Ludwik Begale

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ludwik Begale
Ilustracja
Ludwik Begale
Data i miejsce urodzenia

20 sierpnia 1875
Rozdrażew, Cesarstwo Niemieckie

Data i miejsce śmierci

1944
Warszawa, Generalne Gubernatorstwo

starosta poznański
Okres

od 1923
do 1939

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski

Ludwik Begale (ur. 20 sierpnia 1875 w Rozdrażewie[1], zm. 1944 w Warszawie) – polski prawnik, sędzia, samorządowiec i działacz społeczny. Starosta poznański (1923-1939).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Dzieciństwo i młodość[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 20 sierpnia 1875 w Rozdrażewie w rodzinie Andrzeja i Franciszki z domu Rybka[1]. W Rozdrażewie jego ojciec miał cegielnię i dom mieszkalny oraz prowadził sklep spożywczy. Gimnazjum ukończył w Krotoszynie, a studia ekonomiczne i prawnicze na Uniwersytecie we Wrocławiu[2].

Działalność zawodowa i społeczna[edytuj | edytuj kod]

Praktykę adwokacką odbył w Poznaniu w kancelarii Władysława Seydy i złożył w Berlinie egzamin asesorski. Prowadził w latach 1904–1919 w Ostrowie Wielkopolskim praktykę adwokacką (specjalizował się w sprawach cywilnych). Współdziałał politycznie w latach 1918–1920 z Władysławem Seydą i Wojciechem Korfantym[2]. Członek Powiatowej Rady Ludowej w Ostrowie Wlkp., a w 1919 przeniósł się do Poznania na stanowisko sędziego Sądu Okręgowego, a prezesem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu był w latach 1920–1923. Wybrany w marcu 1923 przez sejmik wojewódzki poznańskim starostą krajowym w Poznaniu, którą to godność sprawował przez 16 lat[2]. Pełnił liczne funkcje społeczne m.in.: prezes Koła Prawników Samorządowych, prezes Towarzystwa Wyższych Urzędników Administracyjnych woj. poznańskiego, wiceprezes PCK na pozn. okręg, członek Państwowej Rady Samorządowej, członek Towarzystwa pomocy Naukowej im. K. Marcinkowskiego, wiceprezes Towarzystwa Opieki Polskiej nad Rodakami na Obczyźnie[2].

2 maja 1923 został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski[3].

II wojna światowa[edytuj | edytuj kod]

W 1939 został ewakuowany i wraz z żoną znalazł się w Warszawie. Pracował podczas okupacji jako tłumacz języka niemieckiego w zakładach ubezpieczeniowych[4].

Na początku powstania aresztowany i zabrany do siedziby gestapo przy AL. Szucha i następnie rozstrzelany w nieznanych okolicznościach[4].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Żonaty z Zofią Wilczewską[1]. Nie mieli dzieci[4].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c Stanisław Łoza (red.), Czy wiesz kto to jest?, Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe : na zam. Zrzeszenia Księgarstwa, 1983, s. 34.
  2. a b c d Gąsiorowski, Topolski 1981 ↓, s. 45.
  3. Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 22.
  4. a b c Gąsiorowski, Topolski 1981 ↓, s. 46.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Antoni Gąsiorowski, Jerzy Topolski [red.]: Wielkopolski Słownik Biograficzny. Warszawa-Poznań: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1981, s. 45-46. ISBN 83-01-02722-3.