Lekcjonarz 13
| Data powstania |
XII wiek |
|---|---|
| Rodzaj | |
| Numer |
ℓ 13 |
| Zawartość |
Ewangelistarion |
| Język | |
| Rozmiary |
37 × 25,7 cm |
| Miejsce przechowywania |
Lekcjonarz 13 (według numeracji Gregory-Aland), oznaczany przy pomocy siglum ℓ 13 – rękopis Nowego Testamentu pisany uncjałą na pergaminie w języku greckim z XII wieku. Służył do czytań liturgicznych[1]. Dawniej był znany jako Codex Colbertinus 1241 lub Codex Regius 1982.
Opis rękopisu[edytuj | edytuj kod]
Kodeks zawiera wybór lekcji z Ewangelii do czytań liturgicznych, na 283 pergaminowych kartach (37 cm na 25,7 cm). Rękopis zachował się w całości[1]. Lekcje pochodzą z Ewangelii Jana, Mateusza i Łukasza[2][3].
Tekst rękopisu pisany jest dwoma kolumnami na stronę, 18 linijek w kolumnie[1], 11-14 liter w linijce[3]. Gregory ocenił, że jest jednym z najładniejszych rękopisów. Pierwszych siedem kart pisanych jest złotem, 15 następnych cynobrem, następne karty czarnym atramentem. Zawiera ilustracje[3].
W Mateuszu 23,35 fraza υιου βαραχιου (syn Barachiasza) została opuszczona, w czym jest zgodny z Kodeksem Synajskim, 59, ℓ 6, ℓ 185 oraz cytatami Euzebiusza[2].
Historia[edytuj | edytuj kod]
Paleograficznie datowany jest na wiek XII[1]. Rękopis pochodzi z góry Athos[3].
Rękopis badał Bernard de Montfaucon[4], Johann Jakob Wettstein, Scholz[3], Paulin Martin[5]. Konstantin von Tischendorf pomylił go z ℓ 17.
Obecnie przechowywany jest we Francuskiej Bibliotece Narodowej (Fonds Coislin, Gr. 31) w Paryżu[1].
Rękopis jest rzadko cytowany w naukowych wydaniach greckiego Novum Testamentum Graece Nestle-Alanda (UBS3)[6].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e K. Aland, M. Welte, B. Köster, K. Junack: Kurzgefasste Liste der griechischen Handschriften des Neues Testaments. Walter de Gruyter, Berlin, New York, 1994, s. 219.
- ↑ a b F. H. A. Scrivener: A Plain Introduction to the Criticism of the New Testament. T. 1. London: 1894, s. 342.
- ↑ a b c d e C. R. Gregory: Textkritik des Neuen Testaments. T. 1. Leipzig: J. C. Hinrichs, 1900, s. 388.
- ↑ Bernard de Montfaucon, Biblioteca Coisliniana (Paris, 1715), pp. 84 ff.
- ↑ Jean-Pierre-Paul Martin, Description technique des manuscrits grecs relatifs au N. T., conservés dans les bibliothèques des Paris (Paryż 1883), s. 141.
- ↑ The Greek New Testament, ed. K. Aland, A. Black, C. M. Martini, B. M. Metzger, and A. Wikgren, in cooperation with INTF, United Bible Societies, 3rd edition, (Stuttgart 1983), s. XXVIII.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Bernard de Montfaucon: Biblioteca Coisliniana. Paris: 1715, s. 84 ff.