Lotus 29

Lotus 29

Kategoria	Indianapolis 500
Konstruktor	Lotus
Projektant	Colin Chapman
Dane techniczne
Nadwozie	monokok z aluminium ze stalowymi przegrodami, karoseria z włókna szklanego
Zawieszenie przednie	podwójne wahacze, sprężyny śrubowe nad amortyzatorami, stabilizator poprzeczny
Zawieszenie tylne	podwójne wahacze, sprężyny śrubowe nad amortyzatorami, stabilizator poprzeczny
Silnik	Ford 4.2 V8
Skrzynia biegów	Colotti 37A, manualna, 4 biegi
Opony	Firestone
Historia
Debiut	Indianapolis 500 1963
Kierowcy	Jim Clark Dan Gurney Bobby Marshman Al Miller II
Używany	1963–1965
Wyścigi	3
Wygrane	0
Pole position	0
Najszybsze okrążenie	0
– Lotus 34

Lotus 29 – samochód wyścigowy, zaprojektowany przez Colina Chapmana i skonstruowany przez Lotusa. Model ten wystartował w wyścigach Indianapolis 500 w latach 1963–1965, stając się tym samym pierwszym samochodem Lotusa biorącym udział w tym wyścigu. W debiucie kierujący modelem 29 Jim Clark prowadził w wyścigu i zajął ostatecznie drugie miejsce.

Historia

Korzenie modelu sięgają wprowadzonego w 1962 roku, innowacyjnego Lotusa 25, w którym zamiast kratownicy przestrzennej zastosowano lekki monokok. W Formule 1 model 25 okazał się sukcesem. Dan Gurney przekonał właściciela Lotusa, Colina Chapmana, że z silnikiem umieszczonym centralnie Lotus byłby konkurencyjny wobec przedniosilnikowych i znacznie cięższych amerykańskich rywali. Gurney ścigał się bowiem samochodem z centralnym silnikiem w Indianapolis 500 w 1962 roku i był przeświadczony, że lżejsze, bardziej wydajne pojazdy pokonają amerykańską konkurencję. Lotus zdołał zawrzeć porozumienie z Fordem na dostawę silników V8.

Model 29, pierwszy samochód Lotusa kategorii Indy, faktycznie był powiększoną wersją modelu 25. W porównaniu do samochodu Formuły 1 zwiększono rozstaw osi, aby sprostać przepisom i pomieścić nowy silnik, który był ponad dwukrotnie większy od niewielkich jednostek Coventry Climax V8 używanych w Lotusach 25. Podobnie jak w odpowiedniku używanym w Formule 1, w modelu 25 na nadwozie składał się aluminiowy monokok wzmocniony stalowymi przegrodami. Zawieszenie również opierało się na tym używanym w Lotusie 25; rozwijano dwie wersje zawieszenia, z czego jedna z nich była zaprojektowana specjalnie na owalne tory. Samochód był ponadto wyposażony w największe dostępne tarcze hamulcowe, natomiast wyprodukowane przez Halibrand koła pozwalały na szybsze pit stopy.

Ford zapewnił nowy silnik V8, luźno bazujący na silniku Forda Fairlane. W pierwotnej postaci Ford zastosował pojedynczy wałek rozrządu. Lotus zastąpił wtryskiwacz Hilborn czterema gaźnikami Weber, które były lepiej przystosowane do brytyjskich samochodów. W tej wersji silnik o pojemności 4,2 litra produkował około 400 KM. Był sprzężony z czterobiegową skrzynią Colotti z dwoma zaślepionymi biegami.

Chapman miał bardzo duże nadzieje związane z samochodem, uważając, że jest to najszybszy pojazd, jaki kiedykolwiek zbudował. Istotnie, Lotus 29 ustalił rekord okrążenia podczas testów na torze Snetterton. Następnie prototyp został przewieziony do Stanów Zjednoczonych, gdzie był testowany na prywatnym torze Forda w Arizonie. Na wyścig przygotowano dwa samochody, dla Jima Clarka i Dana Gurneya. Pojazd Clarka był pomalowany w barwy zielono-żółte, zaś Gurneya – w kolory biało-niebieskie.

W kwalifikacjach amerykańskie samochody były szybsze od Lotusów, jednakże częścią strategii Lotusa była mniejsza liczba pit stopów dzięki ich lżejszym i oszczędniejszym samochodom. Mimo to Clark, jedyny nieamerykański kierowca w stawce, zakwalifikował się z piątym czasem. Gurney rozbił swój samochód, ale został on naprędce odbudowany i Amerykanin startował z 12 miejsca.

We wczesnej fazie wyścigu kierowcy ci jechali na dziewiątej i dziesiątej pozycji, jednak po pierwszej serii pit stopów rywali wysunęli się na prowadzenie. Clark odbył w trakcie wyścigu zaledwie jeden pit stop, podczas gdy Gurney – trzy. To pozwoliło Clarkowi znaleźć się za Parnellim Jonesem. Samochód Jonesa intensywnie wypluwał olej, co bezskutecznie oprotestował Chapman. Ostatecznie Clark ukończył wyścig jako drugi, zaś Gurney był siódmy.

Po Indianapolis 500 Clark wygrał modelem 29 wyścig Milwaukee 200, prowadząc od startu do mety i ustanawiając rekord okrążenia. Ford natomiast ściągnął samochód Gurneya i przetestował udoskonaloną jednostkę napędową z czterema zaworami na cylinder. Tego silnika w Lotusie 29 użył Bobby Marshman w Indianapolis 500 w 1964 roku, który przez krótki okres prowadził w wyścigu, ale po problemach mechanicznych go nie ukończył. Rok później Al Miller II był czwarty.

Wyprodukowano trzy egzemplarze modelu.

Wyniki w Indianapolis 500

Legenda oznaczeń w tabelach wyników Wyświetl szablon na nowej stronie
Oznaczenie	Wyjaśnienie
Złoty	Zwycięzca lub mistrzostwo
Srebrny	2. miejsce lub wicemistrzostwo
Brązowy	3. miejsce lub II wicemistrzostwo
Zielony	Ukończył, punktował (w klasyfikacji generalnej, gdy zdobył co najmniej jeden punkt na przestrzeni sezonu, poza trzema powyższymi opcjami)
Niebieski	Ukończył, nie punktował (w klasyfikacji generalnej, gdy nie zdobył co najmniej jednego punktu na przestrzeni sezonu)
Czerwony	Nie zakwalifikował się (NZ)
	Nie prekwalifikował się (NPK)
Różowy	Nie ukończył (NU)
	Niesklasyfikowany (NS) (w klasyfikacji generalnej, gdy nie został sklasyfikowany w żadnym wyścigu sezonu)
Czarny	Zdyskwalifikowany (DK)
	Wykluczony (WYK/EX)
Biały	Nie wystartował (NW)
	Kontuzjowany (K/INJ)
	Wyścig odwołany (OD/C)
Bez koloru	Został wycofany (WYC/WD)
	Nie przybył (NP/DNA)
	Nie brał udziału w treningach (NT/DNP)
	Nie został zgłoszony (–)
Pogrubienie	Start z pole position
Kursywa	Najszybsze okrążenie wyścigu
†	Nie ukończył, ale jego rezultat został zaliczony ze względu na przejechanie więcej niż 90% dystansu wyścigu.
*	Sezon w trakcie
1/2/3	Punktowana pozycja w sprincie kwalifikacyjnym
Lista systemów punktacji Formuły 1

Rok	Kierowcy	Start.	Msc.	Okr.	Uwagi
1963	Jim Clark	5	2	200
	Dan Gurney	12	7	200
1964	Bobby Marshman	2	25	39	skrzynia biegów
1965	Al Miller II	7	4	200

Bibliografia

• Wouter Melissen: Lotus 29 Ford. [w:] ultimatecarpage.com [on-line]. 2012-11-23. [dostęp 2014-06-23]. (ang.).