Lotniczy karabin maszynowy Typ 3
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Rodzaj | |
| Dane techniczne | |
| Kaliber |
13,2 mm |
| Nabój | |
| Taśma nabojowa |
taśma rozsypywana |
| Wymiary | |
| Długość | |
| Długość lufy |
91 cm[1] |
| Masa | |
| karabinu właściwego | |
| Inne | |
| Prędkość pocz. pocisku | |
| Szybkostrzelność teoretyczna | |
| Zasięg skuteczny |
900 m[3] |
Lotniczy karabin maszynowy Typ 3 (三式, San-Shiki, karabin maszynowy Marynarki Typ 3 kal. 13 mm) – japoński lotniczy karabin maszynowy z okresu II wojny światowej używany w samolotach Sił Powietrznych Cesarskiej Japońskiej Marynarki Wojennej. Karabin był bliską kopią amerykańskiego M2, ale na amunicję 13,2 x 99 Hotchkiss.
Nazwa[edytuj | edytuj kod]
W Cesarskiej Marynarce Wojennej wszystkie automatyczne karabiny i działka lotnicze bez względu na ich kaliber określane były mianem kijuu (skrót od kikan juu czy „karabin maszynowy”), dalsze oznaczenie to rok wprowadzenia do służby i pokazywało dwie ostatnie cyfry roku według kalendarza japońskiego (2603 to 1943 w kalendarzu gregoriańskim)[4]. W przypadku wprowadzenia modyfikacji w wyniku których powstał nowy model tej samej broni otrzymywała ona oznaczenie gata („model”), mniejsze modyfikacje w ramach tego samego modelu oznaczane były słowem kai (kaizo – „modyfikacja”, „zmiana”), na przykład oznaczenie 97 shiki 3 gata kai 2 jest tłumaczone jako „Typ 97, model 3, druga modyfikacja”[4].
Historia[edytuj | edytuj kod]
Karabin był kopią amerykańskiego ckm-u Browning M2 na bardzo zbliżoną amunicję13,2 x 99 Hotchkiss[2]. Pomimo niewielkiej różnicy kalibrów możliwe było wykorzystanie amunicji i taśm nabojowych Browninga w karabinie japońskim, co podobno miało miejsce w czasie wojny[2]. Produkowany w latach 1943-45 karabin używany był w wersjach stałej i ruchomej, różniących się szczegółami konstrukcyjnymi. Wersjach ruchoma miała nieco dłuższą lufę[2].
W wersji nieruchomej montowany był w późnych modelach myśliwca Mitsubishi A6M5 (znanego jako „Zero”)[3] oraz Kawanishi N1K3-J[5]. W wersji ruchomej karabin częściowo zastąpił pod koniec wojny karabin maszynowy Typ 2[5].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
- karabin maszynowy Typ 3 - inny japoński karabin maszynowy o podobnej nazwie
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ W nawiasach podano dane dla ruchomej wersji karabinu.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d A.G. Williams: Rapid Fire. s. 239.
- ↑ a b c d e f g h Robert C. Mikesh: Japanese Aircraft Equipment 1940–1945. s. 129.
- ↑ a b c d René J. Francillon: Japanese Aircraft of the Pacific War. s. 531.
- ↑ a b Robert C. Mikesh: Japanese Aircraft Equipment 1940–1945. s. 126.
- ↑ a b A.G. Williams: Rapid Fire. s. 172.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- René J. Francillon: Japanese Aircraft of the Pacific War. Londyn: Putnam, 1979. ISBN 0-370-30251-6.
- Robert C. Mikesh: Japanese Aircraft Equipment 1940–1945. Atglen, PA: Schiffer Publishing, 2004. ISBN 0-7643-2097-1.
- Anthony G. Williams: Rapid Fire: The Development of Automatic Cannon and Heavy Machine Guns for Armies, Navies, and Air Forces. Airlife Publishing, Ltd, 2000. ISBN 978-1840371222.