Lepka podłoga
Lepka podłoga – termin opisujący zjawisko należące do szerszego problemu dyskryminacji na rynku pracy ze względu na płeć, mający zastosowanie głównie do statusu kobiet – pracownic. Używany jest do określenia sytuacji, w której nie istnieje lub rzadko istnieje możliwość awansu na wyższe stanowisko. Pracownice tkwią „przylepione” do obecnej funkcji, nie mając możliwości awansu i rozwoju zawodowego[1][2][3].
O ile zjawisko szklanego sufitu dotyczy przede wszystkim kobiet na wyższych stanowiskach i wykonujących pracę biurową, o tyle lepka podłoga dotyczy zwłaszcza zawodów o niskim statusie społecznym, takich jak np. krawcowa, sprzątaczka lub urzędniczka, które często są także silniej sfeminizowane, niż zawody umożliwiające normalną ścieżkę awansu[4]. Szklany sufit wiąże się z barierami awansowymi dla kobiet (mimo istniejących ścieżek kariery), natomiast lepka podłoga zazwyczaj odnosi się do sytuacji, w których tych ścieżek kariery w ogóle brak[5][6].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Teresa Kupczyk: Kobiety w zarządzaniu i czynniki ich sukcesów. Wrocław: Wyższa Szkoła Handlowa, 2009, s. 22,195. ISBN 978-83-925470-8-2.
- ↑ Sue Headlee, Margery Elfin: The Cost of Being Female. Stany Zjednoczone: GreenWood Publishing Group, 1996, s. 18-20. ISBN 0-275-95536-2.
- ↑ Jennifer L. Martin: Women As Leaders in Education: Succeeding Despite Inequity, Discrimination, and other Challanges. 2011, s. 79. ISBN 978-0-313-39169-9.
- ↑ Barbara Presley Noble: At Work; And Now the 'Sticky Floor'. New York Times, dział Business Day, 22.11.1992. [dostęp 2012-03-21]. (ang.).
- ↑ Wright E.O. i Baxter J. (2000) The glass ceiling hypothesis: A reply to critics. Gender and Society, nr 14(6), str. 814-821
- ↑ Laabs J. (1993) The sticky floor beneath the glass ceiling. Personnel Journal nr 72(5), str. 35-38