Koolhoven F.K.58

Koolhoven F.K.58

FK.58 obrony przeciwlotniczej D.A.T. Clermont, pilot por. Bohdan Grzeszczak, czerwiec 1940
Dane podstawowe
Państwo	Holandia
Producent	N. V. Koolhoven Vliegtuigen w Rotterdamie
Typ	samolot myśliwski
Konstrukcja	dolnopłat wolnonośny o konstrukcji mieszanej, podwozie klasyczne – wciągane w locie
Załoga	1
Historia
Data oblotu	22 września 1938
Lata produkcji	1939
Dane techniczne
Napęd	1 silnik gwiazdowy Hispano-Suiza 14Aa10 (FK-58) Gnôme-Rhône 14N16 (FK-58A)
Moc	1080 KM (794 kW)
Wymiary
Rozpiętość	11,00 m
Długość	8,69 m
Wysokość	3,00 m
Powierzchnia nośna	17,30 m²
Masa
Własna	2 000 kg (FK-58) 1 800 kg (FK-58A)
Startowa	2 750 kg (FK-58) 2 550 kg (FK-58A)
Osiągi
Prędkość maks.	475 km/h (FK-58) 504 km/h (FK-58A)
Prędkość przelotowa	430 km/h (FK-58A)
Prędkość wznoszenia	14,5 m/s
Pułap	10 400 m
Zasięg	750 km
Dane operacyjne
Uzbrojenie
4 karabiny maszynowe FN Browning kal. 7,5 mm
Użytkownicy
Francja, Polska
Rzuty

Koolhoven F.K.58 – holenderski samolot myśliwski z okresu II wojny światowej skonstruowany na potrzeby lotnictwa francuskiego.

Historia

W 1937 roku dowództwo francuskiego lotnictwa wobec braku możliwości zwiększenia produkcji samolotów wojskowych we Francji zwróciła się do wytwórni holenderskich o opracowanie i produkcję taniego samolotu myśliwskiego. Na to zamówienie odpowiedziała holenderska wytwórnia lotnicza N. V. Koolhoven Vliegtuigen z Rotterdamu.

Gotowe samoloty F.K.58 na lotnisku fabrycznym firmy Koolhoven (samoloty noszą cywilne oznakowanie holenderskie oraz wojskowe oznakowanie Francji), 1939 rok

W 1938 roku inż. E. Schatzki z tej wytwórni opracował projekt samolotu myśliwskiego w układzie dolnopłata o konstrukcji mieszanej a jego prototyp zbudowano w ciągu dwóch miesięcy. W dniu 22 września 1938 roku został on oblatany i otrzymał oznaczenie Koolhoven F.K.58. W październiku zaprezentowano go francuskiemu dowództwu lotnictwa a następnie skierowano do prób w Cazaux we Francji.

Ponieważ próby wypadły pomyślnie francuskie władze wojskowe w styczniu 1939 roku złożyły zamówienie na 50 sztuk samolotów tego typu, z zamiarem przeznaczenia ich dla swoich wojsk stacjonujących na terytoriach zamorskich.

Zamówienie to dotyczyło dwóch odmian tego samolotu, które różniły się tylko zastosowanym w nich silnikiem. Pierwsza oznaczona Koolhoven F.K.58 – wyposażona w silnik Hispano-Suiza 14Aa10 a druga Koolhoven F.K.58A – wyposażona w silnik Gnôme-Rhône 14N16. Rozpoczęto więc produkcję tych samolotów i od 17 czerwca 1939 roku zaczęto dostarczać je Francji. Dostawy przerwano w dniu 18 września 1939 roku z powodu braku dostaw silników. W tym okresie zbudowano 18 samolotów z tego 11 w wersji F.K.58A i 7 w wersji F.K.58.

Dalsze samoloty przejął rząd holenderski, przy czym miały być one produkowany z silnikami Bristol Taurus, lecz z uwagi na ofensywę niemiecką, zbudowano tylko dwa prototypy z tym silnikiem.

Użycie w lotnictwie

Samoloty Koolhoven F.K.58 miały być przeznaczone dla wojsk znajdujących się w terytoriach zamorskich Francji, zwłaszcza Indochin. Jednak po wybuchu II wojny światowej podjęto decyzję o ich pozostawieniu na terytorium Francji z przeznaczeniem do eskadr obrony powietrznej kraju.

Pod koniec 1939 roku zaczęto z nich tworzyć klucze i eskadry do osłony obiektów strategicznych i węzłów komunikacyjnych, których pilotami byli głównie Polacy. Wyposażono w nie następujące polskie jednostki lotnicze:

• I KK „Kr” - Etampes (ECD I/55)
• VII KK/Zespół Nr 8 - 1 Eskadra (Koolhoven/Clermont)
• VIII KK/Zespół Nr 9 - 2 Eskadra (Koolhoven/Salon)

Łącznie Polacy latali na 14 samolotach tego typu.

Opis konstrukcji

Samolot Koolhoven F.K.58 był to jednomiejscowy samolot myśliwski, dolnopłat o konstrukcji mieszanej.

Kadłub spawany z rur stalowych, w przedniej części pokryty blachą, w tylnej płótnem na drewnianych wręgach. W przedniej części znajdował się silnik, zanim zakryta kabina pilota.

Skrzydła i stateczniki całkowicie drewniane, pokryte sklejką. Lotki i stery o szkielecie metalowym, pokryte płótnem.

Podwozie klasyczne – wciągane w locie.

Uzbrojenie składało się z 4 karabinów maszynowych – stałych, umieszczone w owiewkach pod skrzydłami, po dwa na każdym płacie.

Bibliografia

• Witold Szewczyk: Samoloty na których walczyli Polacy. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1988, s. 98-100. ISBN 83-206-0738-8.

Linki zewnętrzne

• Zdjęcia