Ludwik Bronarski
Ludwik Ryszard Marian Bronarski (ur. 13 kwietnia 1890 we Lwowie, zm. 9 listopada 1975 we Fryburgu) – polski muzykolog i pianista.
Życiorys
Bronarski był synem radcy rządowego Juliusza i Marii Nikisch. Ukończył IV gimnazjum we Lwowie (1909), następnie studiował kompozycję, muzykologię i grę na fortepianie na uniwersytecie w Wiedniu (1909-1913) – wśród jego pedagogów był m.in. muzykolog austriacki Guido Adler. W 1914 osiadł na stałe we Fryburgu. Kontynuował na tamtejszym uniwersytecie studia muzykologiczne u Petera Wagnera, uwieńczone doktoratem w 1919 (na podstawie pracy Die Lieder der heiligen Hildegard ein Beispiel zur Geschichte der geistlichen Musik der Mittelalters). Jednocześnie od 1914 był profesorem Konserwatorium we Fryburgu, kierownikiem Zakładu Teorii i Historii Muzyki (wykładał historię muzyki polskiej oraz teorię muzyki); prowadził klasę fortepianu. Przeszedł na emeryturę w 1967. W 1948 został członkiem-korespondentem PAU, od 1950 był członkiem Komisji Muzykologicznej akademii. Należał także m.in. do Związku Kompozytorów Polskich oraz Chopin-Gesellschaft w Wiedniu (członek honorowy). Członek Polskiego Towarzystwa Naukowego na Obczyźnie.
Działalność
Prace Ludwika Bronarskiego przyczyniły się rozwoju badań nad twórczością Chopina. Wraz z Ignacym Paderewskim i Józefem Turczyńskim zainicjował i zrealizował edycję Dzieł wszystkich Chopina w 21 tomach (1949–1961). Jako pierwszy opublikował pozostające wcześniej w rękopisie (w Bibliotece Konserwatorium w Paryżu) dzieła Chopina – Nokturn c-moll, Largo Es-dur oraz (z rękopisu reprodukowanego) Cantabile B-dur. Wyszukiwał ślady twórczości innych kompozytorów u Chopina, analizował jego styl – sformułował pojęcie tzw. akordu chopinowskiego. Jego obszerna monografia Harmonika Chopina (1935) stanowi fundamentalne opracowanie tematu, unikalne w skali europejskiej i wpisuje się do kanonu klasycznych pozycji dwudziestowiecznej chopinologii. Bronarski był popularyzatorem polskiej kultury w Szwajcarii, współpracował z redakcją genewskiego wydawnictwa Publications Encyclopediques sur la Pologne (1919–1923), pismami "Muzyka", "Schweizerische Muzikzeitung", "La Revue Musicale" (Paryż). Wygłaszał odczyty o Chopinie i Paderewskim we Fryburgu, Bernie, Genewie i Neuchâtel.
Publikacje (wybór)
- Harmonika Chopina (1935)
- Etudes sur Chopin (1944–1946, 2 tomy)
- Chopin et l'Italie (1946)
- La musique (1947)
- Szkice chopinowskie (1961)
- Wspomnienia z pracy nad robotnikami polskimi w Szwajcarii (1934)
Bibliografia
- Biogramy uczonych polskich, Część I: Nauki społeczne, zeszyt 1: A-J, Wrocław 1983
- Encyklopedia muzyczna PWM. Część biograficzna, tom I, Kraków 1979
- Maciej Gołąb, Ludwik Bronarski (1890-1975), „Rocznik Chopinowski”, XXI (1995), s. 265-275.
- Maciej Gołąb, Ludwik Bronarski (1890-1975), „Chopin Studies” VI (1999), s. 157-167.