Ludwik Natkaniec
 Inż. Ludwik Natkaniec – 1994 r. | |
| Data i miejsce urodzenia |
17 lutego 1931 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
29 czerwca 1999 |
| Miejsce spoczynku | |
| Zawód, zajęcie |
pilot doświadczalny |
| Alma Mater | |
| Odznaczenia | |
| |
_-_pilot_do%C5%9Bwiadczalny_I_klasy.jpg)
Ludwik Natkaniec (ur. 17 lutego 1931 roku w Sosnowcu, zm. 29 czerwca 1999 roku w Warszawie) – pilot doświadczalny, wieloletni szef pilotów Zakładu Badań w Locie Instytutu Lotnictwa w Warszawie.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Karierę lotniczą rozpoczął w 1949 roku w Lisich Kątach, gdzie szkoląc się metodą jednosterową latał na szybowcach poniemieckich SG-38 i polskich Salamandra. Latem 1950 roku uzyskał przeszkolenie na samolocie CSS-13 (licencyjna odmiana Po-2). W 1951 roku rozpoczął studia na Wydziale Lotniczym Politechniki Wrocławskiej, a po zlikwidowaniu tego wydziału dokończył studia na Wydziale Lotniczym Politechniki Warszawskiej. Był aktywnym członkiem Aeroklubu Warszawskiego, gdzie w 1954 roku uzyskał uprawnienia instruktora.
W czerwcu 1955 roku uzyskał dyplom inżyniera lotnictwa i 1 września tego rozpoczął pracę w Zakładzie Badań w Locie Instytutu Lotnictwa w Warszawie, gdzie jako pilot doświadczalny latał przez 42 lata swej kariery zawodowej (bez przerwy do września 1997 roku). 30 maja 1957 na samolocie PZL TS-8 Bies ustanowił międzynarodowy rekord prędkości, bijąc przy okazji cztery rekordy krajowe. W 1964 roku na samolocie PZL TS-11 Iskra uzyskał też kolejny rekord międzynarodowy, uzyskując na krótkiej bazie prędkość 839 km/h.
W czasie badań samolotów miał wielorakie przygody z których najbardziej znana jest ta z 30 września 1957 roku – gdy po urwaniu się jednej łopaty śmigła na prototypie na samolocie TS-8 Bies doszło do wybudowania się i urwania w locie silnika samolotu. Błyskawiczne otwarcie podwozia i duża doza szczęścia uratowała pilota przed przeciągnięciem i pozwoliła na szczęśliwe wylądowanie. Od lutego 1960 roku ma uprawnienia pilota doświadczalnego I klasy. Podczas prób samolotu TS-11 Iskra doszło do złożenia się jednej goleni podwozia. Pod koniec lat 60 XX wieku prowadził loty homologacyjne samolotu komunikacyjnego Jak-40. Był głównoprowadzącym próby latającego laboratorium Lala-1 a później samolotu M-15. Od początku programu PZL I-22 Iryda został włączony do zespołu prowadzącego próby, dokonując większość oblotów, w tym najbardziej ryzykowne próby flatterowe. Był gorącym propagatorem tej konstrukcji, zwłaszcza jej ostatniej wersji M-96.
Badał w locie m.in.
- CSS-13 (wersja sanitarna).
- TS-8 Bies.
- CSS-12.
- MD-12.
- TS-11 Iskra.
- Lala-1 (pierwszy oblot).
- Kukułka.
- M-15.
- I-22 Iryda (pierwszy oblot).
Miał uprawnienia na wszystkie typy samolotów dopuszczonych do użytkowania w Polsce, uprawnienia pilota komunikacyjnego, instruktora pilota I kl. Dnia 1.8.1985 r. decyzją Ministra Obrony Narodowej awansowany na stopień porucznika rezerwy Sił Zbrojnych PRL.
Był całe życie człowiekiem bardzo skromnym, niechętnie mówiącym o swych dokonaniach i zasługach. Zmarł po ciężkiej chorobie, został pochowany na Wojskowych Powązkach z honorami wojskowymi (kwatera HIII-7-35)[1].
Pośmiertnie, Postanowieniem Prezydenta RP z 6 lipca 1999 został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jerzy Jędrzejewski: Polscy piloci doświadczalni. Biblioteka Historyczna Instytutu Lotnictwa 11, Warszawa 2014. ISBN 978-83-63539-05-4.