Królestwo Obojga Sycylii
| 1816-1861 | |||||
| |||||
| |||||
| Język urzędowy | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Stolica | |||||
| Ustrój polityczny | |||||
| Głowa państwa | |||||
| Powierzchnia • całkowita |
| ||||
| Liczba ludności (1860) • całkowita • gęstość zaludnienia |
| ||||
| Data powstania | |||||
| Zjednoczenie Włoch | |||||
.svg)
Królestwo Obojga Sycylii – państwo istniejące w latach 1816-1860 na terenie Sycylii i południowej części Półwyspu Apenińskiego.
Państwo powstało z przekształcenia się Królestwa Neapolu po kongresie wiedeńskim. Koronę sycylijską otrzymał ród Burbonów, z którego później oddzieliła się cała gałąź – Burbonowie Sycylijscy. Niecodzienna nazwa państwa ma swój rodowód z XIII wieku – gdy w wyniku tzw. nieszporów sycylijskich doszło do podziału Królestwa Sycylii na część wyspiarską i kontynentalną ze stolicą w Neapolu – zaś władcy obu państw utrzymali i używali tytułu Królów Sycylii.
Kres państwa nadszedł w 1860, kiedy Giuseppe Garibaldi zajął cały obszar królestwa i włączył je do zjednoczonych Włoch.
Królowie Obojga Sycylii
- Ferdynand I, 1816-1825
- Franciszek I, 1825-1830
- Ferdynand II, 1830-1859
- Franciszek II, 1859-1860
Gospodarka
Konserwatywne rządy Burbonów w dziedzinie gospodarki opowiadały się za szerokim interwencjonizmem państwowym i protekcjonizmem. Szybkie zadłużanie się kraju i dziury budżetowe starano się powstrzymać wysokimi cłami co miało katastrofalne skutki dla gospodarki kraju, który z biegiem czasu coraz szybciej biedniał. Duże pieniądze przeznaczano także na wojsko, co również nie poprawiało jego sytuacji. Ponadto spora część budżetu państwa przeznaczona była na utrzymanie rodziny królewskiej oraz jej licznych pałaców i posiadłości ziemskich.
Jedynymi osiągnięciami rządów królewskich w tym kraju było połączenie telegraficzne między Neapolem a Sycylią, rozbudowa floty morskiej i przez krótki czas dość szybki rozwój kolei (zahamowany dość drastycznie w połowie lat 30. XIX wieku).
Główną gałęzią gospodarki kraju było rolnictwo. Przemysł był przez cały okres istnienia kraju słabo rozwinięty. Od drugiej połowy lat 30. XIX wieku sytuacja królestwa pogarszała się. Po wystąpieniach z 1837 roku podwyższono podatki i zwiększono nakłady na wojsko i policję. Od tego czasu kraj coraz bardziej słabł.
Kolejnym czynnikiem osłabiającym rozwój gospodarczy kraju była najwyższa na Półwyspie Apenińskim przestępczość. Nierzadko zorganizowane grupy przestępcze kontrolowały lokalne władze i wymuszały haracze od całych prowincji.
Rozwój infrastruktury przebiegał znacznie wolniej niż w innych krajach włoskich, a porównywalnie z Państwem Kościelnym.
Swobody obywatelskie
Królestwo Obojga Sycylii miało, zaraz za Państwem Kościelnym, najmniej swobód obywatelskich na całym terytorium współczesnych Włoch, co stało się przyczyną wielu wystąpień i rewolucji w 1848 roku (w czasie której Sycylia na krótki czas ogłosiła niepodległość, co zakończyło się zdziesiątkowaniem mieszkańców wyspy i masakrą buntowników).
W królestwie obowiązywała bardzo radykalna cenzura prasy, a policja dysponowała niezwykle szerokimi uprawnieniami. Obywatele nie mieli również prawa głosu, a istniejące partie i stronnictwa polityczne opozycyjne dla obecnej władzy były zastraszane. Nielegalne były również wszelkie organizacje pracownicze. Za przynależność do nich groziło więzienie.
Panowała także kontrola wwożonych do kraju książek i gazet. Książki ocenione przez władze jako „antyrządowe” były natychmiast konfiskowane. Po rewolucji 1848 roku za posiadanie liberalnych gazet, publikacji itp. groziła kara śmierci lub długoletniego więzienia.
Sytuacja pogorszyła się jeszcze bardziej wraz ze wstąpieniem na tron Franciszka II, który wsławił się krwawymi masakrami i prześladowaniami oraz ciągłą inwigilacją obywateli przez bardzo licznych królewskich inspektorów.
Podział terytorialny kraju
.svg){kind=small}
Głowy Królewskiej Rodziny Burbonów Sycylijskich
Po zajęciu Królestwa Obojga Sycylii wielu władców nadal utrzymywało stosunki dyplomatyczne z wygnanym sycylijskim dworem, byli to np.: cesarz Austrii, królowie Bawarii, Wirtembergii i Hanoweru, królowa Hiszpanii, car Rosji oraz papież. Potomkowie ostatniego króla Obojga Sycylii nadal roszczą sobie prawa do utraconego tronu.
- Franciszek II, 1861-1894
- Alfons, hrabia Caserty, 1894-1934
- Ferdynand Pius, książę Kalabrii, 1934-1960
Po śmierci Ferdynanda Piusa, dwóch członków rodziny uznało się za głowy rodziny i powstały dwie oddzielne linie.
Linia Kalabria
- Alfons, książę Kalabrii, infant Hiszpanii, 1960-1964
- Karol, książę Kalabrii, infant Hiszpanii, od 1964
Następcy:
- Pedro, książę Noto (ur. 1968)
- Jaime, książę Capui (ur. 1993), syn Pedro
- Juan Sycylijski (ur. 2003), drugi syn Pedro
- Pablo Sycylijski (ur. 2004), trzeci syn Pedro
- Pedro Sycylijski (ur. 2007), czwarty syn Pedro
- Karol, książę Castro (ur. 1963)
- Antoni Sycylijski (ur. 1929), syn Gabriela Sycylijskiego
- Franciszek Sycylijski (ur. 1960), syn Antoniego
- Antoni Sycylijski (ur. 2003), syn Franciszka
- Gennaro Sycylijski (ur. 1966), syn Antoniego
- Kazimierz Sycylijski (ur. 1938), syn Gabriela
- Ludwik Sycylijski (ur. 1970), syn Kazimierza
- Aleksander Sycylijski (ur. 1974), syn Kazimierza
Linia Castro
- Rajner Sycylijski (książę Castro), 1960-1966
- Ferdynand Maria, książę Castro, 1966-2008
- Karol, książę Castro, od 2008
Następcy:
- Antoni Sycylijski (ur. 1929), syn Gabriela Sycylijskiego
- Franciszek Sycylijski (ur. 1960), syn Antoniego
- Antoni Sycylijski (ur. 2003), syn Franciszka
- Gennaro Sycylijski (ur. 1966), syn Antoniego
- Kazimierz Sycylijski (ur. 1938), syn Gabriela
- Ludwik Sycylijski (ur. 1970), syn Kazimierza
- Aleksander Sycylijski (ur. 1974), syn Kazimierza