Leon Barucki

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Leon Barucki
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

10 kwietnia 1883
Ruska Wieś

Data i miejsce śmierci

17 stycznia 1955
Sanok

Miejsce spoczynku

Cmentarz Centralny w Sanoku

Zawód, zajęcie

nauczyciel

Narodowość

polska

Małżeństwo

Zofia z d. Konik

Dzieci

Tadeusz

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Oficer Orderu Pro Merito Melitensi
Multimedia w Wikimedia Commons

Leon Barucki (ur. 10 kwietnia 1883 w Ruskiej Wsi, zm. 17 stycznia 1955 w Sanoku) – polski nauczyciel, działacz społeczny.

Grobowiec rodziny Baruckich w Sanoku

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Leon Barucki urodził się 10 kwietnia 1883 w Ruskiej Wsi jako syn Kazimierza i Konstancji domu Kossowskiej[1][2][3][4].

Został nauczycielem. W początkowych latach pracował w swoich rodzinnych stronach, od około 1907 był tymczasowym nauczycielem w mieszanej 2-klasowej szkole w Golcowej[5], od około 1908 był nadetatowym nauczycielem w mieszanej 1-klasowej szkole w Dylągowej[6][7] [8], następnie od około 1910 był tymczasowym nauczycielem w mieszanej 1-klasowej szkole w Niewistce[9], od około 1911 był tymczasowym nauczycielem w mieszanej 1-klasowej szkole w Końskich[10]. Po okresie przerwy[11], od około 1913 był nauczycielem kierującym w 2-klasowej szkole w Sielnicy[12].

Po zakończeniu I wojny światowej na początku istnienia niepodległej II Rzeczypospolitej w ramach akcji reaktywowania szkół polskich przybył z Dynowa na Podlasie. W 1919 został pierwszym dyrektorem polskiego Prywatnego Gimnazjum w Drohiczynie[13]. Potem pracował jako nauczyciel geografii w Państwowego Gimnazjum im. Króla Zygmunta Augusta w Białymstoku[14][15][16]. W okresie międzywojennym dysponował wykształceniem wyższym[14].

W Białymstoku działał społecznie. Udzielał się jako mistrz ceremonii podczas patriotycznych uroczystości państwowych[17] (w szopce świątecznej - przedstawiającej znanych obywateli miasta - zyskał przydomek „Boruta-Defiladowicz”[potrzebny przypis]). Był współorganizatorem uroczystości 100. rocznicy powstania listopadowego[18][19]. 22 lutego 1930 został ponownie wybrany członkiem komisji rewizyjnej Komitetu Powiatowego Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej w Białymstoku[20]. 27 marca 1930 został wybrany zastępcą członka zarządu białostockiego oddziału Polskiego Towarzystwa Krajoznawczego[21], w lutym 1932 został wybrany członkiem komisji rewizyjnej[22]. 5 października 1930 został wybrany wiceprezesem oddziału Ligi Morskiej i Rzecznej w Białymstoku[23], po przemianowaniu organizacji wykazywał się w organizowaniu kół szkolnych Ligi Morskiej i Kolonialnej[24]. W 1931 był członkiem Wydziału Wykonawczego Komitetu Kongresu Eucharystycznego w Białymstoku[25]. Działał w Lidze Mocarstwowej i Kolonialnej[26]. W kwietniu 1933 został wybrany członkiem zarządu koła Związku Rezerwistów RP w Białymstoku[27][28]. Został skarbnikiem powołanego 19 września 1933 białostockiego koła Towarzystwa Popierania Budowy Szkół Powszechnych[29]. Prowadził wykłady i odczyty dla społeczeństwa Białegostoku[30].

W Sanoku był wieloletnim pracownikiem spółdzielni rolniczej Powiatowych Związków Gminnych Spółdzielni „Samopomoc Chłopska”[31][32] oraz zasiadał w radach narodowych[33][34].

Podczas II wojny światowej w trakcie okupacji niemieckiej działał w podziemnym ruchu oporu[35].

Uchwałą Rady Miejskiej w Sanoku z 1953 został uznany przynależnym do gminy Sanok[3] Do końca życia zamieszkiwał w Sanoku przy ulicy Adama Mickiewicza 1[2]. Zmarł 17 stycznia 1955 w Sanoku[2][4]. Został pochowany w grobowcu rodzinnym na cmentarzu przy ul. Rymanowskiej w Sanoku 19 stycznia 1955[33][4][36].

9 września 1920 w Sanoku poślubił Zofię Konik[1][37][2] (1893–1960, siostra nauczyciela Władysława Kreowskiego)[38]. Ich synem był Tadeusz Barucki (1922-2022), architekt[39].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Księga małżeństw (1912–1924). Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku. s. 101 (poz. 44).
  2. ↑ a b c d Księga Zmarłych 1946–1958 Sanok. Sanok: Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 357 (poz. 6).
  3. ↑ a b Księga przynależnych do gminy Królewskiego Wolnego Miasta Sanoka. s. 68 (poz. 161).
  4. ↑ a b c Księga zmarłych i pochowanych w Sanoku na cmentarzu przy ul. Rymanowskiej i Matejki od 1926 do 1956 r.. Sanok. s. 198 (poz. 184).
  5. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1908. Lwów: 1908, s. 565.
  6. ↑ Wiadomości osobiste. „Dziennik Urzędowy C. K. Rady Szkolnej Krajowej w Galicyi”. Nr 9, s. 161, 26 marca 1909. 
  7. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1909. Lwów: 1909, s. 615.
  8. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1910. Lwów: 1910, s. 615.
  9. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1911. Lwów: 1911, s. 653.
  10. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1912. Lwów: 1912, s. 651.
  11. ↑ W Szematyzmie z 1913 Leon Barucki nie figurował. Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1913. Lwów: 1913, s. 1455.
  12. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1914. Lwów: 1914, s. 835.
  13. ↑ Zygmunt Zagórowski: Spis nauczycieli szkół wyższych, średnich, zawodowych, seminarjów nauczycielskich oraz wykaz zakładów naukowych i władz szkolnych. Rocznik II. Warszawa-Lwów: Książnica-Atlas, 1926, s. 86.
  14. ↑ a b Zygmunt Zagórowski: Spis nauczycieli szkół wyższych, średnich, zawodowych, seminarjów nauczycielskich oraz wykaz zakładów naukowych i władz szkolnych. Rocznik II. Warszawa-Lwów: Książnica-Atlas, 1926, s. 83.
  15. ↑ Jarosław Maciejczuk. Gimnazjum Państwowe im J. I. Kraszewskiego w Drohiczynie n. Bugiem w okresie międzywojennym. „Białostocczyzna”. Nr 3-4 (59-60), s. 97, 2000. 
  16. ↑ Wolność była luksusem, za który wielu oddało krew. wspolczesna.pl, 11 listopada 2012. [dostęp 2014-05-25].
  17. ↑ Imieniny Marszałka Józefa Piłsudskiego. „Dziennik Białostocki”. Nr 75, s. 4, 16 marca 1930. 
    •Porządek ustawienia w dniu 3 maja. „Dziennik Białostocki”. Nr 121, s. 4, 3 maja 1930. 
    •Program uroczystości 25-lecia kapłaństwa. „Dziennik Białostocki”. Nr 124, s. 5, 6 maja 1930. 
    •Przed tygodniem Polskiego Czerwonego Krzyża. „Dziennik Białostocki”. Nr 142, s. 4, 24 maja 1930. 
    •Program obchodu 3-go maja. „Dziennik Białostocki”. Nr 120, s. 4, 2 maja 1932. 
    •Uroczysty obchód 15-tej rocznicy odzyskania Niepodległości. „Dziennik Białostocki”. Nr 312, s. 4, 10 listopada 1933. 
    •Magistrackie posadki. poranny.pl, 19 marca 2009. [dostęp 2014-05-25].
  18. ↑ 100-letnia rocznica Powstania Listopadowego. „Dziennik Białostocki”. Nr 327, s. 4, 27 listopada 1930. 
  19. ↑ Dzisiejszy uroczysty obchód stulecia czynu Listopadowego. „Dziennik Białostocki”. Nr 332, s. 6, 30 listopada 1930. 
  20. ↑ Zebranie walne Komitetu Powiatowego L.O.P.P.. „Dziennik Białostocki”. Nr 55, s. 4, 24 lutego 1930. 
  21. ↑ Nowe władze oddziału białostockiego P.T.K.. „Dziennik Białostocki”. Nr 90, s. 4, 31 marca 1930. 
  22. ↑ Zamierzenia T-wa Krajoznawczego. „Dziennik Białostocki”. Nr 53, s. 4, 22 lutego 1932. 
  23. ↑ Nowy zarząd Ligi Morskiej i Rzecznej. „Dziennik Białostocki”. Nr 302, s. 4, 31 października 1930. 
  24. ↑ Liga Morska i Kolonialna wykazuje w swej pracy znaczne postępy. „Dziennik Białostocki”. Nr 88, s. 4, 29 marca 1933. 
  25. ↑ Komitet Kongresu Eucharystycznego w Białymstoku. „W blaskach żywej Hostji”, s. II (6), 30–31 maja 1931. Komitet Eucharystyczny w Białymstoku. 
  26. ↑ Składanie życzeń Noworocznych Pana Prezydenta Rzeczypospolitej i Rządu na ręce pana Wojewody. „Dziennik Białostocki”. Nr 4, s. 4, 4 stycznia 1932. 
  27. ↑ Zw. Rezerwistów przeciwko niemczyźnie. „Dziennik Białostocki”. Nr 116, s. 6, 28 kwietnia 1933. 
  28. ↑ Rocznica odsieczy wiedeńskiej w Związku Rezerwistów. „Dziennik Białostocki”. Nr 264, s. 6, 23 września 1933. 
  29. ↑ Nowe koło T-wa popierania budowy szkół powszechnych. „Dziennik Białostocki”. Nr 262, s. 6, 21 września 1933. 
  30. ↑ Odczyt w Ch. U. R.. „Dziennik Białostocki”. Nr 29, s. 4, 29 stycznia 1933. 
    •Odczyt w Związku Rezerwistów. „Dziennik Białostocki”. Nr 64, s. 6, 5 marca 1933. 
    •Odczyt. „Dziennik Białostocki”. Nr 113, s. 6, 25 kwietnia 1933. 
    •Odczyt. „Dziennik Białostocki”. Nr 128, s. 4, 10 maja 1933. 
  31. ↑ Andrzej Tarnawski. Barucki i Sanok!. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 20 (383), s. 6, 10–20 lipca 1986. 
  32. ↑ Edward Osika: Relacja. W: Andrzej Brygidyn, Magdalena Brygidyn-Paszkiewicz: Wspomnienia i relacje żołnierzy Sanockiego Obwodu Związku Walki Zbrojnej – Armii Krajowej 1939–1944. Sanok: 2012, s. 189. ISBN 978-83-903080-5-0.
  33. ↑ a b Stefan Stefański: Cmentarze sanockie. Sanok: Polskie Towarzystwo Turystyczno-Krajoznawcze. Oddział w Sanoku, 1991, s. 17.
  34. ↑ Stefan Stefański: Kartki z przeszłości Sanoka. Sanok: Oficyna Wydawnicza Miejskiej Biblioteki Publicznej w Sanoku, 2005, s. 27. ISBN 83-919470-9-2.
  35. ↑ Andrzej Brygidyn: Kryptonim „San”. Żołnierze sanockiego Obwodu Związku Walki Zbrojnej – Armii Krajowej 1939-1944. Sanok: Społeczny Komitet Wydawniczy „San”, 1992, s. 2801.
    •Kryptonim „San”. stankiewicze.com. [dostęp 2014-05-22].
  36. ↑ Spacer po cmentarzu przy ul. Rymanowskiej. zymon.com.pl. [dostęp 2014-05-25].
  37. ↑ Indeks do Ksiąg Zaślubionych Parafii Przemienienia Pańskiego w Sanoku od roku 1911. Sanok: Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 97 (Tom J, poz. 44).
  38. ↑ Indeks do ksiąg zmarłych od roku 1914. Sanok: Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. B 1960, (Tom L, s. 12, poz. 3).
  39. ↑ Benefis Tadeusza Baruckiego na Wydziale Architektury PB. wa.pb.edu.pl. [dostęp 2014-05-24].
  40. ↑ a b c Poznawajmy Obywateli Zasłużonych. „Świat Zasłużonych”. Nr 2, s. 22, 1934. 
  41. ↑ M.P. z 1934 r. nr 259, poz. 338 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Leon_Barucki&oldid=71777106”