Kundalini

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Schemat praktyki kundalini w sahadźa jodze.
1 Muladhara (ćakra) 1a kość krzyżowa (trójkąt) 2 Swadhiszthana (ćakra) 3 Nabhi (ćakra) 3a Bhawasagara, Ocean Iluzji 4 Anahata (ćakra) 5 Wiśuddha (ćakra) 6 Adźńa (ćakra) 7 Sahasrara (ćakra)
A kundalini (zwinięty wąż) B idâ nadi (nadi energii lunarnej) C suszumnâ nadi (środkowy nadi) D pingalâ nadi (nadi energii solarnej) E atman (duch, dusza) F ego G superego

Kundalini (dewanagari कुण्डलिनी) (r.ż.) – energia, moc duchowa, opisywana jednocześnie pod postacią węża, bogini i „siły”. Kundalini łączy w sobie atrybuty wszystkich bogiń i bogów, jest ideową i praktyczną podstawą indyjskiej tantry (tantryzmu) oraz hathajogi. Ideał kundalini łączy ze sobą jogę, tantryzm oraz wszelkie indyjskie kulty boginiŚakti, Dewi.

Kundalini uznawana jest za moc i potęgę twórczą, kreatywną, stąd odpowiedzialna jest za wszelkie zdolności i talenty twórcze, artystyczne, architektoniczne oraz wynalazcze. Osoby zdolne do wielkich, bohaterskich czy twórczych, odkrywczych czynów uważane są za posiadające wielką moc kundalini.

Personifikacja Bogini[edytuj | edytuj kod]

Kundalini uważana jest za wewnętrzną personifikację mocy kosmicznej Bogini, żeńskiego pierwiastka Boga, absolutu. Uważa się, że podstawową metodą rozwoju kundalini jest nabożne uwielbienie, cześć, adoracja Bogini w jakiejkolwiek postaci, stąd hinduizm zawiera bardzo wiele ludowych form Bogini o lokalnym znaczeniu.

Tantryzm, zarówno śiwaizm, jak i śaktyzm, używa określenia kundalini-śakti, podkreślającego związek mocy duchowej z żeńskim pierwiastkiem boskości, Boga czy absolutu. Nauka o ćakrach ściśle związana jest z ideą kundalini-śakti.

Wyobrażenia[edytuj | edytuj kod]

Podstawowe wyobrażenia kundalini to moc uśpiona u podstawy kręgosłupa, jasna jak tysiąc słońc, podobna do ognistego, wężowego zwoju, gdy spoczywa, lub do słupa ognia, gdy się wznosi. Kundalini jako żeńska boska moc wewnętrzna budzi się do życia u podstawy kręgosłupa, w ośrodku korzeniowym zwanym muladharą. Poruszając się w kanale (nadi) suszumny stopniowo przebija kolejne ćakry i wznosi aż ponad szczyt głowy do ośrodka sahasrara, gdzie znajduje swe ujście (opisywane także jako połączenie dwóch boskich aspektów, bogini Śakti i boga Śiwy), w efekcie prowadząc do zjednoczenia z kosmosem, wyzwolenia. Ten proces budzenia kundalini i siedmiostopniowego wznoszenia opisywany jest jako siedmiostopniowa ścieżka mistycznego rozwoju duchowego.

Praktyka[edytuj | edytuj kod]

  • Osoby praktykujące rozwój kundalini noszą zwykle czerwone lub szkarłatne szaty, a słoneczny blask towarzyszący wyobrażaniu tej mocy ma zabarwienie czerwonawe, podobne kolorystyce wschodu oraz zachodu słońca. Graficznie maluje się spiralę zwiniętą w trzy i pół zwoju, co uważane jest za symbol uśpionej kundalini i używane w kontemplacjach.

Kundalini w naukach buddyzmu[edytuj | edytuj kod]

Buddyjscy lamowie z Tybetu znani są z praktyk tumo dających odporność na niskie temperatury z pomocą skupienia i koncentracji na ognistej mocy kundalini.

Kundalini w naukach sahadźa jogi[edytuj | edytuj kod]

W każdym człowieku jest ona uśpiona i zwinięta w trzy i pół zwoju w kości krzyżowej (łac. os sacrum). W kulturze chińskiej nazywana jest dao. Od powstania sahadźa jogi naucza się, że aby ją przebudzić, wystarczy regularnie przez kilka minut dziennie[potrzebny przypis] medytować. Kundalini spontanicznie będzie coraz silniejsza. Jej przebudzenie nazywa się samorealizacją. Gdy kundalini budzi się i unosi w systemie subtelnym człowieka, uzdrawia i otwiera ćakry oraz harmonizuje działanie [styl do poprawy] kanałów, lecząc wszelkie choroby i eliminując efekty negatywnych wpływów.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Przebudzenie. W: Swami Muktananda: Dokąd idziesz? Przewodnik podróży duchowej wraz ze słownikiem ważnych pojęć, terminów, osób. Wprowadzenie Swami Durgananda, Przekład KT. Wyd. 1. Wrocław: Rękodzielnia Arhat, 2002, s. 54. ISBN 83-85358-55-0.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Arthur Avalon, Joga kundalini: ścieżka poznania siebie, rok 1919, tłum. Marek Friman
  • Józef Świtkowski, Kwiaty Lotosu i Kundalini - a gruczoły dokrewne - studium krytyczne, rok 1937, wyd. Lotos
  • Alke D. Harald, Leczenie czakramów i energia kundalini
  • Darryl O'Keeffe, Guru Dharam, Singh Khalsa, Kundalini esencja jogi
  • Carl Gustav Jung: Psychologia kundalini-jogi. Według notatek z seminariów (1932). Sonu Shamdasanie (opr.), Robert Reszke (prz.). Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo KR, 2003, seria: Carl Gustav Jung Seminaria. ISBN 978-83-89158-19-2.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]