Koń oldenburski
Koń oldenburski (oldenburg, oldenburger) - jedna z ras koni, wyhodowana w XVII wieku, głównie dzięki wysiłkom księcia Antona Günther von Oldenburg.
Cechy typowe, wygląd, budowa, pokrój, eksterier
Najcięższa spośród niemieckich ras gorącokrwistych. Umaszczenie zwykle skarogniade, kare lub gniade, rzadziej kasztanowate czy siwe.
- pokrój - nowoczesny koń sportowy z cechami wskazującymi na uszlachetnianie rasami lżejszymi
- głowa - o profilu prostym lub lekko garbonosym
- szyja - dobrze uformowana i osadzona
- łopatki – długie, skośny,
- kłąb - mocny
- średniej długości, czasami nieco miękki grzbiet
- zad - lekko ścięty, muskularny
- kłoda – szeroka i głęboka
- kończyny – suche, silne
- dobra mechanika ruchu we wszystkich chodach.
Historia, pochodzenie
Początek rasie dał ogier półkrwi Kranich i klacze fryzyjskie. Później sięgnięto po konie hiszpańskie, berberyjskie, neapolitańskie i półkrwi angielskiej. W XIX w. do krzyżowania zastosowano reproduktory pełnej krwi, hanowerskie, normandzkie i Cleveland Bay i uzyskano ciężkie konie kareciane (karosjery).
Hodowla, użytkowość
W ciągu ostatnich dziesięcioleci ukierunkowano hodowlę na nowoczesny typ konia sportowego. Jest on obecnie szczególnie przydatny do skoków przez przeszkody.