Koźlarz świerkowy

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Leccinum piceinum)
Koźlarz świerkowy
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

grzyby

Typ

podstawczaki

Klasa

pieczarniaki

Rząd

borowikowce

Rodzina

borowikowate

Rodzaj

koźlarz

Gatunek

koźlarz świerkowy

Nazwa systematyczna
Leccinum piceinum Pilát & Dermek
Mykologický Sborník 65(3): 83 (1988)

Koźlarz świerkowy (Leccinum piceinum Pilát & Dermek) – gatunek grzybów z rodziny borowikowatych (Boletaceae)[1].

Systematyka i nazewnictwo[edytuj | edytuj kod]

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Leccinum, Boletaceae, Boletales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].

Synonimy nazwy naukowej:

  • Boletus piceinus (Pilát & Dermek) Hlaváček 1988
  • Krombholziella piceina (Pilát & Dermek) Šutara 1982[2].

Brak go w wykazie wszystkich grzybów wielkoowocnikowych Polski[3], jest jednak jako koźlarz świerkowy wymieniany w niektórych atlasach grzybów[4][5].

Morfologia[edytuj | edytuj kod]

Kapelusz

Średnica od 3 do 9 cm, owalnie półkulisty, z wiekiem rozpostarty, przy brzegu łuskowaty, później matowy, czerwony, na wierzchołku błyszczący, brązowawo-czerwony[4]. Skórka u młodszych okazów przyciśnięta do trzonu, później zwisająca na obwodzie[4].

Rurki

Początkowo białe, później siwawe, ale nie czarne[4].

Trzon

Wysokości od 8 do 13 cm i grubości 1,5–3 cm, pałkowaty i podłużny do maczugowatego[4].

Miąższ

O delikatnym smaku, słabym zapachu, biały i lekko kremowy; twardy[4].

Wysyp zarodników

Brązowy[4].

Gatunki podobne

Można pomylić z koźlarzem czerwonym (Leccinum aurantiacum), koźlarzem pomarańczowożółtym (Leccinum versipelle) lub koźlarzem sosnowym (Leccinum vulpinum)[5].

Występowanie i siedlisko[edytuj | edytuj kod]

Jego występowanie w Polsce jest niepewne. Wymieniają go niektóre atlasy grzybów[4][5], pomija go W. Wojewoda[3]. Brak tego gatunku w wykazie W. Wojewody może świadczyć, że nie występuje on w Polsce, ale może też być wynikiem przeoczenia W. Wojewody, może też nie został opisany w polskim piśmiennictwie naukowym.

Latem i jesienią pod świerkami, gdyż z nimi tworzy mikoryzę[4].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Index Fungorum [online] [dostęp 2018-07-08] (ang.).
  2. Species Fungorum [online] [dostęp 2018-07-08] (ang.).
  3. a b Władysław Wojewoda, Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003, ISBN 83-89648-09-1.
  4. a b c d e f g h i Aurel Dermek, Albert Pilát, =Poznajemy grzyby, Wrocław: Zakład Narodowy imienia Ossolińskich, 1991, ISBN 8304-02963-4.
  5. a b c Marek Snowarski, Grzyby, Warszawa: Multico Oficyna Wydawnicza, 2010, ISBN 978-83-7073-776-4.