Leontij Oppierman

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Leoncjusz Opperman)
Leoncjusz Opperman
Леонтий Карлович Опперман
generał major generał major
Pełne imię i nazwisko

Leoncjusz Karłowicz Opperman

Data i miejsce urodzenia

17 lutego 1810
Petersburg

Data i miejsce śmierci

29 marca 1870
Warszawa

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego

Stanowiska

gubernator radomski

Odznaczenia
Order św. Jerzego IV klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętego Włodzimierza III klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny I klasy (Imperium Rosyjskie) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława I klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny II klasy (Imperium Rosyjskie) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława II klasy (Imperium Rosyjskie) Broń Złota „Za Waleczność” Order Świętego Jana (Prusy) Komandor Orderu Leopolda (Austria) Order Korony Żelaznej II klasy (Austro-Węgry)

Leoncjusz Karłowicz Opperman (ros. Леонтий Карлович Опперман, ur. 5 lutego?/17 lutego 1810 w Petersburgu, zm. 29 marca 1870 w Warszawie) – hrabia, generał major, urzędnik carski, gubernator radomski od 14 maja 1856 do 13 sierpnia 1862 oraz w latach 1877-1880.

Rodzina[edytuj | edytuj kod]

Wywodził się z arystokratycznej rodziny pochodzenia niemieckiego. Był synem urodzonego w Hessen-Darmstadt rosyjskiego generała Karl Ludwig Wilhelm Oppermann (1766-1831) i jego żony Caroline von Kelchen († May 1841). W 1829 roku car Mikołaj I nadał jego ojcu dziedziczny tytuł hrabowiski w Rosji.

Oppermanowie byli wyznania ewangelicko-augsburskiego i Leoncjusz wspierał finansowo ewangelicką gminę wyznaniową w Radomiu. Jego młodszy brat Aleksander von Opperman (1803-1855) był p wieloletnie służbie od 1852 roku gubernatorem twierdzy w Zamościu. Został pochowany na lubelskim cmentarzu ewangelickim.

Kariera[edytuj | edytuj kod]

W 1828 ukończył Michajłowską Szkołę Artylerii, w 1831 mianowany porucznikiem i przydzielony do konno-artyleryjskiej baterii, a wkrótce do pułku kawalerii. W 1847 mianowany pułkownikiem, w 1849 brał udział w tłumieniu powstania na Węgrzech, a w 1854 w obronie Sewastopola, gdzie został ranny w głowę. W 1855 mianowany generałem-majorem. W kwietniu 1865 awansowany na generała-lejtnanta. Był odznaczony Orderem Świętego Jerzego IV klasy, Orderem Świętego Włodzimierza III klasy, Orderem Świętej Anny I i II klasy, Orderem Świętego Stanisława I i II klasy, Złotym Pałaszem "Za Waleczność", pruskim Orderem Świętego Jana Jerozolimskiego, austriackim Orderem Leopolda II klasy, Orderem Żelaznej Korony II klasy.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Ewangelicy w Radomiu i regionie (XVI-XX wiek) - studia i materiały pod redakcją Jarosława Kłaczkowa, Radom 2007.