Ludwik Skibiński-Orliński
 major taborów
| |
| Data i miejsce urodzenia |
28 sierpnia 1895 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
16 listopada 1973 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
5 Dywizjon Taborów |
| Stanowiska |
dowódca dywizjonu |
| Główne wojny i bitwy | |
| Późniejsza praca | |
| Odznaczenia | |
   
| |
.png){kind=small}
Ludwik Skibiński-Orliński (ur. 28 sierpnia 1895 we Lwowie, zm. 16 listopada 1973 w Londynie) – major taborów Wojska Polskiego, senator RP IV kadencji w latach 1938–1939.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Od 1911 roku był członkiem Związku Strzeleckiego. Podczas I wojny światowej służył w Legionach Polskich[1].
1 października 1925 roku został przeniesiony z 9 Dywizjonu Taborów do 9 Szwadronu Taborów w Brześciu[2]. W lipcu 1926 roku został wyznaczony na stanowisko kwatermistrza 9 Szwadronu Taborów[3]. W kwietniu 1929 roku został wyznaczony na stanowisko pełniącego obowiązki dowódcy 9 Szwadronu Taborów[4]. W styczniu 1931 roku został przeniesiony z 9 Skadrowanego Szwadronu Taborów do Kadry 9 Dywizjonu Taborów w Brześciu na stanowisko komendanta kadry[5][6]. 12 marca 1933 roku został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1933 roku i 2. lokatą w korpusie oficerów taborowych[7]. W listopadzie 1935 roku został przeniesiony do 5 Dywizjonu Taborów w Bochni na stanowisko dowódcy dywizjonu. Członek Zarządu Okręgu Brześć nad Bugiem Związku Legionistów Polskich w 1936 roku[8].
W wyborach 1935 roku został wybrany zastępcą senatora IV kadencji (1935–1938) z województwa poleskiego. Po zrzeczeniu się mandatu przez senatora Józefa Taubego złożył 4 lutego 1938 roku ślubowanie i został senatorem[9].
Podczas kampanii wrześniowej był szefem taborów Grupy Ob.W.21. 17 września1939 roku przekroczył granicę z Rumunią w Kutach. Od września do grudnia 1939 roku internowany w Rumunii. W styczniu 1940 roku zbiegł do Bukaresztu, gdzie otrzymał paszport na nazwisko Orliński. Przez Modenę dotarł do Paryża i podjął służbę w obozie w Coëtquidan. Po upadku Francji ewakuowany do Wielkiej Brytanii. W latach 1940–1942 służył w 3. Brygadzie Kadrowej. W 1942 roku był założycielem i komendantem Chóru Wojska Polskiego (po demobilizacji przemianowanego na Chór im. Fryderyka Chopina), a jego oddziałem macierzystym był I Oficerski Baon Szkolny[10]. W latach 1944–1946 pełnił funkcję kwatermistrza Ośrodka Prac Okupacyjnych Zarządu Wojskowego[1].
Zmarł 16 listopada 1973 roku w Londynie. Został pochowany na cmentarzu Gunnersbury (kwatera BA, grób 354)[1].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Niepodległości (6 czerwca 1931)[11]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (10 listopada 1938)[12]
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie)[13]
- Srebrny Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)[14][13]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Ludwik Skibiński » Witryna edukacyjna Kancelarii Senatu [online], senat.edu.pl [dostęp 2022-12-05].
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 109 z 21 października 1925 roku, s. 587.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 29 z 26 lipca 1926 roku, s. 231.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 27 kwietnia 1929 roku, s. 119.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 28 stycznia 1931 roku, s. 20.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 789.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 14 marca 1933 roku, s. 47.
- ↑ Związek Legionistów Polskich: 1936–1938 r.: sprawozdanie Zarządu Głównego Związku Legionistów Polskich, Warszawa 1938, s. 68.
- ↑ Biblioteka Sejmowa – Parlamentarzyści RP: Ludwik Skibiński. [dostęp 2013-03-22].
- ↑ Rozkazy dzienne 1942 ↓, s. 41.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1938 r. nr 258, poz. 592 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 284.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Rozkazy dzienne. I Oficerski Baon Szkolny, 1942.
- Członkowie terytorialnych władz organizacyjnych Związku Legionistów Polskich
- Członkowie Związku Strzeleckiego (1910–1914)
- Internowani w Rumunii w czasie II wojny światowej
- Ludzie urodzeni we Lwowie
- Majorowie taborów II Rzeczypospolitej
- Odznaczeni Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Krzyżem Niepodległości
- Odznaczeni Krzyżem Walecznych (czterokrotnie)
- Odznaczeni Srebrnym Krzyżem Zasługi (II Rzeczpospolita)
- Oficerowie 5 Dywizjonu Taborów
- Oficerowie 9 Dywizjonu Taborów
- Pochowani na Cmentarzu Gunnersbury w Londynie
- Senatorowie IV kadencji (1935–1938)
- Urodzeni w 1895
- Zastępcy senatorów II Rzeczypospolitej
- Zmarli w 1973
- Żołnierze Legionów Polskich 1914–1918