Korhynie
50°24′31″N 23°32′05″E/50,408611 23,534722| kolonia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (2021) | |
| Strefa numeracyjna |
84 |
| Kod pocztowy |
22-664[4] |
| Tablice rejestracyjne |
LTM |
| SIMC |
0890123[5] |
Położenie na mapie gminy Jarczów  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa lubelskiego  | |
Położenie na mapie powiatu tomaszowskiego  | |
| 50°24′31″N 23°32′05″E/50,408611 23,534722[1]
| |
Korhynie – kolonia w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie tomaszowskim, w gminie Jarczów[6][5].
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa zamojskiego.
Kolonia jest sołectwem w gminie Jarczów[7]. Według Narodowego Spisu Powszechnego z roku 2011 kolonia liczyła 147 mieszkańców[8].
Wierni Kościoła rzymskokatolickiego należą do parafii św. Stanisława w Jarczowie[9].
Części kolonii[edytuj | edytuj kod]
| SIMC | Nazwa | Rodzaj |
|---|---|---|
| 0890130 | Wola | część kolonii |
Historia[edytuj | edytuj kod]
Niegdyś wieś, a obecnie kolonia położona historycznie w powiecie tomaszowskim, w wieku dziewiętnastym graniczyła z Galicją. Według spisu miast, wsi oraz osad Królestwa Polskiego z roku 1827 w Korhyniach było 41 domów, 322 mieszkańców oraz 454 mórg gruntu ornego. We wsi był folwark, oprócz włościan byli również rzemieślnicy: 5 tkaczy i 1 kowal[10].
Początków wsi należy upatrywać w wieku XIV w kontekście nadań jakie otrzymał Paweł z Radzanowa (Radzanowski) herbu Prawda – szlachcic z ziemi płockiej, chorąży warszawski w latach 1376–1388, starosta bełski w roku 1388, chorąży płocki do 1408 r. W roku 1388 tenże Paweł otrzymał od Ziemowita między innymi: Machnów, Ulhów, Zimno, Żużel, Uhnów, Podubce, Wierzbicę (Tarnoszyn, Kornie, Korhynie)[11].
W wieku XVI wieś wymieniona w składzie parafii rzymskokatolickiej w Uhnowie – rok 1531. W tym okresie istniała we wsi cerkiew prawosławna jak podają źródła „pustka stojąca”[12], gruntów 2½ łana.
W roku 1571 dziedzicem Korhyń, a także Woli Korhyńskiej był Stanisław Jarczowski. Zdaniem Słownika geograficznego Królestwa Polskiego z roku 1902 (suplement) to na gruntach wsi Korhyń, powstanie później (w 1755) miasteczko Jarczów[12].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 58410
- ↑ Kolonia Korhynie w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2023-10-31], liczba ludności w oparciu o dane GUS.
- ↑ NSP 2021: Ludność w miejscowościach statystycznych [online], Bank Danych Lokalnych GUS, 19 września 2022 [dostęp 2023-10-31].
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 507 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
- ↑ a b c TERYT (Krajowy Rejestr Urzędowego Podziału Terytorialnego Kraju). Główny Urząd Statystyczny. [dostęp 2017-12-22].
- ↑ a b Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200), ze zmianami w obwieszczeniu z dnia 4 sierpnia 2015(dts) (Dz.U. z 2015 r. poz. 1636).
- ↑ Jednostki pomocnicze gminy Jarczów. Urząd Gminy Jarczów. [dostęp 2017-12-22].
- ↑ GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r..
- ↑ Opis parafii na stronie diecezji
- ↑ Korchynie, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. IV: Kęs – Kutno, Warszawa 1883, s. 392.
- ↑ Janeczek 1991 ↓, s. 330.
- ↑ a b Korchynie, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XV, cz. 2: Januszpol – Wola Justowska, Warszawa 1902, s. 122.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Andrzej Janeczek: Osadnictwo pogranicza polsko-ruskiego. Województwo bełskie od schyłku XIV do początku XVII w. Wrocław: 1991. ISBN 83-85463-14-3.
- Cerkiew p w. Przemienienia Pańskiego
- Korchynie, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. IV: Kęs – Kutno, Warszawa 1883, s. 392.
- Korchynie, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XV, cz. 2: Januszpol – Wola Justowska, Warszawa 1902, s. 122.
