Konwencja Narodów Zjednoczonych o prawie pozażeglownego użytkowania międzynarodowych cieków wodnych

Konwencja Narodów Zjednoczonych o prawie pozażeglownego użytkowania międzynarodowych cieków wodnych - (lub Konwencja Cieków Wodnych ONZ), (ang. UN Convention on the Law of the Non-Navigational Uses of International Watercorses lub UN Watercourses Convention) umowa międzynarodowa uchwalona 21 maja 1997 przez Zgromadzenie Ogólne ONZ. Uchwała przeszła większością głosów 103 do 3 (sprzeciw Burundi, ChRL i Turcji).

Konwencja dotyczy wszystkich wód, powierzchniowych jak i gruntowych, przecinających granice państwowe. Zawiera podstawowe reguły oraz ustalenia praw i obowiązków wszystkich państw, dzielących dany akwen, a także mechanizmy rozstrzygania sporów. Stanowi pierwszy uniwersalny układ regulacji transgranicznych wód (wcześniej tworzono jedynie regulacje regionalne).

Zgodnie z art. 36 weszła w życie 17 sierpnia 2014, 90 dni po ratyfikacji przez 35 państw. Obecnie należy do niej 39 państw.

Polska, mimo aktywnego współtworzenia Konwencji i poparcia jej w ostatecznym głosowaniu w 1997, jak dotąd nie rozpoczęła procesu ratyfikacji. Należy natomiast do innych umów, takich jak Konwencja o ochronie i użytkowaniu cieków transgranicznych i jezior międzynarodowych, sporządzona w Helsinkach 17 marca 1992 r.

Linki zewnętrzne

• Convention on the Law of Non-Navigational Uses of International Watercourses. untreaty.un.org. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-01-14)]., Pełny tekst Konwencji na stronach ONZ (ang.)
• International Watercourses: The United Nations Convention on the Law of the Non-Navigational Uses of International Watercourses. untreaty.un.org. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-02-12)]., wykłady Stephena McCaffreya, Audiovisual Library of International Law, ONZ (ang.)
• Julia Ziemińska: Konwencja (nie)cierpiąca zwłoki. Polityka Globalna, 2009-04-28. [dostęp 2009-04-28].