Lampart (powieść)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Lampart
Il Gattopardo
ilustracja
Autor

Giuseppe Tomasi di Lampedusa

Typ utworu

powieść

Data powstania

1955–1957

Wydanie oryginalne
Miejsce wydania

Włochy

Język

włoski

Data wydania

1958

Pierwsze wydanie polskie
Data wydania polskiego

1961

Wydawca

Państwowy Instytut Wydawniczy

Przekład

Zofia Ernstowa

Palazzo Filangeri-Cutò (Palazzo Gattopardo) w mieście Santa Margherita di Belice na Sycylii. Znany jako „Donnafugata” w powieści „Lampart”.

Lampart (wł. Il Gattopardo) – powieść włoskiego pisarza Giuseppego Tomasiego di Lampedusy, opublikowana w 1958, rok po śmierci autora[1].

Dzieło, napisane w konwencji powieści XIX-wiecznej, ukazuje schyłek świata starej burbońskiej arystokracji na Sycylii w czasach zjednoczenia Włoch[2].

W 1959 roku powieść wyróżniono najbardziej prestiżową włoską nagrodą literacką – Nagrodą Stregi.

Fabuła[edytuj | edytuj kod]

Akcja powieści rozgrywa się na przestrzeni pół wieku na Sycylii. Rozpoczyna się w 1860, ostatnie jej rozdziały za tło mają wydarzenia XX wieku. Główną postacią Lamparta jest książę Fabrizio Salina, głowa możnego sycylijskiego rodu, tytułowy Lampart. Na wyspie triumfują żołnierze Giuseppe Garibaldiego, arystokracja stopniowo traci wpływy. Salina próbuje znaleźć swe miejsce w nowych, jednoczących się Włoszech. Zachodzące zmiany symbolizuje małżeństwo Tancrediego, cynicznego siostrzeńca księcia z pochodzącą z mieszczaństwa żywiołową Angeliką.

Adaptacja[edytuj | edytuj kod]

W 1963 Lampart został sfilmowany przez włoskiego reżysera Luchina Viscontiego, z gwiazdorską obsadą – w rolach głównych wystąpili Burt Lancaster (jako tytułowy Lampart – książę Fabrizio Salina), Alain Delon i Claudia Cardinale[3]. Film zdobył wiele nagród i wyróżnień – na festiwalu w Cannes w 1963 został wyróżniony Złotą Palmą. Znalazł się także na watykańskiej liście 45 filmów fabularnych, które propagują szczególne wartości religijne, moralne lub artystyczne[4][5], a w plebiscycie krytyków filmowych, zorganizowanym w 2022 r. przez czasopismo Brytyjskiego Instytutu Filmowego „Sight & Sound”, zajął 90. miejsce[6].

W 1975 Lampart został zrealizowany w cyklu radiowym powieść w wydaniu dźwiękowym. Powstało 10 odcinków, które reżyserował Juliusz Owidzki. W słuchowisku wystąpili m.in.: Gustaw Holoubek, Maria Homerska, Magdalena Zawadzka, Marek Walczewski, Andrzej Seweryn, Karol Strasburger, Henryk Borowski, Wacław Kowalski, Kazimierz Dejunowicz, Krzysztof Kalczyński i Witold Kałuski.[potrzebny przypis]

W październiku 2009 ukazał się nowy polski przekład najsłynniejszej książki autora, pod bliższym oryginałowi tytułem Gepard (ISBN 978-83-60318-77-5).

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Giuseppe Tomasi di Lampedusa, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2015-07-14] (ang.).
  2. Norman Davies: Europa. Rozprawa historyka z historią. Kraków: Wydawnictwo Znak, 1999, s. 876-877. ISBN 83-7006-883-9.
  3. Lampart (1963). Filmweb. [dostęp 2015-07-14].
  4. Niektóre ważne filmy czyli tzw. lista watykańska. kultura.wiara.pl. [dostęp 2010-05-01].
  5. usccb.org. usccb.org. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-02-21)]. Film and Broadcasting –Vatican Best Films List (ang.)
  6. The Greatest Films of All Time. [w:] Sight & Sound [on-line]. British Film Institute, 2022. [dostęp 2023-07-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-07-05)]. (ang.).