Krew: Ostatni wampir

Krew: Ostatni wampir

Blood: The Last Vampire
ラスト・ブラッド

Gatunek	horror
Rok produkcji	2009
Data premiery	29 maja 2009 17 listopada 2011 (DVD) (Polska)
Kraj produkcji	Argentyna Stany Zjednoczone Francja Chiny
Język	angielski
Czas trwania	91 min
Reżyseria	Chris Nahon
Scenariusz	Chris Chow
Główne role	Gianna Allison Miller JJ Feild Koyuki Liam Cunningham
Muzyka	Clint Mansell
Zdjęcia	Poon Hang-sang
Scenografia	Nathan Amondson
Kostiumy	Constanza Balduzzi Shandy Lui Fung Shan
Montaż	Marco Cave
Produkcja	Bill Kong Abel Nahmias
Wytwórnia	Pathé Edko
Dystrybucja	Asmik Ace Entertainment Pathé
Strona internetowa

Krew: Ostatni wampir (ang. Blood: The Last Vampire, w Japonii jako Last Blood (jap. ラスト・ブラッド Rasuto Buraddo; Ostatnia krew)) – horror w koprodukcji francusko-hongkońskiej z 2009 roku, remake japońskiego filmu anime z 2000 roku pod tytułem Blood: The Last Vampire. Zdjęcia kręcono w chińskiej prowincji Junnan (Dali, Kunming, Ten Chong) oraz w Argentynie (Ituzaingó, Morón, Vicente López).

Wyreżyserowany przez Chrisa Nahona we współpracy z francuską wytwórnią Pathé oraz hongkońską Edko, ten angielskojęzyczny film miał swoją premierę w Japonii 29 maja 2009 roku. Główną bohaterką filmu jest pół-człowiek, pół-wampir o imieniu Saya (Gianna Jun), która poluje na pełnej krwi wampiry we współpracy z ludźmi, choć jej głównym pragnieniem jest odnalezienie i zniszczenie Onigen, najpotężniejszej z wampirów.

W Polsce film ten dystrybuowany jest przez Best Film na płytach DVD.

Fabuła

W metrze, przez nikogo niezauważona młoda dziewczyna zabija mężczyznę mieczem. Tą dziewczyną jest wyszkolona w zabijaniu Saya, 400-letni pół-człowiek, pół-wampir, która poluje na wampiry. Wychowana przez człowieka o imieniu Kato, obecnie współpracuje z tajemną organizacją znaną jako Rada, która również od wieków poluje na wampiry. Motywacją Sayi jest zemsta – od wieków poszukuje Onigen, najstarszej i najpotężniejszej z wampirów, która zamordowała jej ojca. Na swoją kolejną czystkę zostaje wysłana pod przykrywką uczennicy do szkoły znajdującej się na terenie amerykańskiej bazy wojskowej w Japonii.

Zostaje niezbyt chętnie przyjęta przez nową klasę. Z podobną niechęcią codziennie walczy także córka generała bazy, Alice McKee. Tego dnia instruktor kendo nakazuje Alice pozostanie po zajęciach i dalsze ćwiczenia, z powodu jej kiepskich wyników podczas zajęć. Gdy tylko nauczyciel wychodzi, do sali wchodzą uzbrojone w prawdziwe miecze jej dwie koleżanki z klasy – Sharon i Linda. Zaczynają jej dokuczać i grozić. Gdy sprawa zaczyna się robić mało zabawna, Saya pojawia się na czas by powstrzymać Sharon od rozpłatania gardła Alice. Pomimo prób ukrycia przez Sayę swoich poczynań, Alice widzi jak Sharon i Linda zostają zmasakrowane. Okazuje się, że obie dziewczyny były wampirami w przebraniu.

Ponieważ Rada bardzo szybko uporała się z uprzątnięciem całej sceny, ojciec Alice nie wierzy w opowieść córki. Zdeterminowana by przeprowadzić własne śledztwo, Alice idzie do pobliskiego baru w którym spodziewa się spotkać swojego nauczyciela kendo, który zwykle tam przesiaduje. Ku jej przerażeniu jej nauczyciel jak i wiele innych osób w barze okazuje się być wampirami. Ponownie Saya ratuje Alice z opresji i jest zmuszona stoczyć walkę z armią wampirów.

W tym czasie generał McKee bada sprawę tajemniczej Rady, która podszywała się pod CIA sprzątając w sali gimnastycznej. Alice pojawia się w domu akurat w momencie, gdy jej ojciec zostaje zamordowany. Ponieważ dziewczyna nie ma dokąd iść, Alice idzie do apartamentu Sayi by prosić ją o pomoc. Saya nigdy nie przysięgała swej wierności Radzie, więc chcąc nie chcąc chroni życie Alice. Uciekają z bazy w stronę gór.

W trakcie ucieczki zostają zaatakowane przez demona i auto wraz z nimi spada w przepaść. Gdy się budzą, okazuje się, że trafiły do przeszłości, do miejsca w którym dorastała Saya. Onigen pojawia się i walczy z Sayą, która w końcu pokonuje Onigen. Alice, która zostaje ranna podczas walki budzi się we wraku ciężarówki, skąd zostaje wyciągnięta przez służby ratownicze i przewieziona do szpitala. Jest później przesłuchiwana w sprawie śmierci swojego ojca, ale jej przesłuchujący nie wierzy w opowiedzianą mu historię o wampirach i Radzie.

Obsada

• Gianna jako Saya
• Allison Miller jako Alice Mckee
• Liam Cunningham jako Michael
• JJ Feild jako Luke
• Koyuki jako Onigen
• Yasuaki Kurata jako Kato Takatora
• Michael Byrne jako Starszy
• Colin Salmon jako Powell
• Andrew Pleavin jako Frank Nielsen
• Larry Lamb jako generał Mckee
• Constantine Gregory jako pan Henry
• Masiela Lusha jako Sharon
• Ailish O’Connor jako Linda
• Joey Anaya jako istota
• Khary Payton jako istota

Produkcja

W maju 2006 roku Bill Kong (producent filmów takich jak Przyczajony tygrys, ukryty smok) ogłosił produkcję aktorskiej adaptacji filmowej filmu animowanego Blood: The Last Vampire w reżyserii Ronny'ego Yu, który podobnie jak pierwotny materiał, miał zawierać dialogi w większej części po angielsku niż po japońsku. Kong i Yu pierwotnie planowani samodzielnie sfinansować projekt, ale w listopadzie 2006 roku, firma Production I.G ogłosiła finansowe wsparcie dla projektu. W produkcji filmu miała również swój udział francuska firma Pathé, która stała się współtwórcą filmu, wspierając Hongkońską firmę Edko. W październiku 2007 roku pojawiły się informacje, że reżyserią filmu zajmie się jednak Chris Nahon.

Południowokoreańska aktorka Jun Ji-hyun, grająca rolę Sayi, na potrzeby produkcji przyjęła pseudonim Gianna.

We wczesnych ogłoszeniach podawano, że akcja filmu rozgrywać się będzie w 1948 roku w amerykańskiej bazie wojskowej w Tokio, wkrótce po zakończeniu działań związanych z II wojną światową, w czasie amerykańskiej okupacji Japonii, jednak w trakcie produkcji zmieniono czas akcji na lata 70. XX wieku (ten sam okres historyczny w którym rozgrywa się akcja w anime).

Dystrybucja

Pierwotnie premiera filmu była zapowiedziana na wiosnę 2008 roku, ale ostatecznie film miał swoją premierę w Japonii 29 maja 2009 roku, w Wielkiej Brytanii 26 czerwca 2009 a w Stanach Zjednoczonych 10 lipca 2009.

W Polsce film ten dystrybuowany jest przez Best Film na płytach DVD.

Odbiór

Film zarobił 473,992 dolarów w Japonii, a łącznie na świecie 5,731,143 dolarów. W pierwszym tygodniu w Stanach Zjednoczonych, gdzie film był wyświetlany jedynie w 20 kinach, zarobił 103,000 dolarów.

Cathy Rose A. Garcia z The Korea Times wskazała Jun jako prawdopodobnie jedyną dobrą stronę tego filmu, wskazując na przesadnie skomplikowaną fabułę, kiepskie efekty specjalne oraz przesadną i sztuczną grę aktorską pozostałej części obsady. Określiła również większość przemocy w filmie jako przesadną i bezcelową, a także zaznaczyła, że choć wyczyny kaskaderskie były imponujące, to jednak brakowało w nich oryginalności. Zarzuciła również finałowej scenie brak jakiegokolwiek klimatu i emocjonalnego napięcia.

Film uzyskał również negatywne recenzje od amerykańskich krytyków. Peter Debruge z magazynu Variety zarzucił montażyście Marcowi Caveowi zredukowanie scen walki do wrzawy pełnej cięć, a same efekty specjalne jako „spasmatyczne”. Komentując reżyserię stwierdził, że Nahon stawia w filmie na pierwszym miejscu wygląd i ruch, ignorując logikę fabuły. Wskazał również na fakt, że obraz został dopełniony nieprzyjemnym żółtym zabarwieniem, kojarzącym się ze staroświeckim efektem rodem ze starych chińskich filmów kungfu. Maggie Lee z The Hollywood Reporter chwaliła grę aktorską Jun twierdząc, że ponadprzeciętnie dobrze odegrała rolę bohaterki kina akcji, osobiście wykonując większość numerów kaskaderskich i wyglądając wyjątkowo uroczo w marynarskim mundurku. Jednakże zaznaczyła, że scenariuszowi brakło świeżości i głębi, a efekty specjalne i choreografia, mimo iż były bardzo dobre, to były mało imponujące, a zakończenie filmu przewidywalne.

Roger Ebert dał filmowi 3 na 4 gwiazdki, wskazując, że film był zaskakująco rozrywkowy. Wskazał jednak na niekonsekwencje fabularne w stosunku do scen akcji. Pomimo iż uznał Giannę za niezbyt przekonującą jako mistrzynię sztuk walki, pochwalił ją za „sympatyczną grę aktorską”, która sprawiła, że poszczególne sceny filmu uzupełniały się i współgrały ze sobą.

Film otrzymał tylko 22% „świeżości” w serwisie Rotten Tomatoes.