Leszek Biłyk
 podporucznik
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
od 1938 |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Leszek Biłyk (ur. 1919, zm. 25 grudnia 2006 w São Paulo) – podporucznik kawalerii Wojska Polskiego, działacz emigracyjny.
Był synem Alfreda Biłyka - ostatniego wojewody lwowskiego. W 1937 zdał maturę w gimnazjum w Tarnopolu. W latach 1937-38 odbywał naukę w Szkole Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Grudziądzu, następnie praktykę w 14 Pułku Ułanów Jazłowieckich. W sierpniu 1939 objął dowództwo plutonu ciężkich karabinów maszynowych tego pułku.
Walczył w kampanii wrześniowej w pobliżu Poznania i pod Warszawą (bitwa w okolicach Puszczy Kampinoskiej). 19 września został ranny pod Sierakowem. Odznaczony Krzyżem Walecznych. W listopadzie 1939 aresztowany przez Niemców w Łodzi, wysłany do obozu w Niemczech, skąd uciekł w 1945 do oddziałów amerykańskich, później do 14 Pułku Ułanów Zmotoryzowanych w Szkocji. W 1946 został przeniesiony do sztabu Naczelnego Wodza w Londynie, gdzie pełnił funkcję adiutanta generała Stanisława Kopańskiego. W 1947 zdemobilizowany, wyemigrował do Brazylii, gdzie był jednym z założycieli Stowarzyszenia Kombatantów Polskich i jego wieloletnim przewodniczącym. Odznaczony Medalem Pro Memoria.