Lekka jazda

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Francuski szaser w 1812 (malarz Théodore Géricault)
Lisowczyk – obraz Juliusza Kossaka z około 1860–1865 (kopia obrazu Jeździec polski Rembrandta)

Lekka jazda – ogólne określenie jednej z wielu formacji kawaleryjskich, których cechą charakterystyczną był brak ciężkich pancerzy (zbroi) u jeźdźców, w przeciwieństwie do ciężkiej jazdy.

Taktyka[edytuj | edytuj kod]

Jazda lekka z powodu braku uzbrojenia ochronnego nie posiadała takiej siły uderzeniowej jak ciężka jazda w bezpośredniej szarży na pozycję nieprzyjaciela. Jednak braki te nadrabiała większą ruchliwością i szybkością poruszania. Była przydatna w zwiadach, rozpoznaniu oraz w akcjach dywersyjnych na tyłach wroga. W czasie bitwy, często powierzano jej zadanie atakowania sił wroga od tyłu.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Lekka jazda, jako mniej kosztowna od ciężkiej, istniała od czasów starożytnych niemal we wszystkich armiach. Szczególne znacznie miała wśród ludów koczowniczych (Hunowie, Awarowie, Mongołowie) zamieszkujących rozległe stepy wschodniej Europy i środkowej Azji. Na obszarach o silniejszej państwowości, także w Rzeczypospolitej lekka jazda, była często uzupełnieniem i wsparciem dla jazdy ciężkiej, której aż do XVI wieku, przypisywano większe znaczenie. Jednak wraz z rozwojem piechoty i broni palnej, wobec której jazda ciężka była bezradna, bardziej doceniono zalety lekkiej kawalerii, a zwłaszcza jej szybkość. Formacje lekkiej kawalerii istniały do połowy XX wieku, a ich zniknięcie z pól bitew wiązało się z ogólnym kryzysem formacji kawaleryjskich.

Najważniejsze formacje jazdy lekkiej:

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Partyjski strzał

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Janusz Sikorski, Zarys historii wojskowości powszechnej do końca wieku XIX, Warszawa 1975.
  • Roman Jarymowicz, Dzieje kawalerii: Od podków do gąsienic, Warszawa 2010.