Leon Koczy

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Leon Koczy
Państwo działania

II Rzeczpospolita,
Wielka Brytania

Data i miejsce urodzenia

25 marca 1900
Strumień, Księstwo Cieszyńskie, Austro-Węgry

Data i miejsce śmierci

1 września 1981
Glasgow, Wielka Brytania

profesor nauk humanistycznych
Specjalność: mediewistyka
Alma Mater

Uniwersytet Poznański

nauczyciel akademicki
Uniwersytet

Uniwersytet Poznański

Okres zatrudn.

1928-1939

Uniwersytet

Polski Uniwersytet Na Obczyźnie

Okres zatrudn.

od 1951

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi
Leon Koczy
kapitan kapitan
Data i miejsce urodzenia

25 marca 1900
Strumień

Data śmierci

1 września 1981

Przebieg służby
Lata służby

1939-1945

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa, Kampania wrześniowa

Późniejsza praca

nauczyciel akademicki

Leon Bogusław Koczy ps. Sławomir Zawada (ur. 25 marca 1900 w Strumieniu, zm. 1 września 1981 w Glasgow) – polski historyk, mediewista, archiwista, nauczyciel akademicki, działacz polonijny i publicysta, kapitan Wojska Polskiego, uczeń prof. Kazimierza Tymienieckiego[1].

Członek założyciel Polskiego Towarzystwa Naukowego na Obczyźnie. Współzałożyciel Instytutu Historycznego im. gen. Sikorskiego w Londynie i kierownik jego oddziału w Glasgow. Jeden z głównych autorów Tek Historycznych (obok gen. Mariana Kukiela).

Zajmował się stosunkami polsko-skandynawskimi za pierwszych Piastów oraz historią wypraw krzyżowych. Przygotował obszerny program dla badań Pomorza. Gromadził akta polskich formacji wojskowych na Zachodzie. Opublikował liczne rozprawy poświęcone dziejom kultury. Wydał tom źródeł z archiwów duńskich, z lat 1526-1572, dotyczących Polski.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 25 marca 1900 w Strumieniu w chłopskiej rodzinie Franciszka i Zuzanny z Kojzarów. W latach 1915-1920 uczył się w seminarium nauczycielskim w Bobrku koło Cieszyna[1].

Pracował jako nauczyciel w Zabłociu (1920-1923). Studiował historię na Uniwersytecie Poznańskim (1923-1928). Mieszkał przy ul. Wały Wazów 23 w Poznaniu. Podjął pracę w swojej Alma Mater, najpierw jako młodszy, potem jako starszy asystent przy seminarium historii średniowiecznej. W 1929 zdobył stopień naukowy doktora nauk humanistycznych (promotor: prof. Kazimierz Tymieniecki). W latach 1929-1931 studiował w Kopenhadze, Berlinie i Paryżu. Następnie uzyskał habilitację i docenturę (1934)[1].

Mianowany podporucznikiem ze starszeństwem z 1 marca 1923 w korpusie oficerów piechoty. W 1934 pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Poznań Miasto. Posiadał przydział do 55 Poznańskiego Pułku Piechoty w Lesznie[2].

Walczył w kampanii wrześniowej. Został żołnierzem Armii Polskiej na Wschodzie i w stopniu kapitana przebył Bliski Wschód, Palestynę i Egipt. W latach 1942-1945 był redaktorem „Biblioteki Naukowej” i współredaktorem dwóch zeszytów „Kwartalnika Historycznego na Wschodzie”. Pod pseudonimem Sławomir Zawada publikował artykuły i książki (m.in. Wybuch wojny w świetle dokumentów dyplomatycznych, 1942)[1].

Po wojnie przybył ze swym macierzystym oddziałem do Szkocji, gdzie został zdemobilizowany. Został kierownikiem Biblioteki Instytutu Historycznego im. gen. Sikorskiego w Glasgow i zaangażował się w życie tamtejszej społeczności polskiej jako animator życia kulturalnego. Od 1951 był nauczycielem akademickim w Polskim Uniwersytecie Na Obczyźnie w Londynie[1].

Jeden z głównych (obok prezesa, prof. Bronisława Śliżyńskiego) popularyzatorów nauki i kultury w Kole Przyrodników im. Mikołaja Kopernika w Edynburgu oraz (jako przyjaciel ks. prałata Wincentego Nagi-Drobiny) wielokrotny mistrz ceremonii w realizowaniu doniosłych uroczystości religijnych i świeckich polskiej diaspory[1].

Zmarł 1 września 1981 w wieku 81 lat w Glasgow i został tam pochowany[1].

Wybrane publikacje[edytuj | edytuj kod]

W dorobku publikacyjnym L. Koczego znajdują się m.in.[3]:

  • Dzieje miasta Wieruszowa, Poznań: Towarzystwo Miłośników Historji – Wieruszów: Magistrat Miasta 1930.
  • Handel Poznania do połowy wieku XVI, Poznań: Poznańskie Towarzystwo Przyjaciół Nauk 1930.
  • Rozwój nauk historycznych w Danji po roku 1863, Lwów: z Drukarni Zakładu Narodowego imienia Ossolińskich 1932.
  • Związki handlowe Wrocławia z Polską do końca XVI wieku (1936).
  • Księga Theudenkusa, Toruń: TNT 1937. Seria: Źródła do dziejów wojny trzynastoletniej t. 1.
  • Dzieje handlu polskiego przed rozbiorami, Lwów: Państwowe Wydawnictwo Książek Szkolnych, 1939.
  • Bitwa pod Grunwaldem, Jerozolima: Witold Wojciechowski 1942.
  • Historia kościoła polskiego (1954).
  • Res Polonicae ex Archivo Regni Daniae, coll. Leon Koczy, Romae: Institutum Historicum Polonicum, Romae 1964. Seria: Elementa ad Fontium Editiones 9.
  • Uniwersytet Krakowski, Szkocja: Komitet ku Uczczeniu Sześćsetlecia Uniwersytetu Krakowskiego, 1964.
  • Jomsburg (1960).
  • University of Cracov – documents concerning its origins', The Polish Committee in Scotland for the Commemoration of Poland's Millennium of Christianty 1966.
  • Kartki z dziejów polsko-szkockich (1980)
  • Kościół w okresie wczesnego średniowiecza, Londyn: Instytut Polski i Muzeum gen. Sikorskiego – Biblioteka w Szkocji 1981.

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

W 1958 ożenił się z Marią Kolabińską[6].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e f g Wojciech J. Podgórski, Zapomniana drukarnia polska w Szkocji PDF [dostęp z dnia: 2016-07-23]
  2. Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 43, 508.
  3. Koczy, Leon (1900-1981). Katalog Biblioteki Narodowej. [dostęp 2016-08-01].
  4. Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 25, Nr 3 z 8 grudnia 1956. 
  5. Odznaki honorowe Koła Lwowian. „Biuletyn”. Nr 37, s. 98, Grudzień 1979. Koło Lwowian w Londynie. 
  6. Sylwetki niektórych członków założycieli Polskiego Towarzystwa Naukowego na Obczyźnie [dostęp z dnia: 2016-07-23]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

 Wykaz literatury uzupełniającej: Leon Koczy.