Ludmiła (Polakowska)
| Lidia Polakowska | |
| Ihumenia | |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
20 lutego 1927 |
| Data śmierci |
2 marca 2016 |
| Przełożona monasteru Świętych Marty i Marii na górze Grabarce | |
| Okres sprawowania |
1987–1995 |
| Przełożona monasteru Opieki Matki Bożej w Wojnowie | |
| Okres sprawowania |
1995–1996 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Inkardynacja | |
| Śluby zakonne |
1986 |
Ludmiła, imię świeckie Lidia Polakowska (ur. 20 lutego 1927 w Osiniaku, zm. 2 marca 2016) – polska mniszka prawosławna pochodzenia rosyjskiego.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Jej rodzice byli chłopami, potomkami rosyjskich staroobrzędowców żyjących na Mazurach, sami należeli do jednowierczej parafii Zaśnięcia Matki Bożej w Wojnowie. Uzyskała wykształcenie zawodowe. Pracowała na poczcie; w 1944 została ewakuowana do Niemiec, pracowała jako tłumaczka i urzędniczka. Do Polski przyjechała w 1947[1].
Pod wpływem obserwacji życia mniszek staroobrzędowych z klasztoru Zbawiciela i Trójcy Świętej w Wojnowie, jak również pod wpływem ks. Aleksandra Awajewa w 1950 postanowiła wstąpić do monasteru. Nie uzyskała jednak zgody rodziny i spowiednika na zamieszkanie w tworzącej się wspólnocie żeńskiej na górze Grabarce, ówcześnie jedynym żeńskim klasztorze prawosławnym w Polsce. Należała natomiast do kobiecej wspólnoty żyjącej według reguły zakonnej (jednak bez statusu monasteru), jaką zorganizował w Wojnowie ks. Awajew. Rok po jego śmierci w 1956 udała się na Grabarkę i została w tamtejszym monasterze posłusznicą[1]. W klasztorze zajmowała się sprzedażą świec i dewocjonaliów. W trybie zaocznym ukończyła kurs prawosławnego seminarium duchownego w Warszawie. W latach 1975–1985 przebywała w Hajnówce i pracowała w miejscowej parafii Świętej Trójcy[1]. W 1986, po śmierci ihumeni Barbary, została wybrana na nową przełożoną klasztoru na Grabarce, chociaż nie złożyła do tej pory wieczystych ślubów mniszych. Nastąpiło to dopiero w 1987. W momencie postrzyżyn przyjęła imię Ludmiła, natychmiast otrzymała także godność ihumeni[1].
W 1995 na własną prośbę[1] wyjechała do Wojnowa, gdzie arcybiskup białostocko-gdański Sawa otworzył żeński monaster i została jego pierwszą przełożoną. Zły stan zdrowia mniszki, jak również zły stan techniczny budynków klasztornych sprawił jednak, że już po roku musiała wrócić do klasztoru na Grabarce[2], nie obejmując przy tym ponownie funkcji przełożonej[1]. Zmarła w 2016[3]. Została pochowana na cmentarzu monasterskim na Grabarce[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f Grabarka. Monaster na Świętej Górze 1947–2007, Fundacja im. Księcia Konstantego Ostrogskiego, Białystok 2007, s.122
- ↑ ks. A. Kuryłowicz, Prawosławne ośrodki zakonne na ziemiach polskich w okresie powojennym [w:] red. A. Mironowicz, U. Pawluczuk, P. Chomik, Życie monastyczne w Rzeczypospolitej, Zakład Historii Kultur Pogranicza Instytutu Socjologii Uniwersytetu w Białymstoku, Białystok 2001, ISBN 83-902928-8-2, s. 261
- ↑ Zmarła ihumenia Ludmiła [online], www.wiadomosci.cerkiew.pl [dostęp 2016-03-03].
- ↑ Uroczystości pogrzebowe ihumenii Ludmiły [dostęp: 09.03.2016.]