Love, Hate, Love
| Wykonawca utworu z albumu Facelift | |
| Alice in Chains | |
| Wydany |
21 sierpnia 1990 |
|---|---|
| Nagrywany |
grudzień 1989–kwiecień 1990 w London Bridge Studio, Seattle oraz w Capitol Recording Studio, Hollywood[1] |
| Gatunek | |
| Długość |
6:26 |
| Twórca | |
| Producent | |
| Wydawnictwo | |
„Love, Hate, Love” – utwór amerykańskiego zespołu muzycznego Alice in Chains, opublikowany w roku 1990 na debiutanckim albumie studyjnym Facelift. Zamieszczony został na szóstej pozycji. Czas trwania wynosi 6 minut i 26 sekund, co sprawia, że jest najdłuższą kompozycją wchodzącą w skład płyty. Autorem tekstu jest Layne Staley. Muzykę skomponował Jerry Cantrell[5].
W późniejszym czasie, kompozycja wykorzystana została na stronach B singli „Down in a Hole” (1993)[6], „Grind” (1995)[7] i „Heaven Beside You” (1995)[8]. Weszła także w skład zestawu utworów zawartych na dwóch kompilacyjnych albumach zespołu – Music Bank (1999)[9] i The Essential Alice in Chains (2006)[10]. „Love, Hate, Love” zamieszczony został w grudniu 2000 na koncertowo-kompilacyjnym wydawnictwie Live[11].
Znaczenie tekstu, budowa utworu
Autorem warstwy lirycznej jest Layne Staley[5]. Ma ona charakter depresyjny, mroczny, ponury[12] i odnosi się do tematu relacji interpersonalnych[12]. W wywiadzie udzielonemu magazynowi „Circus” w 1991, muzyk przyznał, że podczas koncertów największe emocje wzbudzają kompozycje „Love, Hate, Love” i „Confusion”. Tak skomentował znaczenie słów: „Utwory te są o związku. Ludzie jednak mają swoje własne idee. «Love, Hate, Love» napisałem o złym związku z dziewczyną, nie wiedząc jak go skończyć. Złapani w schemat, który się powtarza… powtarza… powtarza… Dokładnie tak. Napisałem, więc piosenkę o tym, jakim byłem dupkiem. Pomogło. Przestałem. Skończyły się problemy”[13]. Na łamach dziennika „The Australian” wokalista stwierdził, że liryka „Love, Hate, Love” była dla niego formą terapii[14]. Jerry Cantrell w rozmowie z magazynem „RIP” przyznał: „Ten utwór to nasze arcydzieło. Wokal Layne’a w tej piosence jest po prostu niesamowity. Solówka jaką nagrałem do tego numeru jest jedną z moich ulubionych”[15]. W wywiadzie dla „Guitar” stwierdził, że powstała ona w wyniku „spontaniczności”[16].
Utwór rozpoczyna się od balladowego wstępu gitarowego, granego na wzór arpeggio, połączonego z efektem chorus. Partie wokalne Staleya w początkowej fazie trwania utworu, wykonywane są w spokojnej tonacji, podobnie jak brzmienie kompozycji, charakteryzujące się powolnym tempem[17] i mrocznym nastrojem[18]. W dalszej części utwór zyskuje na większym ciężarze, dynamice i progresji, podobnie jak śpiew Staleya, który staje się intensywniejszy[17]. Po wykonaniu solówki Cantrella, na pierwszy plan wysuwają się partie wokalne Staleya, wykonywane w wysokich rejestrach, charakteryzujące się intensywnym, gardłowym stylem[17].
Wydanie
„Love, Hate, Love” opublikowany został 21 sierpnia 1990 na albumie Facelift[5]. W 1993 utwór w wersji studyjnej wykorzystany został na stronie B winylowej edycji singla „Down in a Hole”[6]. W 1995 zamieszczony został na stronie B singla „Grind”[7] oraz w wersji koncertowej[a] wszedł w skład kompozycji zwartych na rozszerzonej edycji singla „Heaven Beside You”[8].
Odbiór
Krytyka
Ric Albano na łamach brytyjskiego „Classic Rock” napisał: „Bardzo powolny «Love, Hate, Love» zawiera pewne rywalizujące riffy, które w jakiś sposób kończą się w tych samych miejscach, podczas rzadkich ale efektownych wersów, a refreny są jeszcze bardziej imponujące dzięki wzmożonej skali wokalnej Staleya, podczas gdy lamentuje on o miłosnej sprawiedliwości”[17]. Bill Adams z „Ground Control”, w swojej recenzji zauważa, że w utworze panuje mroczny nastrój i ironiczny klimat, gdzie przejawiają się motywy miłości, nienawiści, poczucia beznadziei oraz melancholii[20]. Liz Evans z „Raw” przyznaje, że „«Love, Hate, Love» jest najstraszniejszy ze wszystkich” zawartych na albumie[21]. Beth Nussbaum z magazynu „Rock Scene” zwraca uwagę na „ponurość i posępność” utworu[18]. Jeden z recenzentów portalu rockmetal.pl napisał: „«Love, Hate, Love», bodaj najbardziej charakterystyczna i wyróżniająca się na płycie piosenka, jest równocześnie jednym z jej najlepszych reprezentantów. Dołująca, wiercąca duszę i ciało muzycznym wiertłem, jakim jest powodujący dreszcze i niepokój głos Layne’a, którego krzyki, lamentacje, głos pełen wyrzutów i smutku powoduje, że współodczuwamy razem z nim ten okropny ból, powodowany przez kontakty z drugim człowiekiem. Za własnym przyzwoleniem zostajemy wciągnięci w świat, gdzie nie ma miejsca ani na nadzieję ani ucieczkę… Kompletnie szalona rockowa jazda rollercoasterem po najmroczniejszych zakamarkach ludzkiej psychiki. Co warto dodać – cały depresyjny klimat został stworzony bez użycia klawiszy czy innych gotyckich wypełniaczy… Mając jednak w ekipie takiego krzykacza jest to zupełnie zbędne”[22]. Dan Epstein na łamach „Rolling Stone” w roku 2017 przyznał: „Jeden z wyróżniających się utworów na debiutanckim Facelift, «Love, Hate, Love» pokazał, że zespół zaczął odchodzić od swoich metalowych korzeni z lat 80. i skłaniać się ku mroczniejszym, bardziej hardrockowych, nastrojowych i klaustrofobicznych terenów, z szarpiącym wokalem Staleya”[4]. Daina Darzin z dwumiesięcznika „Spin”, porównuje kompozycję „Love, Hate, Love” do „Kashmir” Led Zeppelin argumentując: „Imponujące, złowieszcze jęki”[19].
Utwór na koncertach
Premiera koncertowa „Love, Hate, Love” nastąpiła 22 sierpnia 1989 w trakcie występu w klubie Vogue na terenie Seattle[23]. Utwór regularnie prezentowany był przez zespół na koncertach w latach 90.[23] 22 grudnia 1990 zarejestrowany został podczas występu w Moore Theatre, i ukazał się na VHS Live Facelift 30 lipca 1991[24]. Cantrell w rozmowie z „Guitar School” przyznał, że przy okazji koncertu w ramach MTV Unplugged w kwietniu 1996, muzycy planowali wykonać kompozycję w wersji akustycznej, jednak zrezygnowali z tego pomysłu z powodu ograniczeń czasowych[25]. „Love, Hate, Love” wszedł w skład zestawu zawartego na albumie Live[3][11]. Był on również pierwszą kompozycją, jaką Alice in Chains wykonało na próbie z wokalistą Williamem DuVallem[26] przed przyjęciem go do zespołu po śmierci Staleya w kwietniu 2002[27]. Od momentu reaktywacji w 2005, utwór częstokrotnie grany jest podczas występów[23]. W 2007 w ramach Acoustic Hour, po raz pierwszy wykonywany był w wersji akustycznej[23].
Twórcy
Opracowano na podstawie materiału źródłowego[5]:
Alice in Chains
- Layne Staley – śpiew
- Jerry Cantrell – gitara rytmiczna, gitara prowadząca, wokal wspierający
- Mike Starr – gitara basowa
- Sean Kinney – perkusja
Produkcja
- Producent muzyczny: Dave Jerden
- Inżynier dźwięku: Ron Champagne
- Miksowanie: Dave Jerden w Sound Castle Studio, Los Angeles
- Mastering: Eddy Schreyer w Future Disc Systems, Hollywood
- Aranżacja: Jerry Cantrell
- Tekst utworu: Layne Staley
Uwagi
- ↑ Nagranie zarejestrowano 2 marca 1993 w Barrowland Ballroom na terenie Glasgow w ramach Down in Your Hole Tour[8].
Przypisy
- ↑ de Sola 2015 ↓, s. 118–120.
- ↑ Gail Flug. Alice in Chains. „Raw”, s. 67, styczeń 1993. ISSN 0742-4434.
- ↑ a b Scott Hudson: Alice in Chains : Live. PopMatters. [dostęp 2017-12-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-05-16)]. (ang.).
- ↑ a b Dan Epstein: Alice in Chains’ Layne Staley: 10 Great Performances. Rolling Stone. [dostęp 2017-05-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-05-02)]. (ang.).
- ↑ a b c d Poligrafia dołączona do albumu Facelift; wyd. Columbia, nr kat. CK 46075.
- ↑ a b Poligrafia dołączona do singla Down in a Hole; wyd. Columbia, nr kat. 659751 6.
- ↑ a b Poligrafia dołączona do singla Grind; wyd. Columbia, nr kat. 662554 2.
- ↑ a b c Poligrafia dołączona do singla Heaven Beside You; wyd. Columbia, nr kat. 662916 2.
- ↑ Poligrafia dołączona do albumu Music Bank; wyd. Columbia, nr kat. CK 69584.
- ↑ Poligrafia dołączona do albumu The Essential Alice in Chains; wyd. Columbia, nr kat. 82796 92090 2.
- ↑ a b Charles R. Cross. Live. „Guitar World”, s. 37, luty 2001. ISSN 1045-6295.
- ↑ a b Beth Nussbaum. When Whips Don’t Hurt. „Rock Scene”, s. 57–60, kwiecień 1990. ISSN 0090-3353.
- ↑ Dan Hedges. Alice in Chains’ Dark Magic. „Circus”, s. 70, 30 września 1993. ISSN 0009-7365.
- ↑ Ian McFarlane. Alice In Chains: Love, Sex, Pain And Suffering…. „The Australian”, 1991. ISSN 1038-8761.
- ↑ Tom Forsythe. Without Prejudice Dude!. „RIP”, s. 54–57, czerwiec 1991. ISSN 0889-5791.
- ↑ Tom Forsythe. No More Than a Feeling. „Guitar”, s. 68–70, 72, 74, 78, 80, luty 1992. ISSN 1525-5549.
- ↑ a b c d Ric Albano: Facelift by Alice in Chains. Classic Rock. [dostęp 2017-12-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-09-02)]. (ang.).
- ↑ a b Beth Nussbaum. Reviews & Rantings. „Rock Scene”, s. 23, 1990. ISSN 0090-3353.
- ↑ a b Diana Darzin. Facelift. „Spin”, s. 84, grudzień 1990. ISSN 0886-3032.
- ↑ Bill Adams: Alice in Chains Discography Part One. Ground Control. [dostęp 2015-02-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-01-24)]. (ang.).
- ↑ Liz Evans. Chains Smoking!. „Raw”, s. 56, 1990. ISSN 0742-4434.
- ↑ Piter Chemik: Alice In Chains „Facelift”. rockmetal.pl. [dostęp 2015-02-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-05-03)]. (pol.).
- ↑ a b c d Love, Hate, Love by Alice in Chains. setlist.fm. [dostęp 2011-02-20]. (ang.).
- ↑ Prato 2009 ↓, s. 263.
- ↑ Jeff Kitts. The Soft Parade. „Guitar School”, s. 27–30, sierpień 1996. ISSN 1058-0220.
- ↑ de Sola 2015 ↓, s. 325.
- ↑ de Sola 2015 ↓, s. 292.
Bibliografia
- David de Sola: Alice in Chains: The Untold Story. Thomas Dunne Books, 2015. ISBN 978-1250048073. (ang.).
- Greg Prato: Grunge Is Dead: The Oral History of Seattle Rock Music. ECW Press, 2009. ISBN 978-1550228779. (ang.).
Linki zewnętrzne
- Oficjalna strona zespołu (ang.)