Leopold Berg

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Leopold Berg
Ilustracja
major kawalerii major kawalerii
Data i miejsce urodzenia

23 lipca 1894
Falkenstein

Data i miejsce śmierci

kwiecień 1940
Charków

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Jednostki

7 Pułk Ułanów Lubelskich
Korpus Ochrony Pogranicza
Centrum Wyszkolenia Kawalerii

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Pamiątkowy Jubileuszowy 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej

Leopold Berg (ur. 23 lipca 1894 we wsi Falkenstein, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – major kawalerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Leopold Berg urodził się 23 lipca 1894 we wsi Falkenstein (obecnie Sokoliwka), w rodzinie Jana i Katarzyny z domu Enders. Ukończył gimnazjum oraz Szkołę Kursów Handlowych we Lwowie.

I wojna światowa[edytuj | edytuj kod]

W 1914 został powołany do armii austriackiej. Służył w 4 pułku ułanów oraz 12 kawaleryjskim baonie szturmowym. Trzykrotnie ranny. Służbę zakończył w stopniu wachmistrza.

Okres międzywojenny[edytuj | edytuj kod]

6 listopada 1918 r. na ochotnika wstąpił do 7 pułku ułanów. 1 grudnia 1918 wraz z 1 szwadronem został skierowany na front ukraiński. 11 grudnia 1918 r. za udział w bitwie pod wsią Potylicz odznaczony Orderem Virtuti Militari. W 1920 r. walczył z 7 puł na froncie bolszewickim.

Po zakończeniu wojny został przyjęty do Wojska Polskiego i zweryfikowany do stopnia porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1920 roku i przydzielony do 7 pułku Ułanów Lubelskich w Mińsku Mazowieckim. 5 października 1924 roku został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza[1]. 2 kwietnia 1929 roku został awansowany do stopnia rotmistrza ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1929 roku i 4. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[2]. W 1931 roku został przeniesiony do Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu i przydzielony do Szkoły Podchorążych Rezerwy Kawalerii. W roku szkolnym 1931/1932 dowodził 1 plutonem II szwadronu szkolnego. W roku szkolnym 1932/1933, 1933/1934 i 1934/1935 dowodził II szwadronem szkolnym. W roku szkolnym 1935/1936 i 1936/1937 dowodził I szwadronem szkolnym. W roku szkolnym 1937/1938 i 1938/1939 był zastępca podpułkownika Edwarda Wani, komendanta Szkoły Podchorążych Rezerwy Kawalerii[3]. W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku był kwatermistrzem w 27 pułku ułanów.

W czasie walk dostał się do sowieckiej niewoli. Przebywał w obozie w Starobielsku. Wiosną 1940 roku został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach. Od 17 czerwca 2000 roku spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.

5 października 2007 Minister Obrony Narodowej awansował go pośmiertnie do stopnia podpułkownika[4]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]

W ramach akcji „Katyń... pamiętamy” / „Katyń... Ocalić od zapomnienia” w Łasku został zasadzony Dąb Pamięci honorujący Leopolda Berga.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 75 z 21 lipca 1925 roku, s. 399.
  2. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 8 z 3 kwietnia 1929 roku, s. 107.
  3. Radomyski 1992 ↓, s. 40–45.
  4. Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  5. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 39 z 1921 roku, poz. 1822.
  6. M.P. z 1926 r. nr 252, poz. 706 „za zasługi położone około zabezpieczenia granic Państwa”.
  7. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 12 z 6 sierpnia 1929 r., s. 240.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]