Leszek Filipczyński

Leszek Filipczyński

Data i miejsce urodzenia	23 grudnia 1923 Łódź
Data i miejsce śmierci	30 czerwca 2004 Warszawa
Miejsce spoczynku	cmentarz Powązkowski w Warszawie
Zawód, zajęcie	inżynier, naukowiec i nauczyciel akademicki
Miejsce zamieszkania	Warszawa
Narodowość	polska
Tytuł naukowy	profesor zwyczajny
Alma Mater	Politechnika Warszawska
Uczelnia	Instytut Podstawowych Problemów Techniki PAN
Stanowisko	zastępca profesora, dyrektor
Dzieci	dwójka
Odznaczenia

Grób Leszka Filipczyńskiego na warszawskich Powązkach

Leszek Filipczyński (ur. 23 grudnia 1923 w Łodzi, zm. 30 czerwca 2004 w Warszawie) – polski inżynier, profesor Instytutu Podstawowych Problemów Techniki PAN, specjalista akustyki i ultradźwięków. Twórca polskiej ultradźwiękowej diagnostyki medycznej.

Życiorys

Studiował fizykę na Uniwersytecie Łódzkim (1945), w latach 1945–1948 na Politechnice Gdańskiej studiował mechanikę i elektrykę, a w 1949 ukończył telekomunikację na Politechnice Warszawskiej. W latach 1948–1949 był pracownikiem naukowym Państwowego Instytutu Telekomunikacyjnego, a w latach 1950–1951 był kierownikiem i współorganizatorem Laboratorium Akustycznego w Głównym Instytucie Fizyki Technicznej w Warszawie, włączonego w 1952 do Zakładu Badania Drgań.

W latach 1952–1957 był zastępcą profesora w Instytucie Podstawowych Problemów Techniki PAN, a w latach 1969–1974 był jego Dyrektorem. W IPPT pracował w latach 1953–1993.

Jednocześnie w latach 1952–1965 był kierownikiem Pracowni Biernych Zastosowań Ultradźwięków. W latach 1965–1969 był zastępcą dyrektora do spraw naukowych, a w latach 1969–1973 kierownikiem Zakładu Ultradźwięków.

Profesor Filipczyński był konstruktorem pierwszego w Polsce defektoskopu ultradźwiękowego do badania materiałów ("radaru ultradźwiękowego"). Był również organizatorem pierwszej Międzynarodowej Konferencji Ultradźwięków w Medycynie i Biologii. Założyciel i wieloletni przewodniczący Komitetu Akustyki PAN.

Światowy wkład

W 1966 wyprodukowano pierwszy polski, a czwarty na świecie, ultrasonograf który został skonstruowany przez zespół pod kierownictwem prof. Leszka Filipczyńskiego w Zakładzie Badania Drgań Instytutu Podstawowych Problemów Techniki PAN w Warszawie. Ultrasonograf testowano w Warszawie w szpitalu na Karowej. Filipczyński był prekursorem polskiej ultradźwiękowej diagnostyki medycznej. Ultradźwięki początkowo były stosowane w przemyśle do badań materiałów, ale profesor był zdania, że można je wykorzystać również w medycynie.

Kariera naukowa

Jego kariera naukowa rozwijała się błyskawicznie. W 1955 roku został doktorem, w 1957 docentem, w 1962 profesorem nadzwyczajnym, a w 1969 profesorem zwyczajnym. Od 1969 był członkiem korespondentem PAN, od 1976 członkiem rzeczywistym. Był promotorem 14 doktorantów.

Życie prywatne

Był żonaty i miał dwójkę dzieci. Jego hobby była gra na fortepianie.

Leszek Filipczyński spoczywa na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kw. 237-IV-9/10).

Członkostwa

• członek korespondent (od 1969), członek rzeczywisty PAN (od 1976)
• członek Komitetu Akustyki PAN (przewodniczący 1973–1996)
• członek Rady Akademii Międzynarodowego Instytutu Nauk Mechanicznych CISM, Udine (Włochy) 1984–
• członek Polskiego Towarzystwa Akustycznego (wiceprzewodniczący w latach 1952–1956)
• członek Stowarzyszenia Elektryków Polskich
• członek Polskiego Towarzystwa Fizyki Medycznej (działacz w Zarządzie Głównym)
• członek Polskiego Towarzystwa Inżynierii Biomedycznej
• członek Polskiego Towarzystwa Lekarskiego (wiceprzewodniczący Sekcji Ultradźwięków w Biologii i Medycynie od 1974)
• członek Europejskiego Towarzystwa Ultradźwięków w Medycynie (wiceprzewodniczący w latach 1975–1978)
• członek Międzynarodowej Komisji Akustyki (ICA) 1975–1981
• członek honorowy Amerykańskiego Instytutu Ultradźwięków w Medycynie, 1972
• członek honorowy Jugosłowiańskiego Towarzystwa Ultradźwięków w Medycynie, 1981
• członek honorowy Towarzystwa Ultradźwięków w Medycynie, NRD 1983
• członek Rady Technicznej International Society of Ultrasonic Diagnostics,
• członek Nowojorskiej Akademii Inżynierii nauk Medycznych i Biologicznych w USA, 1997

Publikacje (wybór)

Jest autorem 12 monografii, 166 publikacji i 62 patentów. Napisał wiele prac z zakresu ultradźwiękowych metod badań materiałów i struktur biologicznych. Publikował również w fachowych czasopismach światowych. Wygłosił 79 referatów na międzynarodowych kongresach i konferencjach naukowych.

Książki (współautor)

• Ultradźwiękowe metody badania materiałów, 1959
• Ultrasonic Methods of Testing Materials, 1966
• Elektronika medyczna, 1972
• Ultrasonics in Biology and Medicine, 1972
• Diagnostyka Ultradźwiękowa w położnictwie i chorobach kobiecych, 1977
• Przepływy krwi : hemodynamika i ultradźwiękowe dopplerowskie metody pomiarowe, 1980

Odznaczenia i nagrody

• laureat Nagrody Państwowej II stopnia (zespołowa) 1966 i 1986
• Nagroda Przewodniczącego Komisji Nauki i Techniki 1967 i 1968
• Nagroda Sekretarza Naukowego PAN 1971, 1975, 1977, 1980, 1984
• nagroda resortowa 1977
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Medal 10-lecia Polski Ludowej
• Medal 40-lecia Polski Ludowej
• Medal 25 - lecia PAN
• Medal Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie w Krakowie
• Medal Polityczny w Pradze
• Medal Uniwersytetu w Brnie (dwukrotnie)
• Uhonorowany przez AIUM w Waszyngtonie Dyplomem Pioniera Ultradźwięków w Medycynie
• Medal Polskiego Towarzystwa Akustycznego im. Marka Kwieka

i inne

Bibliografia

• Kto jest kim w Polsce : informator biograficzny. Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1989. ISBN 83-223-2491-X.brak strony w książce
• Historia Instytutu Noty biograficzne. [dostęp 2013-01-20].