Ladislas J. Meduna
| |
| Data i miejsce urodzenia |
27 marca 1896 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
31 października 1964 |
| Zawód, zajęcie |
neurolog, psychiatra |
Ladislas Joseph Meduna, László József Meduna (ur. 27 marca 1896 w Budapeszcie, zm. 31 października 1964 w Chicago) – węgierski i amerykański lekarz neurolog i psychiatra, wprowadził do psychiatrii metodę leczenia wstrząsami kardiazolowymi.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w Budapeszcie w 1896 w rodzinie sefardyjskiej. Jego rodzicami byli Ferenc i Gizella z domu Eissler[1]. Studiował medycynę na Uniwersytecie Semmelweisa w Budapeszcie w latach 1914–1921. W latach I wojny światowej, od 1915 do 1918, służył na froncie włoskim.
Meduna zainteresował się neurologią i wkrótce znalazł zatrudnienie w Węgierskim Międzyuczelnianym Instytucie Badań Mózgu w Budapeszcie. Zajmował się wówczas budową i rozwojem przysadki mózgowej i mikrogleju, neuropatologią zatrucia ołowiem, awitaminozami i innymi zagadnieniami. W 1927 przeniósł się do Instytutu Psychiatrycznego i podjął badania psychopatologiczne. Zainteresował się zaobserwowanym przez siebie antagonizmem schizofrenii i padaczki: stwierdził, że u 16,5% chorych z padaczką u których rozwinęły się objawy psychotyczne, doszło do remisji napadów padaczkowych. Odwrotna zależność również się sprawdzała: spośród 6000 pacjentów ze schizofrenią jedynie 20 miało padaczkę.
Doprowadziło go to do pomysłu, by leczyć schizofrenię napadami padaczkowymi. Wśród substancji, których używał by bezpiecznie wywołać drgawki u swoich pacjentów, były alkaloidy: strychnina, tebaina, koramina, kofeina i brucyna. Ostatecznie uznał, że olejowy roztwór kamfory jest skuteczny u zwierząt, jak i u ludzi. Nie chcąc ryzykować swojej kariery, eksperymenty przeprowadzał w podbudapeszteńskim zakładzie psychiatrycznym Lipótmező (obecnie dzielnica Budapesztu). 23 stycznia 1934 podjął próbę wstrzyknięcia kamfory 33-letniemu pacjentowi w ciężkiej katatonii. Po zaledwie pięciu wstrzyknięciach, katatonia i objawy psychotyczne zostały zniesione. Łącznie, spośród 26 pacjentów całkowitą poprawę osiągnięto u 10, a częściową u trzech.
Wkrótce potem Meduna odkrył wyjątkowo silne właściwości pentylenetetrazolu (metrazolu, nazwa handlowa Cardiazol), i zaczął go stosować u swoich pacjentów w iniekcjach dożylnych i domięśniowych.
Opublikował wyniki swoich badań w 1935. Dwa lata później wydał monografię w języku niemieckim Die Konvulsionstherapie der Schizophrenie, w której opisał wyniki leczenia u 110 pacjentów.
Meduna był także twórcą metody leczenia przez wdychanie mieszaniny narastających stężeń dwutlenku węgla i tlenu nazywanej mieszanką Meduny. Metoda ta była stosowana w leczeniu schorzeń psychicznych, jednak ze względu na swoją mniejszą skuteczność w porównaniu z terapią wstrząsową została zarzucona. Wprowadził do psychiatrii termin oneirofrenii.
Wraz ze wzrostem antysemityzmu i dojściem do władzy narodowego socjalizmu, Meduna wyemigrował do Stanów Zjednoczonych w 1938. Tam został profesorem neurologii na Loyola University w Chicago. Był założycielem czasopisma „Journal of Neuropsychiatry” i prezesem Society of Biological Psychiatry. Po wojnie przeniósł się do Instytutu Psychiatrycznego Illinois, gdzie pracował aż do śmierci w 1964. Część osobistych dokumentów Meduny przechowywana jest w University of Illinois Archives[2].
Wybrane prace[edytuj | edytuj kod]
- Die Entwicklung der Zirbeldrüse im Säuglingsalter[3]. 1925
- Experimentelle B-Avitaminose des Kaninchens, 1927
- Beiträge zur Histopathologie der Mikroglia[4]. 1928
- Untersuchungen über die experimentelle Bleivergiftung beim Meerschweinchen[5]. 1929
- Tuberöse Sklerose und Gliom, 1930
- Klinische und anatomische Beiträge zur Frage der genuinen Epilepsie, 1932
- Über experimentelle Campherepilepsie[6]. 1934
- Versuche über die biologische Beeinflussung des Ablaufes der Schizophrenie[7]. 1935
- A schizophrenia görcstherapiája. Gyógyászat 76(15), s. 225-227, 1936
- A schizophrenia cardiazol kezelése. Magyar Orvos 18(15-16), s. 209-213, 1937
- Die Konvulsionstherapie der Schizophrenie. Halle: Carl Marhold, 1937
- Die Bedeutung des epileptischen Anfalls in der Insulin- und Cardiazolbehandlung der Schizophrenie, 1937.
- General Discussion of the Cardiazol Therapy. American Journal of Psychiatry 94, s. 40-50, 1938
- The Significance of the Convulsive Raction During the Insulin and the Cardiazol Therapy of Schizophrenia. Journal of Nervous & Mental Disease 87 (2), s. 133-139, 1938
- Ueber die häufigsten Fehler bei der Konvulsionstherapie. Psychiatrisch-Neurologische Wochenschrift 40 (8/9), ss. 87–90, 97–100, 1938.
- Carbon Dioxide Therapy. A Neurophysiological Treatment of Nervous Disorders. Springfield, 1950
- Oneirophrenia: The Confusional State. Urbana, University of Illinois Press, 1950
- A neurophysiological theory of psychoneuroses, 1950
- The Convulsive Treatment. A Reappraisal. Journal of Clinical and Experimental Psychology and Quarterly Review of Psychiatry and Neurology 15(3):219-233, 1954
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Meduna, Ladislas Joseph. Proceedings of the Scientific Sessions (1965): 357.
- ↑ Ladislas J. Meduna Papers, 1942-1959 | University of Illinois Archives. [dostęp 2016-03-20].
- ↑ Ladislaus von Meduna, Die Entwicklung der Zirbeldrüse im Säuglingsalter, „Zeitschrift für Anatomie und Entwicklungsgeschichte”, 76 (4-5), 1925, s. 534–547, DOI: 10.1007/BF02117114, ISSN 0044-2232 (niem.).
- ↑ Ladislaus v Meduna, Beiträge zur Histopathologie der Mikroglia, „Archiv für Psychiatrie und Nervenkrankheiten”, 82 (1), 1928, s. 123–193, DOI: 10.1007/BF01828859, ISSN 0003-9373 (niem.).
- ↑ Ladislaus v Meduna, Untersuchungen über die experimentelle Bleivergiftung beim Meerschweinchen, „Archiv für Psychiatrie und Nervenkrankheiten”, 87 (1), 1929, s. 571–598, DOI: 10.1007/BF01797194, ISSN 0003-9373 (niem.).
- ↑ Ladislaus v Meduna, Über experimentelle Campherepilepsie, „Archiv für Psychiatrie und Nervenkrankheiten”, 102 (1), 1934, s. 333–339, DOI: 10.1007/BF01813815, ISSN 0003-9373 (niem.).
- ↑ Ladislaus v Meduna, Versuche über die biologische Beeinflussung des Ablaufes der Schizophrenie, „Zeitschrift für die gesamte Neurologie und Psychiatrie”, 152 (1), 1935, s. 235–262, DOI: 10.1007/BF02865699, ISSN 0303-4194 (niem.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Fink M. Ladislas J. Meduna, M.D. 1896–1964. „American Journal of Psychiatry”. 156, s. 1807, 1999.
- M. Fink. Meduna and the origins of convulsive therapy. „American Journal of Psychiatry”. 141 (9), s. 1034–1041, 1984. DOI: 10.1176/ajp.141.9.1034. PMID: 6147103.
- M. Fink. The human side of László Meduna.. „Journal of ECT”. 26 (2), s. 77–78, 2010. DOI: 10.1097/YCT.0b013e3181da847e. PMID: 20502200.
- G. Gazdag, I. Bitter, GS. Ungvari, B. Baran i inni. László Meduna's pilot studies with camphor inductions of seizures: the first 11 patients. „Journal of ECT”. 25 (1), s. 3–11, 2009. DOI: 10.1097/YCT.0b013e31819359fc. PMID: 19209069.
- E. Shorter. Sakel versus Meduna: different strokes, different styles of scientific discovery. „Journal of ECT”. 25 (1), s. 12–14, 2009. DOI: 10.1097/YCT.0b013e31818f5766. PMID: 19209071.