Magnus Larsson

Magnus Larsson

Państwo	Szwecja
Data i miejsce urodzenia	25 marca 1970 Olofström
Wzrost	193 cm
Gra	praworęczna, oburęczny bekhend
Status profesjonalny	1989
Zakończenie kariery	2003
Gra pojedyncza
Wygrane turnieje	7
Najwyżej w rankingu	10 (17 kwietnia 1995)
Australian Open	4R (1995)
Roland Garros	SF (1994)
Wimbledon	4R (1998)
US Open	QF (1993, 1997, 1998)
Gra podwójna
Wygrane turnieje	6
Najwyżej w rankingu	26 (9 stycznia 1995)
Australian Open	1R (1990, 1995, 1996)
Roland Garros	F (1995)
Wimbledon	2R (1994, 1996)
US Open	SF (1994)

Magnus Larsson (ur. 25 marca 1970 w Olofström) − szwedzki tenisista, zdobywca Pucharu Davisa, finalista wielkoszlemowego French Open 1995 w deblu, olimpijczyk z Barcelony (1992).

Magnus Larsson był zawodnikiem praworęcznym i wykonującym oburęczny bekhend. Najlepiej czuł się w grze z głębi kortu. Swoją grę budował przede wszystkim na mocnym serwisie i uderzeniach forhendowych, ale potrafił także zaskoczyć rywala delikatniejszym zagraniem, szczególnie skrótem z bekhendu.

Kariera tenisowa

Jako zawodowy tenisista Larsson występował w latach 1989−2003. Pierwsze turniejowe zwycięstwo w grze pojedynczej o randze ATP World Tour odniósł w 1990 roku we Florencji. Latem tegoż roku osiągnął finał w Båstad, w którym musiał uznać wyższość Richarda Fromberga.

W sezonie 1991 osiągnął na początku półfinał w Adelaide po pokonaniu m.in. Borisa Beckera, ale nie udało mu się dojść do żadnego finału turniejowego w dalszej części roku. Wśród innych lepszych wyników uzyskanych przez Szweda znajduje się III runda w Monte Carlo, gdzie po drodze wyeliminował Stefana Edberga, ówczesnego lidera rankingu. Z powodzeniem tego roku wystąpił w grze podwójnej we Florencji wygrywając cały turniej, tworząc parę z Olą Jonssonem.

Sezon 1992 zakończył Larsson z dwoma triumfami singlowymi i jednym deblowym zwycięstwem. W hali w Kopenhadze pokonał w finale Andersa Järryda w singlu, a w deblu odniósł triumf razem z Nicklasem Kultim po zwycięstwie w finale z parą Hendrik Jan Davids-Libor Pimek. Na nawierzchni ziemnej w Monachium wyeliminował m.in. Michaela Sticha, by w finale pokonać Petra Kordę.

W 1993 roku Larsson pozostał bez zwycięstwa czy choćby finału turniejowego, ale awansował do pierwszego ćwierćfinału w imprezie wielkoszlemowej, podczas US Open wyeliminował m.in. Borisa Beckera, a odpadł z Wallym Masurem.

Jednym z najlepszych sezonów w karierze Larssona był 1994 rok. W marcu wygrał halowy turniej w Saragossie. Na paryskich kortach Rolanda Garrosa uzyskał swój najlepszy rezultat w zawodach wielkoszlemowych w grze pojedynczej docierając do półfinału, po zwycięstwach m.in. z Toddem Martinem, Jaimem Yzagą i w ćwierćfinale z Hendrikiem Dreekmannem. W spotkaniu o awans do finału uległ Alberto Berasateguiowi. W dalszej części sezonu Szwed odniósł zwycięstwo w halowej imprezie w Tuluzie i pucharze wielkiego szlema w Monachium. Po drodze pokonał kolejno Stefana Edberga, Andre Agassiego, Todda Martina, a w finale Pete'a Samprasa. W sezonie 1994 Larsson był ponadto w finałach singlowych w Antwerpii i Halle. W deblu natomiast wywalczył tytuł w Monte Carlo, w parze z Nicklasem Kultim, po pokonaniu w finale Jewgienija Kafielnikowa i Daniela Vacka.

W sezonie 1995 nie odniósł zwycięstwa turniejowego w grze pojedynczej, ale był uczestnikiem finału w Ad-Dausze (przegrał ze Stefanem Edbergiem) i w Barcelonie (nie sprostał Thomasowi Musterowi). W kwietniu Szwed awansował na najwyższe w karierze miejsce w rankingu ATP, na 10. pozycję. W grze podwójnej wygrał w tym sezonie jeden turniej, w Ad-Dausze, gdzie tworzył duet ze Stefanem Edbergiem. Swój największy deblowy sukces w karierze Larsson odniósł w czerwcu dochodząc do finału Rolanda Garrosa. Dokonał tego wspólnie z Nicklasem Kultim, jednak pojedynek o tytuł Szwedzi przegrali 7:6, 4:6, 1:6 z parą Jacco Eltingh-Paul Haarhuis.

W 1996 roku zawodnik szwedzki osiągnął jeden finał w grze pojedynczej, w Tuluzie, ponosząc porażkę z Markiem Philippoussisem.

W 1997 roku był w ćwierćfinale US Open (przegrał z Patrickiem Rafterem). Wygrał również imprezę w Marsylii, po współpracy deblowej z Thomasem Enqvistem. Był także uczestnikiem deblowego finału w Båstad, a grał razem z Magnusem Gustafssonem.

W 1998 roku raz kolejny awansował do ćwierćfinału na US Open, pokonując m.in. rozstawionego z drugim numerem Marcelo Ríosa i przegrywając z Carlosem Moyą, a także był w finale w Halle, gdzie uległ Jewgienijowi Kafielnikowowi. Razem z Magnusem Gustafssonem triumfował w zmaganiach gry podwójnej w Båstad. Był to zarazem ostatni finał do jakiego Larsson awansował w deblu.

Ostatnie znaczące sukcesy Larsson odniósł w 2000 roku. Wygrał wówczas turniej w Memphis, po finale z Byronem Blackiem, a także był w finale w Kopenhadze, gdzie przegrał Andreasem Vinciguerrą.

W latach 1992–2003 Larsson występował w Pucharze Davisa, zarówno jako singlista jak i deblista, notując bilans 13 zwycięstw i 6 porażek (w grze pojedynczej – 12 zwycięstw i 4 porażki). Wniósł znaczący wkład w zdobycie przez Szwecję Pucharu Davisa w 1994 roku i 1997 roku. W finale w 1994 roku pokonał Jewgienija Kafielnikowa i Aleksandra Wołkowa, a trzy lata później Amerykanów Pete'a Samprasa i Michaela Changa. Ponadto w barwach narodowych startował w 1992 roku na igrzyskach olimpijskich w Barcelonie, gdzie w grze pojedynczej doszedł do III rundy, eliminując m.in. Francuza Guya Forgeta i ulegając Hiszpanowi Emilio Sánchezowi.

Finały w turniejach ATP World Tour

Legenda
Wielki Szlem
Igrzyska olimpijskie
Tennis Masters Cup / ATP Finals
ATP Masters Series / ATP Tour Masters 1000
ATP International Series Gold / ATP Tour 500
ATP International Series / ATP Tour 250

Gra pojedyncza (7–8)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Przeciwnik	Wynik finału
Zwycięzca	1.	16 czerwca 1990	Florencja	Ceglana	Lawson Duncan	6:7, 7:5, 6:0
Finalista	1.	15 lipca 1990	Båstad	Ceglana	Richard Fromberg	2:6, 6:7
Zwycięzca	2.	8 marca 1992	Kopenhaga	Dywanowa (hala)	Anders Järryd	6:4, 7:6(5)
Zwycięzca	3.	3 maja 1992	Monachium	Ceglana	Petr Korda	6:4, 4:6, 6:1
Zwycięzca	4.	20 marca 1994	Saragossa	Dywanowa (hala)	Lars Rehmann	6:4, 6:4
Finalista	2.	19 czerwca 1994	Halle	Trawiasta	Michael Stich	4:6, 6:4, 3:6
Zwycięzca	5.	9 października 1994	Tuluza	Twarda (hala)	Jared Palmer	6:1, 6:3
Finalista	3.	13 listopada 1994	Antwerpia	Dywanowa (hala)	Pete Sampras	6:7(5), 4:6
Zwycięzca	6.	11 grudnia 1994	Monachium	Dywanowa (hala)	Pete Sampras	7:6, 4:6, 7:6, 6:4
Finalista	4.	8 stycznia 1995	Doha	Twarda	Stefan Edberg	6:7(4), 1:6
Finalista	5.	16 kwietnia 1995	Barcelona	Ceglana	Thomas Muster	2:6, 1:6, 4:6
Finalista	6.	20 października 1996	Tuluza	Twarda (hala)	Mark Philippoussis	1:6, 7:5, 4:6
Finalista	7.	14 czerwca 1998	Halle	Trawiasta	Jewgienij Kafielnikow	4:6, 4:6
Zwycięzca	7.	20 lutego 2000	Memphis	Twarda (hala)	Byron Black	6:2, 1:6, 6:3
Finalista	8.	5 marca 2000	Kopenhaga	Twarda (hala)	Andreas Vinciguerra	3:6, 6:7(5)

Gra podwójna (6–2)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partner	Przeciwnicy	Wynik finału
Zwycięzca	1.	16 czerwca 1991	Florencja	Ceglana	Ola Jonsson	Juan Carlos Báguena Carlos Costa	3:6, 6:1, 6:1
Zwycięzca	2.	8 marca 1992	Kopenhaga	Dywanowa (hala)	Nicklas Kulti	Hendrik Jan Davids Libor Pimek	6:3, 6:4
Zwycięzca	3.	24 kwietnia 1994	Monte Carlo	Ceglana	Nicklas Kulti	Jewgienij Kafielnikow Daniel Vacek	3:6, 7:6, 6:4
Zwycięzca	4.	8 stycznia 1995	Doha	Twarda	Stefan Edberg	Andriej Olchowski Jan Siemerink	7:6, 6:2
Finalista	1.	10 czerwca 1995	French Open, Paryż	Ceglana	Nicklas Kulti	Jacco Eltingh Paul Haarhuis	7:6, 4:6, 1:6
Zwycięzca	5.	16 lutego 1997	Marsylia	Twarda (hala)	Thomas Enqvist	Fabrice Santoro Olivier Delaître	6:3, 6:4
Finalista	2.	13 lipca 1997	Båstad	Ceglana	Magnus Gustafsson	Nicklas Kulti Mikael Tillström	0:6, 3:6
Zwycięzca	6.	12 lipca 1998	Båstad	Ceglana	Magnus Gustafsson	Lan Bale Piet Norval	6:4, 6:2

Bibliografia

• Profil na stronie ATP [online], Association of Tennis Professionals [dostęp 2013-10-18]  (ang.).
• Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2013-10-18]  (ang.).
• Profil na stronie Pucharu Davisa [online], Davis Cup [dostęp 2013-10-18]  (ang.).