Leopold Galocz

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Leopold Galocz
pułkownik pułkownik
Data i miejsce urodzenia

31 marca 1904
Rychwałd

Data śmierci

2 sierpnia 1975

Przebieg służby
Siły zbrojne

 Marynarka Wojenna (II RP)
Wojsko Polskie
ludowe Wojsko Polskie

Formacja

Polska Organizacja Wojskowa

Główne wojny i bitwy

I powstanie śląskie
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa
bitwa pod Węgierską Górką

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941) Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Śląski Krzyż Powstańczy Srebrny Krzyż Zasługi Brązowy Krzyż Zasługi Medal Zwycięstwa i Wolności 1945
Odznaka Grunwaldzka

Leopold Galocz (ur. 31 marca 1904 w Rychwałdzie, zm. 2 sierpnia 1975[1]) – pułkownik Wojska Polskiego, uczestnik I powstania śląskiego i kampanii wrześniowej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Jako 15-letni uczeń gimnazjalny, harcerz[2], wstąpił do POW i brał udział w pierwszym powstaniu śląskim. Walczył w miejscowościach Gorzyczki, Gorzyce, Pszów, Rybnik. Po upadku powstania, w czasie najazdu Czechów na Śląsk Cieszyński działał w oddziałach partyzanckich na terenie Orłowej, Dąbrowy, Lutyni i Skrzeczenia.

W 1923 wstąpił na stałe do Wojska Polskiego. Najpierw służył w Pucku w Marynarce Wojennej, jako bosmanmat. Następnie w 10 pułku artylerii ciężkiej w Przemyślu, a w latach 1926–1932 w 6 pułku artylerii ciężkiej we Lwowie. W czasie służby ukończył gimnazjum matematyczno-przyrodnicze. Został przyjęty do Szkoły Podchorążych dla Podoficerów w Bydgoszczy. Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z dniem 15 października 1935 i 63. lokatą w korpusie oficerów artylerii[3]. Służył w 1 pułku artylerii ciężkiej w Modlinie. Na stopień porucznika został awansowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1939 i 62. lokatą w korpusie oficerów artylerii[4][5]. W tym czasie zajmował stanowisko oficera zwiadowczego 1 pac[6]. Był wszechstronnym sportowcem. W 1937 w konkursie hippicznym o puchar Prezesa Rady Ministrów Sławoja Składkowskiego zdobył I nagrodę. Wiosną 1939 został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza i przydzielony do batalionu fortecznego „Sarny”. W sierpniu tego roku został przeniesiony do 151 kompanii fortecznej „Węgierska Górka” na stanowisko dowódcy tradytora „Waligóra”[7].

 Osobny artykuł: Bitwa pod Węgierską Górką.

Po trzydniowej obronie fortu[8], wycofał się ze swoją jednostką po linii Andrychów, Kąty, Wadowice. Jako dowódca 7. baterii 21 pułku artylerii lekkiej wziął udział w bitwach na trasie Leżajsk, Mogilany, Kłaj, Oleszyce. Po rozbiciu jednostek przedarł się z baterią pod Tomaszów Lubelski, gdzie wspierał w walkach Warszawską Brygadę Pancerno-Motorową pułkownika Roweckiego[9]. 23 września, po 23 dniach walki, dostał się do niewoli. Porucznik Galocz znalazł się w Oflagu XI B Braunschweig, gdzie przebywał do czerwca 1940 roku. Następnie aż do wyzwolenia, w Oflagu II C Woldenberg[10]

31 stycznia 1945, po wyzwoleniu obozu przez wojska radzieckie, powrócił do kraju. W lipcu tego roku został powołany do Wojska Polskiego. Dowodził m.in. jednostkami artylerii w Skwierzynie, Sulechowie, Skierniewicach i w Elblągu. Pełnił służbę na stanowisku dowódcy artylerii 8 Dywizji Zmechanizowanej w Koszalinie, skąd w stopniu pułkownika[1] został przeniesiony w stan spoczynku. Na emeryturze zajął się pracą społeczną w kole Powstańców Śląskich przy ZBoWiD. Pracował również jako korektor w Głosie Koszalińskim. Pracował także jako kierownik szkoły podstawowej w Lisewie, koło Płońska.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Koral 1975 ↓, s. 432.
  2. ↑ Kopoczek Tadeusz, Harcerstwo Śląska Cieszyńskiego, Macierz Ziemi Cieszyńskiej, 1998, s. 21
  3. ↑ Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 12.
  4. ↑ Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 513.
  5. ↑ a b Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 194.
  6. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 749.
  7. ↑ Prochowicz Jerzy R., Formacje Korpusu Ochrony Pogranicza w 1939 roku, Noriton, 2003
  8. ↑ Boje polskie 1939-1945. Przewodnik encyklopedyczny, red. Krzysztof Komorowski, Bellona, s. 439
  9. ↑ Kaczmarek Kazimierz, Przez trzy granice, z dziejów 17pp, MON, 1967, s. 374
  10. ↑ Józef Bohatkiewicz, Oflag II C Woldenberg, Warszawa 1971

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Marian Koral. Kronika. „Wojskowy Przegląd Historyczny”. 4 (74), 1975. Warszawa: Wojskowy Instytut Historyczny. 
  • J. R. Prochowicz, Formacje Korpusu Ochrony Pogranicza w 1939 roku, Noriton, 2003, ss. 457
  • * Józef Grzegorzek, Pierwsze powstanie śląskie 1919 roku w zarysie, Katowice 1935.
  • Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.
  • Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Leopold_Galocz&oldid=71718029”