Ludmila Javorová
| Wikariusz generalny | |
| |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Wikariusz generalny Koinótés | |
| Okres sprawowania |
1970–1988 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Inkardynacja | |
| Diakonat |
28 grudnia 1970[1] |
| Prezbiterat |
28 grudnia 1970[1] |
| Utrata stanu duchownego |
1996 – stwierdzenie nieważności święceń |
Ludmila Javorová (ur. 31 stycznia 1932 w Brnie) – działaczka Kościoła podziemnego w Czechosłowacji, członkini tajnej wspólnoty katolickiej Koinótés, wikariusz generalny i asystentka biskupa Felixa Davídka
Biografia[edytuj | edytuj kod]
Pochodziła z miejscowości Chrlice (obecnie część miasta Brno). Urodziła się w religijnej rodzinie laboranta Františka Javory i jego żony Ludmily z domu Vrlowej, po której otrzymała imię. Jej ojciec pochodził z zamożnej morawskiej rodziny. Jednak wspierany przez matkę poświęcił się nauce i studiom gdyż uznał, że majątek ograniczy mu możliwości zdobywania wiedzy. Ludmiła była piątym dzieckiem w rodzinie, w sumie miała ośmiu braci i siostrę[2].
Jest jedyną znaną kobietą ze wspólnoty Koinótés, która otrzymała święcenia kapłańskie na mocy postanowień synodu w Kobeřicach.
Święcenia diakonatu i prezbiteriatu otrzymała 28 grudnia 1970 roku z rąk Felixa Davídka, a jedynym świadkiem był Leo Davídek, brat biskupa. Akt wyświęcenia miał miejsce w domu rodzinnym Davídków na przedmieściach Brna. Chwilę później Ludmila odprawiła pierwszą mszę[2]. Postępowanie biskupa było podyktowane obawą hierarchy o dalsze istnienie Kościoła katolickiego w Czechosłowacji i ewentualnymi aresztowaniami kapłanów. Biskup wyświęcając Ludmilę Javorovą i kilka innych kobiet ze wspólnoty Koinótés chciał w ten sposób zabezpieczyć liczbę duchownych dla Kościoła podziemnego w Czechosłowacji.
Od lat 80. XX wieku jej przypadek był w zainteresowaniu władz Kościoła katolickiego. Stolica Apostolska nie wydawała jednak przez wiele lat oficjalnego stanowiska w sprawie. Dopiero w 1996 roku ogłoszono komunikat stwierdzający nieważność święceń kapłańskich kobiet udzielanych przez biskupów katolickich w Czechosłowackiej Republice Socjalistycznej oraz zabroniono pod karą ekskomuniki Ludmile Javorovej występowania w charakterze osoby duchownej.
W czasach służby dla Kościoła podziemnego w Czechosłowacji Ludmila Javorová nigdy nie wystąpiła w charakterze księdza celebransa. Uczestniczyła jednak w tajnych mszach koncelebrowanych. Po 1989 roku zaprzestała pełnienia funkcji kapłańskich. Udzielała się społecznie w diecezji brneńskiej. Była członkinią rady parafialnej parafii rzymskokatolickiej św. Cyryla i Metodego w Brnie-Židenicach.
2 kwietnia 2011 roku w Wiedniu została uhonorowana w grupie księży katolickich z Czech i Słowacji należących do podziemnego Kościoła w Czechosłowacji w okresie komunizmu nagrodą „Za Wolność w Kościele” nadawaną przez szwajcarską Fundację Herberta Haaga, kierowaną przez teologa Hansa Künga. Z powodu jej obecności na uroczystości do Wiednia nie przybył inny uhonorowany przez fundację duchowny – pomocniczy biskup praski Václav Malý[3].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Święcenia uznane w 1996 przez Kościół katolicki za nieważne.
- ↑ a b Ludmila Javorová, kobieta ksiądz, wiez.pl, 25 sierpnia 2022 [dostęp: 2022-08-25]
- ↑ Czescy i słowaccy duchowni uhonorowani w Wiedniu za walkę z komunizmem [online], wyszehrad.com, 16 kwietnia 2011 [dostęp 2018-09-01] [zarchiwizowane z adresu 2018-09-02].
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Józef Majewski, Kapłanki i żonaci [online], Onet.pl, 24 czerwca 2008 [dostęp 2010-12-07] [zarchiwizowane z adresu 2013-05-03].
- Józef Majewski, Kobieta przy ołtarzu [online], Wyborcza.pl, 6 września 2008 [dostęp 2010-12-07] [zarchiwizowane z adresu 2009-08-20].
- Ludmila Javorová [online], womenpriests.org [dostęp 2010-12-07] (ang.).