Krusin (województwo śląskie)
wieś | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Powiat | |
Gmina | |
Liczba ludności (2022) |
205[2] |
Strefa numeracyjna |
34 |
Kod pocztowy |
42-350[3] |
Tablice rejestracyjne |
SMY |
SIMC |
0135869 |
Położenie na mapie gminy Koziegłowy | |
Położenie na mapie Polski | |
Położenie na mapie województwa śląskiego | |
Położenie na mapie powiatu myszkowskiego | |
50°33′15″N 19°08′41″E/50,554167 19,144722[1] |
Krusin – wieś w Polsce położona w województwie śląskim, w powiecie myszkowskim, w gminie Koziegłowy. Ok. 1,3 km na północny wschód znajdują się źródła rzeki Mała Panew.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa częstochowskiego.
Nazwa[edytuj | edytuj kod]
Miejscowość ma metrykę średniowieczną i istniała już w XIV wieku. Wymieniona w 1372 Krussyny, 1439 Cruschin, 1440 Crussin, 1443 Crusschin, 1470-80 Krossin, 1479 Crusschyn, 1519 Russin[4] .
Historia[edytuj | edytuj kod]
Miejscowość początkowo była wsią książęcą, a później wsią szlachecką. W 1372 roku książę śląski Konrad II nadał Jaszkowi za wierną służbę wszystkie swoje dobra znajdujące się w Kruszynie leżącej wówczas w dystrykcie bytomskim. W zamian nabywca zobowiązany był do wspomagania księcia podczas wyprawy wojennej stawiając się z kuszą[4] .
Nazwę wsi w zlatynizowanej formie Krossin wymienia w latach (1470-1480) Jan Długosz w księdze Liber beneficiorum dioecesis Cracoviensis[5]. Z miejscowością wiąże się nazwisko Jana Koziegłowskiego wymienianego przez Długosza jako właściciela miejscowości[6].
W XV wieku miejscowość była własnością Koziegłowskich herbu Lis. W 1519 Krzczon Koziegłowski, syn Jana seniora, sprzedał za 10 000 florenów swoje dobra: zamek koziegłowski oraz miasto Koziegłowy wraz z okolicznymi wsiami, w tym Kruszyn, biskupowi krakowskiemu Janowi Konarskiemu. Od tego momentu miejscowość stanowi własność biskupstwa krakowskiego leżącą w kluczu siewierskim tzw. księstwie siewierskim znajdującym się w Koronie Królestwa Polskiego, a od unii lubelskiej z 1569 w Rzeczypospolitej Obojga Narodów[4][7].
Po rozbiorach Polski miejscowość znalazła się w zaborze rosyjskim i leżała w Królestwie Polskim. Nie została ujęta w spisach miejscowości na początku XIX wieku. Wieś osadzono na nowo przed 1839[4] . Miejscowość jako kolonię pod koniec XIX wieku wymienia Słownik geograficzny Królestwa Polskiego. Liczyła 286 morg powierzchni z czego 170 morg ziemi rolnej. W 1881 roku miała ona 23 domy, w których mieszkało 134 mieszkańców[6].
We wsi znajdują się cztery ulice: Długa, Rzeczki, Leśna i Łąkowa. Od 1988 r. miejscowość należy do parafii Zesłania Ducha Świętego w Winownie[8].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 62677
- ↑ NSP 2021: Ludność w miejscowościach statystycznych [online], Bank Danych Lokalnych GUS, 19 września 2022 [dostęp 2022-10-06] .
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 632 [zarchiwizowane 2022-10-26] .
- ↑ a b c d Leszczyńska-Skrętowa 1997 ↓.
- ↑ Joannis Długosz Senioris Canonici Cracoviensis, "Liber Beneficiorum", Aleksander Przezdziecki, Tom II, Kraków 1864, str.191.
- ↑ a b Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich t. IV, hasło "Krusin". nakł. Filipa Sulimierskiego i Władysława Walewskiego, 1881. s. 733. [dostęp 2018-04-24].
- ↑ Województwo krakowskie w drugiej połowie XVI wieku ; Cz. 2, Komentarz, indeksy, Warszawa 2008, s. 100.
- ↑ Jubileusz parafii w Winownie, „niedziela.pl” [dostęp 2018-03-04] (pol.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Zofia Leszczyńska-Skrętowa: Słownik historyczno-geograficzny województwa krakowskiego w średniowieczu, Cz. III, zesz. 2, hasło: „Kruszyn”. Kraków: Secesja, 1997, s. 165.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Krusin jako Kruszyn w Słowniku historyczno-geograficznym województwa krakowskiego w średniowieczu (online)
- Krusin, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. IV: Kęs – Kutno, Warszawa 1883, s. 733 .
- Krusin