Solanuwatka
49°35′32″N 22°47′04″E/49,592222 22,784444
| |||||
| Państwo | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Obwód | |||||
| Rejon | |||||
| Wysokość |
278 m n.p.m. | ||||
| Populacja (2001) • liczba ludności |
| ||||
| Nr kierunkowy |
+ 380 3238 | ||||
| Kod pocztowy |
82041 | ||||
Położenie na mapie obwodu lwowskiego  | |||||
Położenie na mapie Ukrainy  | |||||
| 49°35′32″N 22°47′04″E/49,592222 22,784444
| |||||
Solanuwatka (ukr. Солянуватка; do 1946 roku Lacko) – wieś na Ukrainie, w obwodzie lwowskim, w rejonie starosamborskim, siedziba rady wiejskiej. W 2001 roku liczyła 552 mieszkańców.
Szlachecka wieś prywatna Lacko, własność Herburtów[1] położona była na przełomie XVI i XVII wieku w powiecie przemyskim ziemi przemyskiej województwa ruskiego[2]. W 1921 roku miejscowość liczyła około 1221 mieszkańców. Przed II wojną światową należały do powiatu dobromilskiego.
W ostatnich dniach czerwca 1941 roku w pobliskiej kopalni soli „Salina” funkcjonariusze NKWD zamordowali i pogrzebali setki więźniów przywiezionych z Dobromila i Przemyśla[3][4].
Urodził się tu Bronisław Jan Wacław Jakesch – doktor medycyny, podpułkownik lekarz cesarskiej i królewskiej armii, tytularny generał dywizji Wojska Polskiego.
Ważniejsze obiekty[edytuj | edytuj kod]
- Cerkiew greckokatolicka – spłonęła w 1775 roku
- Cerkiew Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Solanuwatce – wzniesiona po 1775 roku
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Aleksander Jabłonowski, Polska XVI wieku pod względem geograficzno-statystycznym. T. 7. Ziemie ruskie. Ruś Czerwona. Cz. 1, Warszawa 1901, s. 6.
- ↑ Atlas historyczny Rzeczypospolitej Polskiej wydany z zasiłkiem Akademii Umiejętności w Krakowie, [T. 1] , Epoka przełomu z wieku XVI-ego na XVII-sty. Dział II-gi. "Ziemie Ruskie" Rzeczypospolitej, Dział opracowany przez Aleksandra Jabłonowskiego [...], k. 2.
- ↑ Jacek Waligóra: Zapomniana zbrodnia w Dobromilu-Salinie. Kraków: Wydawnictwo Nemrod, 2013, s. 52–53. ISBN 978-83-928666-3-3.
- ↑ Bogdan Musiał: Rozstrzelać elementy kontrrewolucyjne. Brutalizacja wojny niemiecko-sowieckiej latem 1941 roku. Warszawa: Stowarzyszenie Kulturalne Fronda, 2001, s. 112–113. ISBN 83-88747-40-1.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Mapa WIG Dobromil Pas 50 Słup 35 Warszawa 1938
- Księga adresowa Polski (wraz z W.M. Gdańskiem) dla handlu, przemysłu, rzemiosł i rolnictwa Towarzystwo Reklamy Międzynarodowej Warszawa 1928 s. 698
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Lacko, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. V: Kutowa Wola – Malczyce, Warszawa 1884, s. 59.
- Lacko, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XV, cz. 2: Januszpol – Wola Justowska, Warszawa 1902, s. 208.
