Linia Focha
Linia Focha – linia demarkacyjna, mająca rozdzielić wojska polskie i litewskie, zaproponowana przez marszałka Francji Ferdinanda Focha w dniu 18 lipca 1919 roku i zaakceptowana przez Radę Najwyższą Ententy na konferencji pokojowej w Paryżu w dniu 26 lipca 1919 roku[1][2], jako kompromisowa pomiędzy wcześniejszymi propozycjami Ententy i żądaniami polskimi[3].
Historia[edytuj | edytuj kod]
Linia ta rozpoczynała bieg od granicy Prus Wschodnich, w pobliżu miasteczka Wisztyniec, zostawiając je po stronie litewskiej, następnie na południowy wschód do miejscowości Berżniki, pozostawiając je po stronie polskiej, podobnie jak Suwałki, Krasnopol i Sejny, stamtąd do Niemna, następnie na północny wschód w przybliżeniu w linii prostej do Oran, zostawiając je po stronie polskiej. Stamtąd linia biegła na północny wschód w kierunku Dubinek, zostawiając po stronie polskiej Troki, Landwarów, Wilno, Nową Wilejkę[3].
W wyniku nieprzestrzegania warunków porozumienia przez stronę litewską na południowym odcinku linii, Polska Organizacja Wojskowa wywołała na Suwalszczyźnie powstanie sejneńskie, uwieńczone wyparciem Litwinów za wyznaczoną linię.
Na pewnym odcinku z linią Focha pokryła się linia Curzona[4], będącą również podstawą dla współczesnej granicy polsko-litewskiej.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Piotr Łossowski, Konflikt polsko-litewski 1918–1920, Książka i Wiedza, ISBN 83-05-12769-9, Warszawa 1996, s. 51.
- ↑ Documents on British Foreign Policy. First Series, t. I, s. 203–204, 216.
- ↑ a b Kronika powstań polskich 1794–1944. Warszawa: Wydawnictwo Kronika, s. 355. ISBN 83-86079-02-9.
- ↑ Kronika powstań polskich 1794–1944. Warszawa: Wydawnictwo Kronika, s. 357. ISBN 83-86079-02-9.