Lekcjonarz 19

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Lekcjonarz 19
Data powstania

XIII wiek

Rodzaj

lekcjonarz

Numer

19

Zawartość

Ewangelistarion

Język

grecki

Rozmiary

31 × 22,5 cm

Miejsce przechowywania

Bodleian Library

Lekcjonarz 19 (według numeracji Gregory-Aland), oznaczany przy pomocy siglum 19 – rękopis Nowego Testamentu pisany uncjałą na pergaminie w języku greckim z XIII wieku. Służył do czytań liturgicznych[1].

Opis rękopisu[edytuj | edytuj kod]

Kodeks zawiera wybór lekcji z Ewangelii do czytań liturgicznych, na 322 pergaminowych kartach (31 cm na 22,5 cm). Część kart kodeksu zaginęła[1]. Stosuje noty muzyczne (neumy)[2]. Lekcje pochodzą z Ewangelii Jana, Mateusza i Łukasza[3][2].

Tekst rękopisu pisany jest dwoma kolumnami na stronę, 24 linijek w kolumnie[1][2].

Historia[edytuj | edytuj kod]

Paleograficznie datowany jest na wiek XIII[1]. Rękopis został podarowany przez Partheniusa, patriarchę Konstantynopola, dla Heneage Finch, brytyjskiego ambasadora na dworze sułtana, w 1661 roku[3].

Rękopis badał w niektórych partiach John Mill (jako Bodleianus 7) oraz Johann Jakob Griesbach. Mill sądził, że rękopis został wykorzystany przez Stefaenusa jako ϛ'[2].

Obecnie przechowywany jest w Bodleian Library (Auct. D. inf. 2.12) w Oksfordzie[1].

Rękopis jest rzadko cytowany w naukowych wydaniach greckiego Novum Testamentum Nestle-Alanda (UBS3)[4].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e K. Aland, M. Welte, B. Köster, K. Junack, Kurzgefasste Liste der griechischen Handschriften des Neues Testaments, Walter de Gruyter, Berlin, New York 1994, p. 219.
  2. a b c d C. R. Gregory: Textkritik des Neuen Testaments. T. 1. Leipzig: J. C. Hinrichs, 1900, s. 388-389.
  3. a b F. H. A. Scrivener: A Plain Introduction to the Criticism of the New Testament. T. 1. London: 1894, s. 329.
  4. The Greek New Testament, ed. K. Aland, A. Black, C. M. Martini, B. M. Metzger, and A. Wikgren, in cooperation with INTF, United Bible Societies, 3rd edition, (Stuttgart 1983), p. XXIX.