Kultura Terramare

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Europa około roku 1200 p.n.e.:

     kultura nordyjska

     kultury pól popielnicowych

     kultury pól popielnicowych

     kultura łużycka

     kultura atlantycka

     kultura Terramare

     kultura knowiska

     kultury naddunajskie

Kultura terramare to kultura epoki brązu występująca w północnych Włoszech, głównie na Nizinie Padańskiej, w XV-XIII w.p.n.e.

Geneza[edytuj | edytuj kod]

Kultura ta jest kontynuacją kultury Polada zajmującej ten sam obszar. Nazwa kultury terramare pochodzi od określenia terra marna, terminu używanego przez dziewiętnastowiecznych agronomów do opisu urodzajnej ziemi używanej jako nawóz, a pozyskiwanej z wielowarstwowych depozytów archeologicznych, pochodzących z epoki brązu.

Osadnictwo i budownictwo[edytuj | edytuj kod]

Osiedla typu terramare rozwijały się szczególnie na terenie położonym na południe od Padu, na nizinie nadpadańskiej. Wznoszono tu osady obronne (niewielkie 1-2 ha), otoczone wałem i rowem. Konstrukcje te obok znaczenia militarnego służyły też prawdopodobnie jako ochrona przeciwpowodziowa dla osady. Osiedla tego typu były intensywnie zamieszkane i zabudowane budynkami czworobocznymi. Pozostałości tych osad widoczne są jeszcze obecnie w postaci pagórków wznoszących się na nizinie nadpadańskiej na podobieństwo telli z Kotliny Karpackiej. Przez środek osady prowadziła droga. Rozwijały się nadal osiedla palafitowe na jeziorach na północ od Padu.

Gospodarka[edytuj | edytuj kod]

Rozwój rolnictwa. Uprawiano głównie pszenice. Udomowiono i hodowano świnie, owce, kozy, osły, konie.

Ceramika[edytuj | edytuj kod]

Ceramika kultury terramare stanowi kontynuacje ceramiki kultury Polada. Naczynia są zaopatrzone w ucha i uchwyty plastyczne, niekiedy o zoomorficznych kształtach. Spotyka się zdobienie naczyń żłobkami, guzami i girlandami. Naczynia nie są zbyt zróżnicowane w formie.

Obrządek pogrzebowy[edytuj | edytuj kod]

Zmarłych chowano początkowo niespalonych. Dopiero w późniejszych fazach kultury pojawił się ciałopalny obrządek pogrzebowy, który następnie został rozpowszechniony na terenie całej Italii.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Marek Gedl, Archeologia pierwotna i wczesnośredniowieczna, część III Epoka brązu i wczesna epoka żelaza w Europie, Drukarnia Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków 1985.