.
  9. a b Gnat-Wieteska 1998 ↓, s. 16.
  10. „Polska Zbrojna” nr 138 z 21 maja 1926 r., s. 4.
  11. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 15 sierpnia 1926 roku, s. 261.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]