Gajniczek krótkodzióbkowy

Gajniczek krótkodzióbkowy
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	rośliny
Podkrólestwo	rośliny zielone
Nadgromada	rośliny telomowe
Gromada	mchy
Klasa	prątniki
Rząd	rokietowce
Rodzina	gajnikowate
Rodzaj	gajniczek
Gatunek	gajniczek krótkodzióbkowy
	Nazwa systematyczna
	Loeskeobryum brevirostre ; (Brid.) Fleisch.
Synonimy
	Hypnum brevirostrum Schwägr.; Hypnum triquetrum var. minus Hook. et Tayl.; Pleurozium brevirostrum Kindb.; Hylocomium brevirostre (Ehrh.) Br.eur.;
	Hypnum brevirostrum Schwägr.; Hypnum triquetrum var. minus Hook. et Tayl.; Pleurozium brevirostrum Kindb.; Hylocomium brevirostre (Ehrh.) Br.eur.;
	Systematyka w Wikispecies
	Multimedia w Wikimedia Commons

Gajniczek krótkodzióbkowy (Loeskeobryum brevirostre (Brid.) Fleisch.) – gatunek mchu należący do rodziny gajnikowatych.

Rozmieszczenie geograficzne[edytuj | edytuj kod]

Gatunek amfiatlantycki. W Ameryce Północnej rośnie od Labradoru po Ontario na zachodzie i Tennessee na południu. W Europie Północnej zwarty zasięg od Wysp Owczych i Wysp Brytyjskich po wschodnią Szwecję. Pospolicie występuje na obszarze od północnej Hiszpanii i Francji po Pomorze Zachodnie (tu znajduje się większość polskich stanowisk) i Słowenię. W Polsce stwierdzany także bardzo rzadko w górach^[4].

Morfologia[edytuj | edytuj kod]

Okazały mech rosnący w luźnych, ciemnozielonych (lub żółtozielonych^[4]) darniach. Łodygi o dług. nawet ponad 10 cm są czerwone, nieregularnie drzewkowato podzielone, z kępkami czerwonopomarańczowych chwytników, gęsto okryte parafiliami. Gałązki niejednakowej grubości: dłuższe gałązki są cieńsze, rzadziej ulistnione, krótsze gałązki są grubsze, ale gęściej pokryte liśćmi. Liście łodygowe odstające w bok, szerokosercowate, nieco wklęsłe, w nasadzie zaokrąglone, na brzegach są piłkowane. Komórki blaszki liściowej prozenchymatyczne, o długości 8-10 razy większej niż szerokość. Żebro podwójne, ramię dłuższe dochodzi do połowy blaszki. Liście gałązkowe podobne, ale mniejsze. Skupienia gametangiów dwupienne. Seta purpurowa o wys. 1,5-2,5 cm, zakończona czerwonobrązową, zgiętą puszką^[3].

Ekologia[edytuj | edytuj kod]

Mech rośnie na podłożach różnego typu: od ziemi i humusu, poprzez skały i gnijące drewno, po korę u nasady drzew. Preferuje miejsca silnie zacienione i wilgotne^[4].

Ochrona[edytuj | edytuj kod]

Roślina objęta częściową ochroną gatunkową w Polsce.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Michael A.M.A. Ruggiero Michael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2021-03-26] (ang.).
↑ B.B. Goffinet B.B., W.R.W.R. Buck W.R.W.R., Classification of the Bryophyta, University of Connecticut, 2008– [dostęp 2021-03-26] (ang.).
↑ ^a ^b Bronisław Szafran: Mchy (Musci). T. II. Warszawa: PWN, 1961, s. 339-340.
↑ ^a ^b ^c Ryszard Ochyra, Piotr Szmajda: Atlas rozmieszczenia geograficznego mchów w Polsce. T. 8. Kraków: Instytut Botaniki im. W. Szafera Polskiej Akademii Nauk, 1992, s. 55-60. ISBN 83-232-0393-8.

[ruggiero-1] Michael A.M.A. Ruggiero Michael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2021-03-26] (ang.).

[goffinet-2] B.B. Goffinet B.B., W.R.W.R. Buck W.R.W.R., Classification of the Bryophyta, University of Connecticut, 2008– [dostęp 2021-03-26] (ang.).

[Szafran-3] Bronisław Szafran: Mchy (Musci). T. II. Warszawa: PWN, 1961, s. 339-340.

[Szmajda-4] Ryszard Ochyra, Piotr Szmajda: Atlas rozmieszczenia geograficznego mchów w Polsce. T. 8. Kraków: Instytut Botaniki im. W. Szafera Polskiej Akademii Nauk, 1992, s. 55-60. ISBN 83-232-0393-8.

[1]

[2]

[3]

[4]