Loratadyna
| |||||||||||
| Ogólne informacje | |||||||||||
| Wzór sumaryczny |
C22H23ClN2O2 | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Masa molowa |
385,88 g/mol | ||||||||||
| Identyfikacja | |||||||||||
| Numer CAS | |||||||||||
| PubChem | |||||||||||
| DrugBank | |||||||||||
| |||||||||||
| |||||||||||
| |||||||||||
| Klasyfikacja medyczna | |||||||||||
| ATC | |||||||||||
| Stosowanie w ciąży |
kategoria B | ||||||||||
| |||||||||||
| |||||||||||
Loratadyna – wielopierścieniowy, heterocykliczny związek chemiczny, długo działający niesedatywny lek przeciwhistaminowy II generacji, wybiórczy antagonista obwodowych receptorów H1. Podlega metabolizmowi do związków biologicznie czynnych. Jej czynny metabolit to desloratadyna.
Loratadyna została wprowadzona na rynek farmaceutyczny przez koncern Schering-Plough Europe w 1993 roku, pod nazwą handlową Claritine, i do 2002 roku podlegała ochronie patentowej.
Mechanizm działania[edytuj | edytuj kod]
Przez długi czas uważano, że loratadyna jest antagonistą histaminy i blokuje specyficzne miejsca wiązania histaminy w receptorze H1, redukując jej uwalnianie[2]. Niedawno jednak odkryto, że istnieją dwie izoformy receptora H1 – aktywna i nieaktywna – które pozostają w równowadze na powierzchni komórki.
Loratadyna stabilizuje receptory w formie nieaktywnej, przez co działa jako odwrotny agonista[3].
Ograniczając uwalnianie histaminy, loratadyna:
- zmniejsza przepuszczalność naczyń oraz wydzielanie śluzu przez gruczoły błony śluzowej, a także zwęża naczynia, co powoduje zmniejszenie ilości wydzieliny nosowej oraz łagodzenie rumienia i obrzęku
- sprzyja rozszerzaniu oskrzeli
- redukuje kichanie oraz swędzenie błony śluzowej nosa i skóry[4].
Oprócz tego loratatydna redukuje uwalnianie prostaglandyny D2, kinin, stabilizuje komórki tuczne[5], zmienia produkcję cytokin zapalnych (TNF-α, IL-1ß, IL-6, IL-4, IL-13)[6][7][8], zmniejsza ekspresję cząsteczki adhezyjnej ICAM-1 w komórkach nabłonka[9].
Właściwości farmakokinetyczne[edytuj | edytuj kod]
Praktycznie nie wykazuje ośrodkowego działania sedatywnego i cholinolitycznego, nie wpływa na receptory H2. Po podaniu doustnym szybko wchłania się z przewodu pokarmowego i w dużym stopniu podlega intensywnemu metabolizmowi pierwszego przejścia, głównie z udziałem cytochromów CYP3A4 and CYP2D6, a także CYP1A1, CYP2C19 i innych[10]. Maksymalne stężenie loratadyny we krwi występuje po 1–1,5 h.
W dużym stopniu wiąże się z białkami osocza (97–99%). Około 40% podanej dawki wydalane jest z moczem, podobna ilość wydalana jest z kałem. Loratadyna i jej czynny metabolit (desloratadyna) wydzielane są do mleka matki.
Należy przerwać stosowanie tego leku na około 48 godzin przed wykonaniem testów skórnych, gdyż może powodować wyniki fałszywie ujemne.
Wskazania[edytuj | edytuj kod]
W Polsce loratadynę zarejestrowano do leczenia:
- alergicznego zapalenia błony śluzowej nosa (także z towarzyszącymi objawami ze strony spojówek)
- pokrzywki idiopatycznej
W skojarzeniu z pseudoefedryną wskazana jest w objawowym leczeniu alergicznego nieżytu nosa związanego z przekrwieniem błony śluzowej nosa.
Działania niepożądane[edytuj | edytuj kod]
Najczęściej obserwowane działania niepożądane: senność, ból głowy, zwiększenie apetytu, bezsenność.
Dawkowanie[edytuj | edytuj kod]
Dzieci powyżej 12 lat i osoby dorosłe: 10 mg raz na dobę.
Dzieci w wieku od 2 do 12 lat:
- o masie ciała większej niż 30 kg: 10 mg raz na dobę
- o masie mniejszej niż 30 kg: 5 mg raz na dobę
Preparaty[edytuj | edytuj kod]
Loratadyna dostępna jest w postaci tabletek (10 mg) i syropu (1 mg/ml). Opakowania 7-tabletkowe można kupić bez recepty, natomiast syrop i opakowanie 30-tabletkowe sprzedawane są wyłącznie na receptę.
- Alerfan (Anpharm)
- Aleric (US Pharmacia)
- Claritine (Schering-Plough Europe)
- Flonidan (Sandoz)
- Loratan (Hasco-Lek)
- Loratadyna Galena (Galena)
- Loratine (Medana Pharma)
- Nalergine (Bristol-Meyers Squibb)
- Rotadin (Anpharm)
W postaci złożonej (z pseudoefedryną) jest dostępna jako Claritine Active (Schering-Plough Europe), do nabycia bez recepty.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Loratadine, karta charakterystyki produktu Sigma-Aldrich, Merck, 26 kwietnia 2022, numer katalogowy: L9664 [dostęp 2022-07-29]. (przeczytaj, jeśli nie wyświetla się prawidłowa wersja karty charakterystyki)
- ↑ James W. Slater, Andrew D. Zechnich, Dean G. Haxby, Second-Generation Antihistamines. A Comparative Review, „Drugs”, 57 (1), 1999, s. 31–47, DOI: 10.2165/00003495-199957010-00004, PMID: 9951950 (ang.).
- ↑ R. Leurs, M.K. Church, M. Taglialatela, H1-antihistamines: inverse agonism, anti-inflammatory actions and cardiac effects, „Clinical & Experimental Allergy”, 32 (4), 2002, s. 489–498, DOI: 10.1046/j.0954-7894.2002.01314.x, PMID: 11972592 (ang.).
- ↑ F. Estelle R. Simons, H1-Antihistamines. More relevant than ever in the treatment of allergic disorders, „The Journal of Allergy and Clinical Immunology”, 112 (4), 2003, s. S42–S52, DOI: 10.1016/S0091-6749(03)01876-1, PMID: 14530788 (ang.).
- ↑ Francesca Levi-Schaffer, Ron Eliashar, Mast Cell Stabilizing Properties of Antihistamines, „Journal of Investigative Dermatology”, 129 (11), 2009, s. 2549–51, DOI: 10.1038/jid.2009.256, PMID: 19826448 (ang.).
- ↑ Gailen D. Marshall jr., Therapeutic options in allergic disease: Antihistamines as systemic antiallergic agents, „The Journal of Allergy and Clinical Immunology”, 106 (5), 2000, s. S303–S309, DOI: 10.1067/mai.2000.110165, PMID: 11080746 (ang.).
- ↑ Jean Bousquet, Paul van Cauwenberge, Nikolai Khaltaev, Allergic Rhinitis and Its Impact on Asthma, „The Journal of Allergy and Clinical Immunology”, 108 (5), 2001, s. S147–S334, DOI: 10.1067/mai.2001.118891, PMID: 11707753 (ang.).
- ↑ M.S. Ashenager i inni, Inhibition of Cytokine-Induced Expression of T-cell Cytokines by Antihistamines, „Journal of Investigational Allergology and Clinical Immunology”, 17 (1), 2007, s. 20–26, PMID: 17323859 (ang.).
- ↑ J.M. Negro-Alvarez i inni, Antiallergic properties of antihistamines, „Allergologia et Immunopathologia”, 24 (4), 1996, s. 177–183, PMID: 8939275 (ang.).
- ↑ Anima Ghosal i inni, Metabolism of Loratadine and Further Characterization of Its In Vitro Metabolites, „Drug Metabolism Letters”, 3 (3), 2009, s. 162–170, DOI: 10.2174/187231209789352067, PMID: 19702548 (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Inês Cristina Camelo-Nunes, New antihistamines: a critical view, „Jornal de Pediatria”, 82 (5), 2006, s. S173–S180, DOI: 10.1590/S0021-75572006000700007, PMID: 17136293 (ang. • port.).
- Loratadine, [w:] Pharmindex [online] [dostęp 2010-04-10].
