Mleczaj jelonek

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Lactarius fuliginosus)
Mleczaj jelonek
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

grzyby

Typ

podstawczaki

Klasa

pieczarniaki

Rząd

gołąbkowce

Rodzina

gołąbkowate

Rodzaj

mleczaj

Gatunek

mleczaj jelonek

Nazwa systematyczna
Lactarius fuliginosus (Fr.) Fr.
Epicr. syst. mycol. (Upsaliae): 348 (1838) [1836-1838]
Zasięg
Mapa zasięgu

Mleczaj jelonek (Lactarius fuliginosus (Fr.) Fr.) – gatunek grzybów z rodziny gołąbkowatych[1].

Systematyka i nazewnictwo[edytuj | edytuj kod]

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Lactarius, Russulaceae, Russulales, Incertae sedis, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].

Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w 1821 r. Elias Fries nadając mu nazwę Agaricus fuliginosus. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu ten sam autor, w 1838 r. przenosząc go do rodzaju Lactarius[1]. Niektóre synonimy naukowe[2]:

  • Agaricus fuliginosus Fr. 1821
  • Galorrheus fuliginosus (Krapf) P. Kumm. 1871
  • Lactifluus fuliginosus (Fr.) Kuntze 1891

Nazwę polską podała Alina Skirgiełło w 1998 r. W polskim piśmiennictwie mykologicznym gatunek ten opisywany był też pod nazwami: rydz czarny, bedłka ostra, jelonek, rydz paskudny[3].

Morfologia[edytuj | edytuj kod]

Kapelusz

Początkowo płaski – starszy – nieco wklęsły, ciemnobrązowy – młody – delikatnie aksamitny, matowy i suchy. Do 8 cm średnicy.

Blaszki

Żółtobrązowe, umiarkowanie gęste, przyrośnięte do trzonu lub zbiegające[4].

Trzon

Trochę jaśniejszy od kapelusza, na szczycie nie pomarszczony[4].

Miąższ

Biały; z obficie wydzielającym się białym, powoli czerwieniejącym i dosyć gorzkim mleczkiem[4].

Wysyp zarodników

Jasnoochrowy[4].

Występowanie[edytuj | edytuj kod]

Przeważnie w lasach liściastych i mieszanych, głównie pod bukami. W Polsce jest pospolity[4].

Gatunki podobne[edytuj | edytuj kod]

Mleczaj ciemny (Lactarius picinus) ma kapelusz jeszcze ciemniejszy,a stary trochę żeberkowany, mleczko białe i dosyć piekące; występuje w górskich lasach iglastych[4].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c Index Fungorum. [dostęp 2013-03-05]. (ang.).
  2. Species Fungorum. [dostęp 2013-04-15]. (ang.).
  3. Władysław Wojewoda: Checklist of Polish Larger Basidiomycetes. Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski. Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003. ISBN 83-89648-09-1.
  4. a b c d e f Edmund Garnweidner, Hertha Garnweidner, Alicja Borowska, Alina Skirgiełło: Grzyby : przewodnik do poznawania i oznaczania grzybów Europy Środkowej. Warszawa: MUZA SA, 2006, s. 164. ISBN 83-7319-976-4.